Sunday, January 29, 2012

सुपरहिरो


डुबिसकेको घाम अनि झिसमिसे साँझ, सूर्यास्त सँगै अँध्यारो छाउन थालेको थियो । सडक बत्ती, होर्डिङ्ग बोर्ड, साइनबोर्ड पनि सुस्ताएर निभेका थिए । देशको उर्जा सङ्कट छरपस्ट बाटो वरिपरी देखिन्थ्यो ।  घरतिर हतारिदैँ गरेका सवारीसाधनहरूको बत्तीले भने बाटो उज्यालै गरेको थियो । जुनसुकै बेला हुने बानेश्वर शान्तीनगरको जाम छल्न सँधै झै बुद्धनगरको बाटो हुँदै बालकुमारी तिर लागेँ  । बाग्मतीको पुल निर पुगेपछि मोबाइलको घन्टी बज्यो । घर पुग्ने हतारमा रहेकोले मोबाइल उठाउन मन लागेन । एकछिन पछि घन्टी फेरी बज्यो, खल्तीमा छामछुम गरेर फोनको रिसिभ बटन थिचेँ । कानमा टाँसिएको हेडफोनमा उही चिरपरिचित प्रिय आवाज बोल्यो ..


"कान्छु..कता?"
" बाटोमा.."
" बाटो कहाँसम्म पुग्यो?"
"शंखमूल"
"त्यहीँबाट फर्किहाल त..... भेट्नु पर्ने छ"
"ल ! त्यस्तो के पर्यो र?"
"तँ आउँछस् कि आउँदैनस्?" आवाजमा अलि रिसको तातोपना थियो
"हेत्तेरी !! यत्ती बेला भन्ने हो त? म आधा बाटोमा छु । अघि नै भनेको भए सिधै आउँथे नि । के भयो भन् त"
"केही होइन, भेट्न मनलाग्यो नि । मैले तलाइँ भेट्न पनि कारण चाहिन्छ?? "
"अनि अघि अफिसबाट निस्कने बेलामा फोन गर्नु पर्दैन त?"

"अघि नै गर्थेँ नि, मोबाइलमा चार्ज नै भएन । बल्ल बत्ती आयो, चार्जमा लगाएर तिमीलाइ फोन गरि हालेको नि"
"के गर्नु त?? घर पुग्ने आधा बाटो पुगी सकेँ, बाइकमा तेल पनि छैन । भोली बिदाको दिन, पम्प खुल्दैन । तेलले भोलीसम्म भ्याउनु पर्छ । भोली एकैचोटी भेटुँ न है"
"......."
"हेलो, हेलोssss"
"ल ल ...राखेँ"

उनी रिसाइहालिन् । केही नभनी फोन राख्नुको अर्थ त्यही हो । हुन त नभेटेको लगभग १५ दिन नै भइसक्यो । भेट्न मन त लाग्दो नै हो, मलाइ पनि भेट्न मन नलागेको कहाँ हो र? तर बाध्यता पनि त छ । बाइकको ट्याङ्कीमा पेट्रोल छैन । भनेको समयमा भनेको ठाउँमा पुग्न सकिँदैन । बत्ती नभएर सबै काम रोकिएको छ । काम गर्ने बेलामा बत्ती हुँदैन, बत्ती भएको बेला काम हुँदैन । मोबाइलमा कुरा गरूँ भने, आफ्नो मोबाइल अन भएको बेला उसको अफ हुन्छ भने उसकोमा चार्ज भएको बेला मेरो मोबाइल अफ हुन्छ । अनलाइनमा गफ गरूँ भने एनसेलको डिभाइस बत्ती गएको बेला जिपिआएसबाट एजमा उँभो लाग्दैन..उफ्फ...यो अभावको जिन्दगीले.. जिन्दगीमा भएको एउटा राम्रो कुरा पनि छुटाइदेला जस्तो हुँदैछ ।

कोटेश्वर पुगेपछि ट्राफिक बत्तीमा रोकिएँ । जापानिजहरूले बेलैमा बुद्धी पुर्याएर ट्राफिक लाइटमा सोलार जडान गएर गए, नभए बत्ती गयो कि जाममा फसेर हैरान भइन्थ्यो । मोबाइल फेरी बज्यो..
"हेलो"
"कान्छु, आउ न भन्या..कस्तो भेट्न मन लाग्या छ"
"म घर पुग्नै लागिसकेँ, भोली बिहानै आउँछु नि हुँदैन"
"....."
"भोली बिहानै आउँछु, अनि कतै....नजिकै घुम्न जाउँला नि ..हुन्न??"

"कान्छु तिमीलाइ स्पाइडरम्यान मनपर्छ??"
यो अचानकको असान्दर्भिक प्रश्नले म हल्लिएँ...
"के रे?? स्पाइडरम्यान"
"कि क्रिस मनपर्छ"
"हैन..के कुरा गर्या??"
"पक्कै पनि सुपरम्यान मनपर्छ"
"हैन..खुस्किस् कि क्या हो?? के भन्छे फेरी"


"सुन् न..तँ स्पाइडरम्यान बन न है..... तँ स्पाइडरम्यान भएपछि सरररर यो सहरका ठूला साना घरहरू छिचोल्दै, हावामा लहराउँदै आउँछस् । न जामको चिन्ता, न समयको सुर..न गाडी चढ्नु पर्ने, न तेलको चिन्ता न केही "

उनी एकसुरमा भन्दै गइन
"तँ क्रिस बन न है...सरर उडेर मेरो घरको छतमा आइज । न समयको चिन्ता, न घरका मान्छेको पिर..."
कल्पनाको उडान अझै अन्तरिक्ष छुँदै थिए

"तँ सुपरम्यान बन न है...मलाइ सर्लक्क अँगालोमा बेरेर माथ्थीsssss आकाशमा उडाएर लैजानु, अनि चन्द्रमामा एउटा शान्त, उज्यालो कुनामा गएर बसौंला । त्यहाँ लोडसेडिङ्को चिन्ता पनि हुन्न । जहिले पनि उज्यालो भइराख्या हुन्छ...ल भन् तँ के बन्ने, मैले ३ वटा अप्सन दिएको छु । के बन्ने हो बनेर आइज छिटो भेट्न"

यति भनेर फेरी फोन राखियो...
अनि म सोच्दै थिएँ
"साला !! यो अभावको जिन्दगी......कुनै दिन त्यस्ता थिए जति बेला खल्तीमा पैसा हुँदैनथ्यो, जिन्दगी आरामै थियो । न पैसा थिए, न चाहना थियो । न बाइक थियो न पेट्रोलको चिन्ता । एक हजार पर्ने सस्तो कालोसेतो मोबाइल बोकिन्थ्यो, बेट्री ३ दिन चल्थ्यो..... अहिले अलि अलि पैसा त कमाइयो, सँग सँगे अभाव पनि आइ लाग्यो । डेढलाखको बाइक चढिया छ डेढसयको पेट्रोल पाइया छैन । पन्ध्रहजारको मोबाइल बोकिया छ पन्ध्र घन्टा पनि बेट्री टिक्दैन..."

"साला...यस्तो अभावको जिन्दगी, यसले त सुपरहिरो बन्नै पर्ने माग पो गर्यो त..आफ्नै गर्लफ्रेन्डले पेन्टमाथी कट्टु लगाउने उर्दी जारी गरिदिइन त "

Friday, January 27, 2012

जुन जोगी आएपनि कानै चिरेको

आज बिहानै मित्र "जअ-नक-राजा"ले डाक्टर बाबुराम भट्टराइ प्रतिको भडास निकालेको लेख {डाक्टर बाबुराम र उँटको कथा: JAW KNOCK APPROACH}पढियो । मैले पनि बाँडिदिए भित्तामा, धेरै साथीहरूले मनपराए । मनपराउने नै भए, मनका कुरा जो लेखिदिए साथीले । एउटा सक्षम कहलिएका राजनेतासँग धेरै नै अपेक्षा गरेका थिए, उनले तासको महल जस्तो गर्लयाम् गुर्लुम्म ढालिदिए सबै आशा । मलाई भने कुनै रिस वा गुनासो छैन किनकी कुनै आशा पनि थिएन ।

मलाई राजनीति र राजनीतिकर्म मन पर्दैन । मलाई कुनै राजनैतिक घटनाक्रममा खासै चासो पनि हुँदैन । एउटा नागरिकको कर्तव्य पुर्याएर भोट चै खसाल्छु । मेरो लागि "राजनीति" भोट दिने बाहेक अरू कुनै बेला पनि सरोकार राख्दैन । कुन पार्टी सरकारमा पुग्यो वा को, कुन पदमा पुग्यो भन्ने कुराले मेरो ध्यान तान्दैन किनकी कसैले यहाँ केही फरक पार्दैन भन्ने कुरा इतिहासले मलाई प्रस्टयाइसक्यो । कसैले भन्थे, " नेतालाई चोर, फटाहा, डाँका, गुन्डा, ठग, सामन्त( माओवादको असरले होला यो शब्द भनेको) भनेर भनिराख्नै पर्दैन, नेता भने पुग्छ । नेता भन्ने शब्दले नै सबै उपमा (गाली) समेट्छ" । मलाई पनि यस्तै लाग्छ, राजनीतिमा लागेको मान्छेले नैतिकता भन्ने भावना बाटोमा मिल्क्याएर, कुल्चिएर अगाडी बढेको हुन्छ । कामको त कुरै छाडौ, बोली सम्मको ठेगान हुँदैन । 

[Pic: (c)Kantipur Publications Pvt. Ltd.]
अब फेरी फर्कौ, बाबुराम तिर । पहिले अर्थमन्त्री हुँदा सम्म राम्रै काम गर्या झै लाग्या थियो । एउटा इन्जिनियरले वित्तका क्षेत्रमा देखाएको विशेषज्ञताले म पनि प्रभावित भएको थिएँ । तर त्यती बेला उनलाइ सरकार ढल्ने चिन्ता चै थिएन र त्त ढुक्क भइ काम गर्या थिए । पहिले एउटा मन्त्रालय र दुइटा सचिव, अहिले ४८ वटा त मन्त्री नै सम्हाल्नु पर्ने, त्यो पनि दशौं झिना मसिना पार्टीका । बाबुराम प्रधानमन्त्री हुने रहर गर्दा नै उनका नेताहरू प्रचन्ड र वैद्यले छिर्के हान्ने प्रयास नगरेका होइनन् । पहिले जंगल-जंगल डुल्दा त कुरा नमिल्या, अहिले कुर्सी पाउने कुरामा कहाँ बाँकी राख्थे र? कसरी प्रधानमन्त्री नबनुन् भनेर षडयन्त्र हुन थाले पछि आफ्नै पार्टी भित्र देखाउन भएपनि सरकार बनाउनै पर्ने भयो । एमाले, काँग्रेससँग कुरा नमिलेपछि मधेसी पार्टीको शरणमा पुगे तिनी । देशका राजनितीको "र" बुझ्ने फुच्चा फुच्चीले पनि फरर बखान गरिदिन्छन् मधेसी पार्टीका अग्रज नेताहरूका स्वार्थ र अवसरवादका कथा । कति भागबन्डा गर्नुपर्यो, कति लेनदेन गर्नुपर्यो घटनाक्रमले थाहा दिइ हाल्यो । शुरू मै नेपाली मुस्ताङ्ग गाडी चढ्दा मलाइ हाँसो नै उठेको थियो । हुलासको सित्तैमा ब्रयान्ड एम्बेस्डर बनिदिदाँ "हुलास कम्पनी"ले सरकार गठनमा कति सजिलो पारिदिएको होला, आफै अनुमान गरूँ । सरकार बनाउन भएको खर्च त बेहोर्नै पर्यो आखिर, अब बाबुरामकी घरकी हिस्सी परेकी लक्ष्मीले यो जिम्मा पाएकी छिन् । सरकार निर्माणका दौरानमा खपत भएको  धन फिर्तिको बन्दोबस्त गर्ने । बल्ल तल्ल भ्यागुतोको धार्नी बटुलेर बनाइएको सरकारले राम्रो काम गर्ला भनेर मैले आशा गर्नु त परको कुरा, सोच्या पनि थिइन । अब आश्वासन र भाषणका कुरा चै नगरूँ, नेताले गर्ने एकमात्र काम त्यही हो ।

Photo courtesy: boloji.com
एकछिन मधेसी पार्टीको कुरा गरूँ । बुढापाकाले भनेको सुनेको थिएँ, गुरूहरूले हप्काउँदा सुनेको थिएँ, साथीहरूले जिस्कदाँ सुनेको थिएँ, नाम अनुसारको काम फिटिक्कै हुन्न अरे । नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानद्वारा प्रकाशित नेपाली बृहत शब्दकोषका अनुसार "सद्भभावना" भन्नाले "१. असल भाव वा विचार, स्नेह र हितपूर्ण स्वच्छ विचार, २. मैत्री भावना, मेलमिलाप" हुँदो रहेछ । अब के भनुँ ? यो शब्दार्थमा भनिएको एक एक शब्दको विपरीत नै छ यो पार्टी । सद्भावना पार्टी, नेपाल सद्भभावना पार्टी, संघीय सद्भभावना पार्टी अनि के के हो के के? सद्भावना कति प्रकारको छ भनेर सोध्दा निर्वाचन आयोगलाइ पनि तिरिमिरी हुँदो हो । अर्को वरिष्ठ मधेसवादी पार्टी, मधेसी जनाधिकार फोरम । फोरमको अर्थ हेरौ शब्दकोषमा Forum: 1. a meeting or assembly for the open discussion of subjects of public interest . यहाँ कुन पदाधिकारीले कुन पद खाने बाहेक अरू कुनै विषयको छलफल हुँदैन । त्यो छलफल पनि तोडफोडमा टुंगिन्छ र त्त यो पार्टीको नाम पनि नेपालीकरण भएर "फोडम् " भएको छ । लोकतान्त्रिक, गणतान्त्रिक के के हो? फुट्ने क्रममा नाम नजुरेर कतै "मजफो, राजतन्त्रिक" भनेर नाम पो नराखुन् ।

नेताहरूबाट अपेक्षा नगरौ, यिनीहरू एकै ड्याङ्गका गान्टेमूला हुन् भनि म भन्ने गर्छु । जे, जति, जस्तो भएपनि बाबुराम डाक्टरसाबले मेरो कुरो चै राखिदिएका छन् । जे मा पनि बोर्ड फस्ट हुने बानी रैछ वहाँलाई, भ्रस्टाचार, कुशासन आदी इत्यादी के के हो, छोटकरीमा भन्दा नेतागिरीमा पनि बोर्ड फर्स्ट हुने चाला लिएका छन् । देश चलेकै थियो, चलिरहनेछ । पञ्चहरू, गिरिजा, शेरबहादुर, ज्ञानेन्द्रले त चलाए भने बाबुराम त अलि दिमाग भएका मान्छे । चल्ने नै छ । जनता जहिले पनि कामधाम छोडेर कुरा काटेरै बस्ने नै छन् । कहिले काँहि त लाग्छ क्या, देशका नेता असल भएर असल काम गरिदिए यी जनताले कुरा चै कसको काट्ने हुन्??


Thursday, January 26, 2012

मुक्तक

प्रेम यात्रामा यात्री हुँ म बाटो पनि म नै
होस गर है तिमीले टेक्ने माटो पनि म नै
मुस्कानको त्यो तेर्सो धर्सा कोर्ने मसी नि म
तिम्रो गालामा बग्दै सुक्ने टाटो पनि म नै

बुढ्यौली

अनुहार भरि कोरिएका
जिन्दगीमा घुमाउरा बाटोमा हिँडेका
पैंतालाका डोबहरू
झिनो आशा जिन्दगीको
प्रतिक्षा छ अवसानको
चिताको रापमा सल्किएर मेटिनु अगाडी
न्यानो ताप्दै जिवनको

Tuesday, January 24, 2012

लूटः तपाइँको भविष्य तपाइँकै हातमा छ


"तपाइँको भविष्य तपाइँकै हातमा छ"
यो संवाद लूटमा प्रयोग भएको छ । तर सुन्न पाउनु हुन्न, पढ्न पाउनु हुन्छ कतै । निश्चल बस्नेतको भविष्य पनि उनकै हातमा थियो र उनले भविष्य राम्रै बनाएका छन् ।
प्रोमो अनि पोस्टर हेर्दा पनि विश्वस्त हुन सकिएको थिइएन । प्रोमो राम्रो अनि चलचित्र चै उही पाराको "नेपालीपन" बोकेको हुन सक्ने सम्भावना थियो । तर फेसबुक र ट्विटरमा भएको चर्चा पश्चात विश्वस्त भइयो कि चलचित्रमा दम छ । भिड राम्रै थियो चलचित्र भवनहरूमा, बुकिड्ग गर्दा पनि टिकट लिन ठेलमठेल गर्नु पर्दा खुशी नै लागेको थियो ।

बैंक लूटको कथा नौलो पनि छैन तर प्रस्तुतीकरण र नेपालको सन्दर्भमा भएको Adaptation
चै प्रशंसनीय छ । बैंक लुट्ने कसरी भन्दा पनि बैंक किन लुट्नु पर्यो र कसले लुट्दैछ भन्ने कुरामा कथा केन्द्रीत छ । "म सँग बैंक लुत्ने मास्तर प्लान छ" भन्ने हाकु कालेको मास्टर प्लान कस्तो र कत्तीको प्रभावकारी छ भन्ने चै कथाको अन्त नपुगी बुझ्न नसकिने छ । तर पनि बैंक लूटलाइ बढी ध्यान दिएको भए कथा अझै दमदार हुने थियो ।

लूटको सबैभन्दा सकारात्मक पक्ष भनेको यसको Realistic Approach हो । लूटमा कृत्रिमता वा नाटकियपन झल्केको छैन । अभिनय, संवादले लूटलाइ जिवन्त बनाएको छ । लूटको आत्मा भनेको हाकु काले हो । सौगात मल्लको अभिनय जिवन्त छ, कतै सौगात देखिन्नन्, मात्र हाकु काले देखिन्छ । तर हाकुको नेवारी लवज चै अलि आएन । अर्को सजिव पात्र गोफ्लेको छ । दयाहाङ्ग राइले लूटलाइ रमाइलो बनाइ दिएका छन् । निश्चल, सौगात र दयाहाङ्गको सम्वादमा खोट लगाउने ठाउँ छैन । चरित्र अनुसार स्वभाविक रूपमा संवादहरू बगेका छन् र यसैले नै लूटलाइ बलियो बनाएको छ। बेलाबेलामा आउने "Beep" ले चै अति नै झर्को लाउँछन् ।

चलचित्रको शुरू मै आएको गीतले निराश चै गर्यो । अनि हरेक चोटी गीत बज्दा निराश भएँ, निर्देशक चलचित्रमा गीत चाहिन्छ भन्ने मानसिकताबाट मुक्त हुन नसकेकोमा । शुरूवाती गीत र सुजिलको गीत बाहेक अन्य गीत, गीतको हिसाबले पनि राम्रा छैनन् र चलचित्रमा उपयुक्त पनि छैनन् । कोचिएका छन् बेकारमा । खासगरी चर्चामा आएको गीत उध्रेको चोली अनावश्यक नै छ । प्रोमोसनल गीतलाइ चलचित्र भित्रै देखाउनै पर्छ भन्ने छैन । पार्श्व संगितले चलचित्रलाइ धेरै नै सहायता गरेको छ । द्वन्द पक्ष सबल नै छ । भक्तपुरका गल्लिहरूमा खिँचिएको लखेटाइ चै गज्जबको छ । केही द्वन्द दृश्य चै अनावश्यक रूपमा तन्काइएका जस्तो भान पर्छ ।


छायाँकन राम्रो छ तर नयाँ कुरा मैले देखिन । नेपाली चलचित्रका लागि नौलो भए पनि रामगोपाल वर्माका चलचित्रहरूमा देखिरहेको क्यामेरा वर्क लूटमा देखेँ । खासगरी 360 Vertical Rotation, Back View mirror shot RGV को चलचित्रमा प्रयोग भइरहन्छन् ।

समग्रमा भन्दा लूटले नेपाली मूलधारको चलचित्रमा नयाँ आयाम थपेको छ । वर्षौ पछि कुनै नेपाली चलचित्र अपेक्षा गरे अनुसार बनेको छ । लूटको व्यापारिक सफलताले यो प्रमाणित गरिसकेको छ । आगामी चलचित्रहरूका लागि लूट एउटा चुनौती बनेको छ । लूटले पनि सिक्वेलका लागि ठाउँ राखेको छ र स्वयं लूटको टिमलाइ ठूलो चुनौती हुनेछ ।

(तस्विर साभारः https://www.facebook.com/LOOTNEPALIFILM)

Thursday, January 19, 2012

लालटिन

पश्चिम आकाशबाट घामको लाली हराइसकेको थियो । खुला झ्यालबाट झिलिमिली तारा नियाल्दै साँझको योजना बनाउँदै थिए । ल्यापटप खोल्न हात के बढेको थियो, झ्याप्प बत्ती गयो । इन्भर्टर स्वचालित रूपमा सुचारू भयो । टोलभरीमा झलमल्ल एकमात्र घर आफ्नै भयो । तर एक घन्टामा नै त्यो बेट्रीले जवाब दियो । आखिर चार्ज गर्न उसले दिनभरीमा ८ घन्टा त पाउने हो । अनि घरमा भए भरका ४ वटा इमर्जेन्जी लाइट बालियो । फेरी घर झल्मलायो..तर केवल अर्को एक घन्टाका लागि मात्र । इन्भर्टरको भरमा त्यसलाइ चार्ज नगरेको पनि एक महिना पुगेको रहेछ । मोबाइलको मधुरो प्रकाशमा छामछुम गर्दै आमाले खाटमुनी थन्किएको लालटिन निकालिन् अनि सलाइ कोरेर बालिन...लालटिनको मधुरो उज्यालो सँगसँगै गाउँको यादहरू आँखाभरि छाउँदै आयो । जहाँ हरेक साँझ यही क्रियाकलाप हुन्थ्यो ।

आमाले भनिन् "बाबु, मट्टितेल रहेनछ लालटिनमा । भोली लिएर आइज है"
"हुन्छ"

हात पछाडीको खल्तिमा रहेको पर्स तिर गयो । खोलेर हेरेँ..निलो रंगको ५० लेखिएको एक्लो नोट ङिच्च हाँस्दै थियो । अनि सम्झिएँ दिउँसो पेट्रोलियम पदार्थको मूल्यवृद्धीको विरोधमा बाटोमा साथीहरूले लगाएको नारा । दिउँसो बलेको टायरको पिरो धूँवा सम्झियो शायद आँखाले...अनयासै रसायो ।


Tuesday, January 17, 2012

पुतलीसडक

आकाशको उचाँई छुने प्रयास गर्दै
अग्लिएका भवनरूको फेदमा फैलिएको,
पुतलीसडक...
त्यहाँ उभिएर हेर्दा
दूर क्षितिजमा देखिने
पहाड हाँस्दै थियो
सूर्यास्तमा
अनि गिज्याउँदै थियो
उसको हरियालीले

हत्केलामा कोरिएको कविता

विहानी प्रहर....
यो भिडको शहर
अनि ट्राफिक जाम
अनायासै तिमीसँग
नजर जुध्दा
तिम्रो तारिफमा
हतार हतार
हत्केलामा कोरिएको एउटा कविता.....

साँझसम्मको
मेरो मेहनतले पलाएको
पसिनाले
मेटाई दिएछ

मलाइ आकाश हेर्न मन लाग्छ

मलाइ आकाश हेर्न मन लाग्छ
क्षणभरमा आकार फेर्ने बादल भएको आकाश
अनन्त रहस्य देखाउने आकाश
अँध्यारोमा टल्पल ताराहरू देखाउने आकाश
सोचाइ र कल्पनाको सीमाले नछुने विशालता बोकेको आकाश
त्यसैले त मलाइ ,
धरतीमा टेकेर मान्छेको मन जस्तो आकाश हेरी रहन मन लाग्छ.

एउटा कहानी

जिन्दगीको यो कोसेली, पिरतीको यो कहानी
खुशी खोज्दै साथ रोज्दा रमाइलो भो बिरानी

आँखा बन्द हुँदा खुशी, आँखा खुले आखैँ दुःखी
सज्दै टुट्ने रहरको, आँखामा नै लाग्छ ताँती
सपनामा हाँसो छुट्दा, भिजेको छ यो सिरानी

रमाउने भुलाउने यही मन हो खुल्ला आकाश
चर्काउने दर्काउने यही मन हो घनघोर असार
मन नै हो सच्चा प्रेमी मनै हुन्छ बेइमानी

मेरा आँखा

अधरले बोली दिन्नन् मेरा मनका भाका
त्यसै दुख कहाँ पाउँछन् मेरा निश्छल आँखा

नखुलेका रहरहरू याद बनि रहे
यादहरू साथ बनि हरपल रही रहे
टुटी जाने सपनीका बिझाउँछ काडा
त्यसै दुख कहाँ पाउँछन् मेरा निश्छल आँखा

कहिले त स्वप्न अनेक उर्लि गर्छ खलबल
कहिले त आसुँको जोर परी हुन्छ सलबल
आँखाबाटै छुट्छ रहर फाल हाल्ने छाँगा
त्यसै दुख कहाँ पाउँछन् मेरा निश्छल आँखा


pic by Elzbieta_Mozyro

Popular Posts