tag:blogger.com,1999:blog-44172494107871167952024-03-05T12:01:37.571-08:00एकतारेEktaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.comBlogger311125tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-91359815060902773212023-08-21T19:42:00.003-07:002023-08-21T19:52:17.815-07:00गाह्रो छ <p> </p><div><div dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1swvt13 xjkvuk6" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":r40:"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">"गाह्रो छ"</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">भन्न कति सजिलो छ। सुन्न पनि सजिलो छ । </div><div dir="auto" style="text-align: start;">भोग्न एकदम गाह्रो हुन्छ । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;"><span><a tabindex="-1"></a></span>गाह्रो भइ भोगेको बुझ्न सकिन्न । गाह्रो भएको भोग्नेहरूलाई मात्र थाहा हुन्छ । गाह्रो भएको साँच्चिकै कत्ति गाह्रो हुन्छ ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">बा चेन स्मोकर थिए । सानैदेखि अनवरत चुरोट खाएको देखिरहकै थिएँ । किन खाए जस्तो लाग्थ्यो । अलिअलि बुद्धि पलाएपछि मैले सोध्थे, चुरोट किन नछाडेको । उनले भन्थे "टेन्सन भएर" । अनि मेरो सुधो प्रश्न हुन्थ्यो, चुरोटले टेन्सन घटायो कि बढायो त । अनि उनले भन्थे "छाड्न गाह्रो छ" । चुरोट छाड्न गाह्रो भएको हो कि जिन्दगी चलाउने झमेला गाह्रो भएको उनले कहिल्यै बुझाएनन् । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">गाह्रो हुनु भनेको मानसिक अनुभूति मात्र हुने रहेनछ । शारिरीक पनि हुन्छ । हड्डी भाँचेर अस्पताल बसेका, स्ट्रोक भएर शरिर हलचल नभइ ओछ्यान मै बसेका परेका परिवारका सदस्यको शारिरीक पीडा देखेकै हो । उनिहरूको गाह्रोपना अनुभूति भएकोजस्तो लाग्थ्यो, तर शायद उनिहरूको गाह्रोको एकांश पनि मैले बुझ्दैन रहेछु । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">गाह्रो भएर आफ्नो अगाडी धर्धती रोएको पनि देखेको छु । रून सक्नेहरू भाग्यमानी हुन् । रोएपछि मन हलुका हुन्छ रे । विज्ञानले पनि भन्छ, रोएपछि केही हर्मोनहरू निस्कन्छन्, जसले मगजमा गाह्रोपना अनुभूती गर्ने भागहरूलाई केही राहत दिन्छन् रे । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">रून नसकेर गाह्रो हुँदा कति उकुसमुकुस हुँदो हो । सुनाउन पनि नसकिने, देखाउन पनि नसकिने जिन्दगीका तानाबानाहरूले मनको घाँटी कत्ति अँठ्याउँदो हो । के भएको हो भनि चिच्याउँदै भन्दै, हिक्का छाड्दै रून सकिने हो त गाह्रो नहुँदो हो । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><span> </span></div><div dir="auto" style="text-align: start;"><span>जिन्दगीमा हजार तनाव हुनु पर्ने रहेछ । कैयौं तनावबाट भागेर आराम खोजिरहँदा केवल एक तनावको कारण बाँकी रह्यो भने त्यही तनावले निल्दो रहेछ । खाली दिनरात एकै कुरा किन सोची बस्ने? एउटालाई साइड लगाएर अर्को सँग भिड्ने, त्यसलाइ पनि छाडेर फेरी अर्को सँग भिड्ने । भिडेर जित्न सकिन्न । जितिन्न भन्ने थाहा पाएर पनि भिडिरहने, बिच्चमा छाड्ने र अर्को तिर भिड्ने । भिडिरहने, हारिरहने, बाँचीरहने । बच्चाहरूले घ्वाइँ खेल्याजस्तो एकखुट्टाले बुरुक् बुरुक् उफ्री यो कोठाबाट त्यो कोठा सन्तुलन मिलाउँदै पार लाउनु नै जिन्दगी रहेछ । एउटै तनावको घेरामा बाँच्नु हुन्न, उफ्रि रहनु पर्छ, अघि बढि रहनु पर्छ । </span></div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">गाह्रो नहोस् भनेर सोचीरहनु पनि एउटा गाह्रो हुनु नै हो । गाह्रो कसैलाई नहोस् । कसैलाई गाह्रो परेको जस्तो लागिरहँदा यो मनले पनि अलिकति त्यो गाह्रो बुझिदिओस् । गाह्रो पार्न पनि नपरोस् । गाह्रो कसैलाई नहोस् ।</div></div></span></div></div></div></div></div>Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-52283542068979214742023-08-17T09:13:00.001-07:002023-08-17T09:13:10.722-07:00जिन्दगी चल्दो छजिन्दगी चल्दो छ । चल्नुको नाम गाडी । चल्नुको नाम जिन्दगी । <br /><br />खै कसले पैसा बनायो । बनाउने बेलामा त राम्रै सोचेर बनाएथ्यो होला, तर अहिले पैसाको श्रृजना गर्ने आफैले पनि माथीबाट हेरिरहेको भए,आफ्नो श्रृजनालाई धिक्कार्दै होला । अप्पनहाइमरलाई पनि त परमाणु बम बनाएकोमा खुशि त लागेको रहेनछ । पैसा सबै थोक हैन, तर पैसा धेरै थोक हो । अझ्झ पैसा केही होइन, रूपैँया धेरै थोक हो । रूपैँयाले नै जिन्दगी चलाउने रहेछ । हैन,हैन !रूपैँयाले जिन्दगी चलाउने हैन । रूँपैया भएन भने चैं जिन्दगी नचल्ने रहेछ । खुशि, हाँसो, वस्तु, अन्न, मनोरञ्जन सबै विक्री हुन्छन् र ती विक्रीको विनियमयको माध्यम रूपैँया हो ।<br /><br />माया किन्न सकिन्न रे । प्रेम रूपैँयाले किन्न सक्दैन रे । खुशि चैं किन्न मिल्छ कि जस्तो लाग्न थालेको छ । संसार भुलेर संगीतमा डुब्ने माध्यम दुइ छन् अहिले मेरा लागि, एक मोबाइल, अर्को हेडफोन, अनि अर्को एउटा बडेमानको ब्लुटुथ स्पीकर । मोबाइल किनेको हो, हेडफोन उमेशले कोसेली दिएको, ब्लुटुथ उमेशले अमेरिकाबाट आउँदा ल्याइदिएको । औहौ, उमेश भन्ने साथीले मेरो स्वाद बुझ्छन् । ती दुइ उमेशहरू फरक हुन् है । एक उमेश सत्याल, अर्को उमेश आचार्य । मनका कुरा बुझ्ने साथीहरू !<br /><br />जिन्दगी चल्दा चल्दै रूपैँयाको अभाव भयो भने के गर्ने? फ्याट्ट दिमागले भन्छ, बाउ सँग माग्ने । त्यो सहुलियत मसँग छैन । अनि सम्झेँ साथीहरू! मेरा साथीले मसँग पैसा मागे भने त म खल्ती टक्टकाएर दिन्छु । मलाई भयङ्कर अभाव भयो भने साथीलाई नै भन्छु । साथीले पक्कै दिन्छन् । नदिइ सुख । तर केही साथीले मसँग लगेका पनि छन् । परेका बेला एकवचन दायाँबायाँ नसोची, लु जा त भनेर पैसा दिएका साथीहरूले मलाइ कति मान्दा हुन्? मलाई चाहिँदा किड्नी बेचेरै पनि देलान् नि ।<br /><br />ईस्स! दिएका दियै हुन् । दशौं पटक अनुनय गर्दा पनि पैसा दिँदैनन् । लु मानौं कि छैन होला । तर आफ्नै अगाडी गाडी फेरेको, व्यवसाय बढाएको देख्दा पैसा छैन भनेर कसरी मान्नु? शायद साथीको पैसा तिर्नु उसको प्राथमिकतामा परेन । कि म साथीमा परिन । यि दुवै कुरा हुन सक्छन् । यी दुवै कुरा मध्य कुनै एक भएपनि चित्त दुख्छ । चित्त दुखे त केही छैन, पैसा चैं आउनु पर्ने । चित्त दुखेको त समयले निको पार्ला, तर पैसा नभएको पीर समयले निको पार्दैन, झन् बढाउँछ । <br /><br />उधारो, सापटी लिनेको नाम सम्झदैँछु । कोही फिल्म बनाउँदैछन्, फिल्म रिलिज हुने क्रममा छ । शुभकामना भन्नु छ । कसैको फिल्म रिलिज भएर हिट पनि भइसक्यो । भुवन केसीले बक्स अफिस लागू गर्देका छन्, कति कमायो फिल्मले थाहा हुँदैछ । अर्को साथी फिल्म बनाउन सिक्दैछ । अर्को साथी विदेको भिसा कुर्दैछ । अर्को साथी कहिले जिन्दगीको चिठ्ठा पर्ला कि भनेर थरिथरिका चिठ्ठा ट्राइ मार्दैछ । एउटाले इलेक्ट्रिकल साइकल दिन्छु भनेर सापटी लग्यो, बेपत्ता भयो । तुलाचन भनेका थकाली हुन् अरे । थकालीहरू बेइमान् हुन्नन् भनेर एकजना गोर्खाली दाजुले सुनाउँदै थिए । काली बेइमान् हुन्नन्, बाहुन पनि हुन्नन् । ढकाल, पाण्डे, गौतम, कोइराला, थपलिया, अग्रवाल, गुप्ता कोही पनि बेइमान हुन्नन् । <br /><br />मान्छे बेइमान हुन्छ । ती बेइमानका इमान जाग्ला र कुनै दिन त तिर्लान् भनेर कुर्दैछु । <br /><br />मेरो जिन्दगी चलिराछ, रोकिया छैन । रूपैँया नभएर जिन्दगी कठिन भएको छैन, असहज चै छ । दिनेले देलान्, फिर्ता दिनेले देलान् । तर साथीले पक्कै दिन्छन् । नदिने त साथी नै भएन नि ।Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-19693060085997263052021-05-09T09:57:00.001-07:002021-05-09T09:57:05.911-07:00मलाई बिहे मनपर्दैन<p></p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_5q"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">मलाई बिहे मनपर्दैन । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">मैले यो भन्दा खेरि संसार रिसाओस् मतलब भएन, मेरी श्रीमति रिसाउनु भएन । खासमा मलाई बिहे मन नपरेको हैन । मन नपरेको भए बिहे गर्ने नै थिइन । बडो दुःख गरेर, हतार गरेर गरेको पो त । खासमा मलाई बिहेमा हुने जमघट मनपर्दैन । हैन, हैन । जमघट मननपरेको पनि हैन । बिहेको तडक भडक मन नपरेको हो । हाम्रो समाजले उत्सवका रूपमा मनाउने दुइ युवाको मिलनमा देखाउनैका लागि गरिने तामझाम मनपरेको । मेरो यो मननपराई बाँकी संसार छाडम्, मेरै आफ्नै श्रीमतीलाई पनि मन पर्दैन होला । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">२०७६ फागुन ३० गते बिहे गरिएको थियो । अलि पछि बिहेभोज गरुँला जस्तो लागेको थियो । तर कोरोनाले देशलाई छपक्कै छोपेपछि त्यो पनि जुरेन । केही समय रोल्पामा क्वारेन्टाइन लागू गर्दै बित्यो । केही समय काठमाडौंमा लकडाउन मनाउँदै बित्यो । अर्को महिना, अर्को साल भन्दै एक वर्ष बित्यो । स्थिति सामान्य भइसके जस्तो लागेको थियो, एक्कासी नयाँ भेरिएन्ट आइपुग्यो । पुरानो कोरोनाले हाम्रो जीवनशैली नै नयाँ बनाइ दिएको थियो, नयाँ कोरोनाले त्यही नयाँ कै बानी लगाउनू भन्ने आदेश दिएको छ। </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">यत्रतत्र बिरामी छन् । अलि छेउ मै शुक्रराज अस्पताल छ । संसारले टेकु अस्पताल भनेर चिन्छ । हरेक दिन पाँच छ चोटी कर्कश आवाजमा एम्बुलेन्सको आवाज सुन्न पर्छ । हिजो भर्खर थाहा भयो, त्यो साइरन शववाहनको रहेछ । आफन्त, साथी बिरामी परेर आफू पनि बारम्बार त्यही अस्पताल जानु परेको छ । अक्सिजनको कमी भइसकेको छैन, शय्या र आइसियुका लागि पालो कुर्न पर्छ भन्ने चैं थाहा भयो । आइसियुमा कोही मरेपछि अर्कोले पालो पाउने रहेछन् । कसैको मृत्यु, कसैको जीवन जोगाउने अवसर बनिरहेको छ। </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">साथीहरूको परिवार पनि बिरामी छन् । धेरैजसोलाई कोरोना सर्नुको कारण भनेको बिहे भोज नै हो भन्ने निर्क्यौल छ । एकजना त डाक्टरै हुन् । कोरोना सङ्क्रमण रोकथाममै काम गर्ने गर्छन् । उहाँकै श्रीमती सङ्क्रमित हुनुहुन्छ । बिहे भोज खान जानु भएको रहेछ । अर्को साथीको घरमै बिहे थियो । वर र वधू दुवै पक्षका परिवार बिरामी छन् रे । </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">कार्यालयमा पिसिआर परिक्षण गराउनेहरूको लाम छ । त्यो लाम लागेका मध्य लगभग आधाउधि कोरोना सङ्क्रमित भनेर प्रमाणित हुन्छन् । कतिपय अति बिरामी परेर आएकै पनि हुन्छन् । जोखिम सबैभन्दा बढी यहीँ छ । साथीहरू बारम्बार सम्झाउँछन्, यसरी भीडमा नजानु है, फेसशिल्ड लाउनुस्, ग्लब्स खै? बरू गाउन नै लाएर बस्नुस् । धेरैजसो समय यादै हुन्न । आज साथीले फेसशिल्ड हातैमा ल्याएर राखिदिइन् । मैले उनलाई भगवान मानेँ । तेरो जीवन जोगा है भनेर सम्झाउने भगवानै हुन् । ड्युटी अवधि भर पिपिई, मास्कमा बसेका सहकर्मीहरूको आँखाले मात्र चिन्दो रहेछु । उनिहरूले फेसबुकमा राखेको फोटो हेर्दा ट्वाँ पर्छु । दिउँसो देखेको अनुहार र यो अनुहार एकै मान्छेको हो र भनेर । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">जिन्दगी चलिराख्या छ । यो चलि नै रहने छ ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">अस्पतालमा काम गर्नेलाई पनि विस्तारै मृत्यु सामान्य लाग्दै जाला । समाजमा पनि "ए त्यो पनि कोरोनाले थला परेछ" भन्ने बानी पर्ला । बिहेवारी पनि चलि नै रहला । भोजभतेर पनि बन्द कहाँ हुने हो र? सरकारको एकजना मन्त्रीले भेला नगर्नू है भनिरहँदा अर्का ठूला मन्त्रीले एउटा सिमेन्टको ठाँडो उद्घाटनमा भेला आयोजना गरिरहेकै देखिएकै हो । सरकारले केही गरेन भनेर उफ्रिने प्रतिपक्षका पनि जिल्ला भेलाको फुर्ति नदेखिएको कहाँ छ र?</div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">मलाई जमघट मनपर्दैन । अरूलाई मनपर्न पाउँछ ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">मलाई जमघट मनपर्दैन । तर म आफै दैनिक ३०० जनाको जमघट व्यवस्थापनमा आफ्नो रूचीले खटिरहेछु ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;">मलाई बिहे मनपर्दैन । अरूले त मनपराउन पाउन्छन् नि ।</div></div></span></div></div></div></div></div><div><div class="stjgntxs ni8dbmo4 l82x9zwi uo3d90p7 h905i5nu monazrh9" data-visualcompletion="ignore-dynamic"><div><div><div><div class="l9j0dhe7"><div class="bp9cbjyn m9osqain j83agx80 jq4qci2q bkfpd7mw a3bd9o3v kvgmc6g5 wkznzc2l oygrvhab dhix69tm jktsbyx5 rz4wbd8a osnr6wyh a8nywdso s1tcr66n"><div class="bp9cbjyn j83agx80 buofh1pr ni8dbmo4 stjgntxs"><span aria-label="See who reacted to this" class="du4w35lb" role="toolbar"><span class="bp9cbjyn j83agx80 b3onmgus" id="jsc_c_5t"><span class="np69z8it et4y5ytx j7g94pet b74d5cxt qw6c0r16 kb8x4rkr ed597pkb omcyoz59 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 qxh1up0x qtyiw8t4 tpcyxxvw k0bpgpbk hm271qws rl04r1d5 l9j0dhe7 ov9facns kavbgo14"><span class="t0qjyqq4 jos75b7i j6sty90h kv0toi1t q9uorilb hm271qws ov9facns"><span class="tojvnm2t a6sixzi8 abs2jz4q a8s20v7p t1p8iaqh k5wvi7nf q3lfd5jv pk4s997a bipmatt0 cebpdrjk qowsmv63 owwhemhu dp1hu0rb dhp61c6y iyyx5f41"></span></span></span></span></span></div></div></div></div></div></div></div></div><span aria-label="See who reacted to this" class="du4w35lb" role="toolbar"><span class="bp9cbjyn j83agx80 b3onmgus" id="jsc_c_5t"><span class="np69z8it et4y5ytx j7g94pet b74d5cxt qw6c0r16 kb8x4rkr ed597pkb omcyoz59 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 qxh1up0x qtyiw8t4 tpcyxxvw k0bpgpbk hm271qws rl04r1d5 l9j0dhe7 ov9facns tkr6xdv7"><span class="t0qjyqq4 jos75b7i j6sty90h kv0toi1t q9uorilb hm271qws ov9facns"><span class="tojvnm2t a6sixzi8 abs2jz4q a8s20v7p t1p8iaqh k5wvi7nf q3lfd5jv pk4s997a bipmatt0 cebpdrjk qowsmv63 owwhemhu dp1hu0rb dhp61c6y iyyx5f41"></span></span></span></span></span><div class=""><span class="tojvnm2t a6sixzi8 abs2jz4q a8s20v7p t1p8iaqh k5wvi7nf q3lfd5jv pk4s997a bipmatt0 cebpdrjk qowsmv63 owwhemhu dp1hu0rb dhp61c6y iyyx5f41"></span></div><div class="gtad4xkn"><div aria-expanded="true" class="oajrlxb2 g5ia77u1 qu0x051f esr5mh6w e9989ue4 r7d6kgcz rq0escxv nhd2j8a9 nc684nl6 p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of lzcic4wl l9j0dhe7 abiwlrkh gpro0wi8 dwo3fsh8 ow4ym5g4 auili1gw du4w35lb gmql0nx0" id="jsc_c_5s" role="button" tabindex="0"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh m9osqain" dir="auto"></span></div></div><br />Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-76877610383511586742020-11-28T09:35:00.004-08:002020-11-28T09:35:41.985-08:00<span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"></span><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">साथीले बडो माया गरेर एकथान ब्लुटुथ हेडसेट पठाइ दिए । बडो गजबको चीज भेटिएजस्तो भयो । तार नलाग्ने, कानमा लगाएपछि बाहिरको केही नसुनिने । संसारबाट हराउन यो बाहेक केही नचाहिने! </div></div><p></p><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc ihqw7lf3 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_5x0"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://beebom.com/wp-content/uploads/2018/12/Sony-WH-1000XM3-Review-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="528" data-original-width="800" height="422" src="https://beebom.com/wp-content/uploads/2018/12/Sony-WH-1000XM3-Review-2.jpg" width="639" /></a></div><div style="text-align: justify;">यो सँग राम्रो दोस्ती चलिराथ्यो । रोल्पा जाने बेला लान भुलेछु । लगभग डेढ महिना बक्सा मै थन्कियो । <span><a name='more'></a></span></div></div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">दशैंका बेला सुन्न पर्<span class="sf5mxxl7 nvdbi5me oygrvhab ditlmg2l kvgmc6g5 knj5qynh tbxw36s4 pq6dq46d"></span>यो भनेर बक्सा खोलेर बजाउँछु त चुँ गर्दैन । बेट्री सक्केर बन्द भएको सामान चार्ज गर्दा पनि जाग्दैन त । जति चार्जर ठेले नि, बटन दशथरिले थिच्दा नि भएन ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">गुगल गरियो । यस्तो भइरहन्छ, आत्तिनु पर्दैन भन्ने आश्वासन पाइयो । भिडियोमा देखाएसरि विधीहरू अपनाइयो तर हेडफोन जागेन । हार खाइयो । अन्तिम अस्त्रका रुपमा सोनीको शोरुममा पुगे सामान फेर्दिने रहेछ भन्ने पत्ता लाग्यो ।</div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">हेडफोन उपहार दिने साथीलाई नै गुहारियो आखिर । सातसमुद्रपारी बसेको साथीले के गर्न सक्छ र? मौका मिलाएर फिर्ता पठाउनुस्, साटीवरी पठाउँला भने । भनेपछि लगभग १ वर्ष सुन्न नपाउने ठहर भएर सामान थन्काइयो ।</div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">आज एक्कासी मूड चलेर यसलाई फेरि जगाउँछु भनेर चार्जमा जोडेँ । हेडफोन त अन पो भइदिरा! हरे! कसरी यस्तो चमत्कार भयो त? धेरै कुरा सोचेँ एउटै टुङ्गोमा पुगियो ।</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">पहिले ४ एम्पिएरको वानप्लसको चार्जरले चार्ज गरेको थिएँ, अहिले टुच्चे १ एम्पिएरको चाइनिज लोकल चार्जरले चार्ज गरियो । भन्नाले यो हेडफोनले एक्कैचोटी धेरै चार्ज धान्न नसक्ने रहेछ । तातेताते गर्दै थोरैथोरै चार्ज दिनपर्ने रहेछ । </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><br /> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">यत्ति सानो विज्ञान, कत्ति ठूलो तनाव ।</div></div></span></div></div></div></div>Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-76435531045206845852020-04-19T20:10:00.000-07:002020-04-19T20:10:06.107-07:00जन्मिना साथ मरेको एक कृषक<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
- लक्ष्मण गिरी<br />
(तिलौराकोट, कपिलवस्तु<br />
<br />
<br />
+२ पढ्ने ताकाको कुरा हो। क्यालेन्डरमा वि.स. २०५९ चैत्र थियो । १० कक्षासम्म कृषि पढेको थिएँ । सामान्य धान, गहुँ लगाउन भन्दा बेमौसमी तरकारी खेती गरे फाईदा हुन्छ भन्ने सोचेर घरकै वरिपरि ४ कठ्ठा खेतमा तरकारी खेती गर्न सुरिएँ । अलिअलि अनुभव, सीप, ज्ञान थियो तर पैसा थिएन । के गर्ने?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-orSRYepu9QQ/Xp0LuFlINWI/AAAAAAAA3KM/EOSBW0pwucc165Rv4FaYrFWlYHDQdGEuQCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_20200420_082545.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-orSRYepu9QQ/Xp0LuFlINWI/AAAAAAAA3KM/EOSBW0pwucc165Rv4FaYrFWlYHDQdGEuQCLcBGAsYHQ/s320/IMG_20200420_082545.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
मामासँग रु.५,०००/- सापटी लिएँ । करिब ३५००/- चानचुन नलका (हेण्डपम्म) मा पानी तान्ने मोटर जडान गर्दा सकियो । बाँकी पैसाले बिउ- बिजन, ग्रिनहाउस नर्सरी ब्याडको प्लास्टिक, पानीको पाइप इत्यादिमा खर्च भयो।<br />
<br />
दुई भाइ मिलेर खुब दुख गरेर खनजोत गरेर काम सुरु गर्यौं ।<br />
हुन त हाम्रो काम मम्मीलाई मन परेको थिएन । यसैमा अल्झिएर पढाई बिगार्ने हुन कि? भन्ने पिर थियो उहाँलाई । छोराहरू पढेर ठूलो मान्छे बन्न छाडेर दु:ख पाउने पेशा खेतीपातीमा लागेको त कसलाई मन पर्छ र? त्यही माथि ६० बर्षकी हाम्री मम्मी पुरै दुई पुस्ताको फरक । जसोतसो सम्झायौं, बुझायौं, पढाई नबिगार्ने बाचा गर्यौं । तर गाउँका मानिसहरू हियाउने, ताना मार्ने, "हलै जोत्ने भए केलाई पढ्नु" जस्ता बचन लाउने गर्थे जुन मम्मीलाई र हामीलाई पनि साह्रै बिझ्थ्यो। तर हामीले आफ्नो सुर छोडेनौ ।<br />
<br />
जेठको मध्यसम्म करेला, काँक्रा, भिण्डि, जुकिनि, तरोई, लौका इत्यादि अलिअलि गरेर राम्रै बजार भाउमा बेच्यौं। बजारमा करेला रु.५० प्रतिकिलो हुँदा व्यापारिले हामिलाई रु.३० सम्म दिन्थे। सुरुमा दैनिक ६-७ केजि मिक्स तरकारी साइकलमा बोकेर किराना पसल वा हाटबजार पुर्याउँथ्यौं। पछि-पछि ३०-३५ केजि हुन थालेपछि रिक्सामा हालेर हाटबजार पुर्याउन थाल्यौं। तौल धेरै नभएपनि परिमाण ठुलो हुँदा साइकलबाट लान मिलेन ।<br />
<br />
अँ, साच्चै! हाम्रो बारिमा फलेको तरकारी गाउँमा सबैको चुल्हो सम्म पुग्यो, नि:शुल्क। हिजो ताना मार्नेहरूले पनि खाए, लाजै पचाएर। मलाई मम्मीले तरकारी त्यसरी बाँडेको मन पर्दैनथ्यो। तर पनि म क्यै भन्दैनथें। खाउन् मेरो पौरख पनि, अलिअलि त किराले पनि नाश गरेकै छ। यि त झन आफन्त/छिमेकी हुन् , कहिले न कहिले त काम लाग्लान नि भन्ठान्थें।<br />
<br />
काम सजिलो पटक्कै थिएन । अरु त अरु भिण्डि टिप्दा तेस्को झुस गडेर हाम्रो हात चिलाउने, फोका ऊठ्ने र भत्भती पोल्ने हुन्थ्यो । किसानको देखिने दु:ख सबैलाई थाहा भएपनि कमैलाई थाहा होला यस्ता विशेष पिडा। बाँकी दु:ख त छँदैछन् । जसै जसै हाम्रो उत्पादन बढेर २५-३० केजि प्रतिदिन हुन थाल्यो बजार भाउ ह्वात्तै घट्यो। लोकल उपज पनि बजारमा धेरै आउन थाल्यो साथै स्थानिय जातको तरकारीको फसल गाउँ-घरमा फल्न थाल्यो। यति सम्म कि कतिपय तरकारी जस्तै लौका, तरोई आदि त बिक्नै छाड्यो। करेलाले रु. १५ सम्म पाउँदा उपज सकियो । मंगलबारको दिन हाटबजार लाग्ने, ५० केजि भिण्डी चारवटा बोरामा हालेर आफुँ साइकल चढेर गएँ ।<br />
<br />
अघिल्लो दिन भिण्डीको बजार भाउ रू. ४ देखि ५ प्रति केजि थियो।<br />
तर अहँ, रू.१ भन्दा बेसी कसैले दिन मानेनन्। मैले प्रायः बेच्ने ५-७ जना व्यापारी बाहेक अरू १०-१५ जनाकोमा पनि गएँ, प्रति रु.२ पाए पनि हुन्थ्यो भनेर किनकी रिक्सा भाडा मात्रै रु.५० तिर्न पर्ने छ। केही सिप लागेन र सोंचे बरू गाउमा लगेर सित्तैंमा बाड्छु वा अरु केही गर्छु तर एक रूपैयाँ किलोमा त तत्रै पनि बेच्दिनँ।<br />
रिक्सालाई फर्क जाउँ भने, उ बिचरो मेरो मायाले हो वा भाडा नआउने डरले हो "जवन दाम मिले उहयम बेच देओ बाबु" भन्न थाल्यो ।<br />
<br />
यसै घाटा उसै घाटा फर्काएर ल्याएँ । मलखादमा खाल्टो खनेर सप्पै भिण्डी गाडिदिएँ। बाटोछेउमा गोठ र मलखाद थियो, हिड्ने जतिले त्यो तमासा हेरे। मानिसहरू मलाई किन खेर फालेको भनेर सोधिरहे। म क्यै बोलिन। भाइ आयो, पहिला आश्चर्यचकित मुद्रामा मलाई एकछिन हेर्यो त्यस्पछि खाल्डो खन्न सघायो । साँझ मम्मी आउनुभयो। गाँउकाले टन्नै सुनाइसकेका थिए होलान्, मसँग रिसाउँदै भन्नूभो, "मलखादमा चैं किन पुरेको? गाउँका मानिसहरूले खान्थेनन्, नोक्सान गरेर के पाईस्?"<br />
<br />
राती खाना खाइसकेपछि मम्मीलाई खुट्टामा तेल दल्ने बेलामा बिस्तारै भनें, "यसरी फिरिमा बाँडेर हो भाउ नआउने। गाउँलेले खाए पनि मलखादमा पुरे पनि मेरो लागि त नोक्शान हो नि मम्मी।" मैले फेरी थपें, "मलखादमा नगाडेर अन्यत्र फालेको भए मान्छेले टिपेर लान्थे, तर किनेर चैं खान्नन तेइ भएर मलखादमा गाडेको हुँ।"<br />
<br />
मम्मी केही बोल्नु भएन। टिभि हेर्न थाल्नुभयो।</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-91812240692384714082019-02-21T07:25:00.001-08:002019-02-21T07:25:40.887-08:00ओ पहाडिन!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_5pbx userContent _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_ra">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-F2wESNZetJI/XG7CW0yq59I/AAAAAAAA1Zc/biboW8OgQicKhVvQrl19G_ducrqsNudrQCLcBGAs/s1600/Ektaare_Ajammari.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-F2wESNZetJI/XG7CW0yq59I/AAAAAAAA1Zc/biboW8OgQicKhVvQrl19G_ducrqsNudrQCLcBGAs/s320/Ektaare_Ajammari.jpg" width="213" /></a><a href="about:invalid#zClosurez" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
ओ पहाडिन!<br />
<br />
तोहार हमार कौन कौन चीज मिलत है?<br />
मन मिलत है<br /> सोच मिलत है<br /> भविष्य कय योजना मिलत है<br /> नाहीँ मिलत है तो<br /> खाली ई नाम कय पिछे आय वाला नाम<br />
<br />
पिताजी से जब भेट भए रहा<br /> तब बडे सम्मान से हम<br /> "बुवा नमस्ते" किहे रहेन<br /> ऊ कुछ नाहीँ बोलिन् रहेँ<br />
तूँ ही बाद मे बतायो कि<br /> उ गुस्सा होइ गए रहेँ<br /> "किन मधिसे रोजिस्?"<br /> कहत रहेँ<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
पिछले भेलेन्टाइन मे बडे प्रेम से<br /> सुनौली जाई के बाह्र ठू चूडी लैकै आए रहेन<br /> कब्बो पहिनाये नाहीँ हन् न<br /> पहिनावत के दूई ठू टूट गए रहा<br /> और तोहरे कलाई पे कटी गए रहा<br />
उ घाव से बहत खून कय रङ और<br /> तोहरे चेहरे के लाली एक्के रङ कय रहा<br /> गौर से देख्यौ कि नाहीँ<br /> ऊ रङ हमरे दिल मे भी घूमत है<br />
<br />
ओ पहाडिन!<br />
तोहार हमार कौन कौन चीज मिलत है?<br /> दिल मिलत है<br /> रूची मिलत है<br /> भविष्य कय योजना मिलत है<br /> नाहीँ मिलत है तो<br /> खाली ई हमरे परिवार कय भाषा<br /> तू जवन भाषा बोलत हिउ<br /> हम तो सिख गय हन्<br /> हम जवन भाषा बोलित हन्<br /> तोह कय वैसे समझ मे आय जात है<br />
<br />
ओ पहाडिन!<br /> तोहार हमार भाषा<br /> काहे यी लोगन कय समझ मे नाहीँ आवत है?</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-74811087169162390682018-05-18T21:57:00.003-07:002018-05-18T22:14:54.873-07:00दाह्रीका कुरा <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
खै के झोँक चल्यो, दाह्री काटी दिएँ ।<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-rrXqirhe1HQ/Wv-ulO6BLMI/AAAAAAAAvf0/0x60xbTRkNQ9R1NUjGuas-hYFT_JMb-WACLcBGAs/s1600/Rocket.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-rrXqirhe1HQ/Wv-ulO6BLMI/AAAAAAAAvf0/0x60xbTRkNQ9R1NUjGuas-hYFT_JMb-WACLcBGAs/s400/Rocket.jpg" width="400" /></a></div>
काट्नै पर्ने बाध्यता त थिएन, पाल्ने रहर पनि थिएन । हुन त पालेको हैन, नकाटेको मात्र थियो । काटिदिएँ । <br />
मायालुले बारम्बार भन्ने गर्छिन्, दाह्री काट्नुस् । 'पैले दाह्री नपाल्दा
तपाइँ राम्रो देखिनु हुन्थ्यो, आजकाल त फोहोरी हुनु हुन्छ ।' अब उसलाइ
मेरो पारा के थाहा, मान्छे त म सरसफाइ गर्ने हुँदै हैन । कुन दिन उसको आँखा
र मन झुक्किएको थियो र मलाइ सफा देखिन्, खै?<br />
<br />
<div class="text_exposed_show">
भित्री मनको इच्छाले उनीलाइ रिझाउन दाह्री काटेको पनि हुनसक्छ, तर उनीसँग
भेटघाट नभएको पनि धेरै भएको छ । आज दाह्री काटेर आजै भेट हुने सम्भावना पनि
थिएन । तर जे होस्, यो अनुहार उसैका लागि मात्र पनि त हैन । मेरो चिल्लिएर
राम्रो भएको अनुहार अरूलाइ पनि मनपर्न सक्छ नि त ।<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
हुन पनि त्यसै
भयो । महिनौं पछि भेट्न आइपुगेकी साथीले भित्री मन देखि नै मुस्काउँदै भनि
"सबिन, हेन्डसम देखिएको छौ है' । कार्यालयका अन्य साथीहरूले पनि त्यहि
प्रतिक्रिया दिएको पाएँ । हुन त मान्छेले मुखमा प्रशंसा गरेर ढाडमा कुरा
काट्ने हुन् । एकछिन, एकदिन यो कुरा बिर्सिनै मनलाग्यो । <br />
<br />
कार्यालयमा एकसुरले काम गर्दै थिएँ । एकजना महिला आउनू भयो । "सबिन सर कता
हुनुहुन्छ?' उहाँको आवाजमा हतारो, डर, उत्सुकता मिसिएको थियो । <br />
मुसुक्क हाँस्दै भनेँ "म नै हुँ"<br />
उहाँले पत्याउनु भएन "हैन होला तपाइँ त!"<br />
ए बा हौ! ढोकामा नाम र पद लेखिएको छ, कोठामा अन्य कुनै कुर्सी छैन । मैले खुद आफ्नो आवाजमा "म नै हुँ" भनेको छु, तापनि नपत्याउने?<br />
एकछिन पछि विचार आयो, यो सब अनुहारमा दाह्री नभएर हो । दाह्री फालेर
चिल्लो गाला लिएर बसेको मान्छे म, फुच्चे देखिएँ । उहाँले पत्याउनै सक्नु
भएन कि म नै त्यो कुर्सीमा बसेको जिम्मेवार अधिकारी हुँ । जे होस्, दोश्रो
चोटी पक्का गरेपछि उहाँले म सबिन भन्ने कुरा पत्याउनु भयो ।<br />
<br />
नयाँ
हाकिम आउनू भएको छ । हिजो परिचयको क्रममा नाम र पद भनेँ । उहाँले अँ अँ
भन्नु भयो । आज बिहानै भेट्न गएँ, उहाँले फेरि नाम र घर सोध्नु भयो । मैले
नाम, थर, घर सहित पद पनि दोहोर्याएँ । उहाँले हेर्ने नजरियाले नै लाग्दै
थियो, तिनले मलाइ फुच्चे देख्दैछन् । <br />
ओहो! मायालुलाइ खुशी पार्न काटेको दाह्रीले कति अप्ठेरो सिर्जना गर्दो रहेछ । मायालु त खुशी भइन् होला, यता अरू चैं नखुशी भए ।<br />
<br />
यो संसारमा सबैलाइ खुशी पार्न नसकिने रहेछ । जे होस्, एेना हेर्दा चैं
आफूलाइ खुबै राम्रो देखेको छु । म चैं खुशी छु । अब दुइचार हप्ता यो गालामा
दाह्री पलाउन्न ।</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-27024780370178327802018-02-09T07:03:00.003-08:002023-08-17T09:14:07.700-07:00मेरो मन तँ पत्थर बन् <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"चिया चिसो भो"<br /> सारा संसारको पीर एकतरफ, आमाको चिया चिसो हुने चिन्ता एकतरफ ।<br /><br />
बिहान बिहानै पाँच बजे चिया पकाएर खुवाउने आमालाई के थाहा, छोरो भर्खरै निँदाएको हो ।<br />
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-mPpUqJRwN-M/Wn235VrkNUI/AAAAAAAAteM/slFupjzqSBcp1XBlAG7X3H8cE_u4xoFWQCLcBGAs/s1600/16730546_10154122393591640_1783892087651713507_n.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="225" src="https://4.bp.blogspot.com/-mPpUqJRwN-M/Wn235VrkNUI/AAAAAAAAteM/slFupjzqSBcp1XBlAG7X3H8cE_u4xoFWQCLcBGAs/s400/16730546_10154122393591640_1783892087651713507_n.jpg" width="400" /></a>
आजकाल निँद्रा हराएको छ । रातभर के के खेल्छ दिमागमा । मलाई आफैंप्रति बडो
फूर्ति थियो कि जत्ति सुकै तनाव भएपनि निदाउन सक्छु । हुन पनि जस्तो सुकै
तनावपूर्ण अवस्थामा पनि निदाउँथे र आनन्द हुन्थ्यो । तर आजकाल के भएको छ?
निद्रा गायब छ । एक शेर लेखिएको थियो गफैगफमा । <br />
<div class="text_exposed_show">
<br />
'तिमी आएपछि यी भित्ता भित्ता बोल्नेछन्<br /> राखेका छन् अनिँदा रातका कथाहरू साँचेर'<br />
<br />
भित्ताहरू अब चैं साँच्चिकै बोल्लान् ।<br />
<a name='more'></a> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-BK8ZhlXtUpw/Wn23Tq1iQlI/AAAAAAAAteE/zzEdNbtREQ4XRADwB8mVHnzUMGLB9EQZACLcBGAs/s1600/Marihalne%2BKaran%2BChhaina.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-BK8ZhlXtUpw/Wn23Tq1iQlI/AAAAAAAAteE/zzEdNbtREQ4XRADwB8mVHnzUMGLB9EQZACLcBGAs/s320/Marihalne%2BKaran%2BChhaina.jpg" width="320" /></a></div>
मर्दिउँ मर्दिउँ जस्तो हुन्छ । आत्महत्या गर्ने तरिकाहरू पनि गुगल गरियो ।
सबैभन्दा सजिलो मरणको तरिका चैं कार्बनमोनोअक्साइड निलेर रहेछ । डुबेर
मर्नु पनि सजिलैको कोटीमा पर्दो रहेछ । यानेकि मरिहाल्न सजिलो छैन ।<br />
<br /> मात्र यत्ति कारणले बाँचिएको छ कि मरिहाल्ने कुनै कारण छैन ।<br />
<br />
संगीत सबैले सुन्छन् । आफू त अलिअलि संगीत श्रृजनामा सहभागी पनि भइन्छ । <br /> अचम्म लाग्छ, यो मन जस्तो अवस्थामा भएपनि अवस्था सुहाउने गीत भेटाउने रहेछ । <br />
बिहानै देखि पञ्चेबाजा फिल्मको ट्याग आइराख्या थियो । वास्ता गरिएन । साँझ
पो थाहा भयो आफूले बनाएको एकदम मनपरेको गीत आउन लाग्या रहेछ । कस्तो
बेलामा आयो, चाहिएकै बेलामा आयो ।<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/aWdhkX4ptpA/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/aWdhkX4ptpA?feature=player_embedded" width="320"></iframe> 'म केही बोलुँ कि चुपचाप बसुँ<br /> बोलुँ भने बिझ्छ त्यहाँ, नबोलुँ त दुख्छ यहाँ..<br /> मेरो मन <br /> तँ पत्थर बन्, तँ ढुङ्गा बन्<br /> फूल बनि हुन्न यहाँ'<br /></div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-91434093604726754252018-01-28T18:46:00.001-08:002018-01-28T18:48:59.593-08:00गुनासो <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"नयाँ आउने सरहरू लाइनमा बस्नुस्, लाइन् नमिच्नुस् त"<br />
"यसका लागि नि लाइन बस्न पर्ने हो?"<br />
"हिजो अपरेसन गरेकाहरू लाइनमा बस्न पर्दैन"<br />
"बहिनी एकछिन है, म यहीँ छु"<br />
"टोइलेट कता हो"<br />
<div class="text_exposed_show">
बिसौं मान्छेहरूको भीडमा सयथरि कुराकानी । म भने एकोहोरो मोबाइलमा टुइटर हेरिबसको थेँ ।<br />
<br />
"ओइ!"<br />
टाढा कतै सम्बोधन भएको थियो, टाउको एक्कासी उतैतिर घुम्यो । कानले हैन, मनले आवाज चिन्यो । हो उही हो । <br />
भर्याङ छेउमा उभिएर हाँसिरहेकी थिइन् । मस्त मोटाइछे । कपाल लामो भएछ, रङ्गीन भएछ । तर चिनेँ ।<br />
<br />
मैले उसको स्वरूप चिन्ने हैन रहेछ । मेरो मनले उसको उपस्थिती अनुभूति गर्ने रहेछ । <br />
<br />
"के हेरिराख्या? लभ पर्ला फेरि" पहिले पनि मैले एकोहोरो हेरिरहँदा यस्तै भन्थी । <br />
<br />
<a name='more'></a><br />
"बिहे भएकी सँग मेरो लभ पर्दैन मेडम" मैले झुटो बोलेँ । एउटै मान्छेसँग लभ फेरिफेरी पर्दैन त । <br />
<br />
"तलाइँ नचिनेको हो र?" उ मज्जाले हाँसी ।<br />
<br />
"अनि के छ त? बिहे गरिस्" <br />
<br />
"तँ जस्तो हो र?" उसलाइ त्यो प्रश्नको उत्तर चाहिएकै थिएन । मैले उल्टो कुरो गरेँ ।<br />
<br />
खै किन गुनासो पालेर बसेको छु म? उसको जिन्दगी, उसको निर्णय । मलाई
उसँग जिन्दगी गुजार्नु पनि थिएन, न त अपेक्षाहरू थिए । बिहे भएपछि साथीहरू
साथी रहन्नन् भनेको सुनेको थिएँ, बिहे हुने भएपछि नै साथीहरू साथी रहेनन् ।
मित्रताको गहिराइ मैले नाप्न सकेनछु । <br />
<br />
आफूजस्तो अरू हुन्नन् । अरू
आफूजस्तो हुन्छन् भनेर अपेक्षा राख्नु पनि हुन्न । र आफूजस्तो अरू भएनन्
भनेर गुनासो पनि राख्नु हुन्न । <br />
<br />
"सानु!" <br />
भर्याङतलतिरबाट आएको आवाजतिर उसको ध्यान मोडियो । <br />
परिचित अनुहार तर अपरिचित एउटा व्यक्ति भर्याङबाट माथि उक्लिँदै थियो । <br />
<br />
"म गएँ है" उसको उत्तरपनि नसुनि म फर्किएँ । <br />
<br />
म हिँडे कि त्यहाँबाट भागेँ? मलाई थाहा छैन । <br />
<br />
संसार गोलो छ, विपरित दिशातिर लागेको दुई मान्छेहरू एकदिन आमुन्ने
सामुन्ने हुनपर्ने हुन्छ । भेट फेरि हुनेछ ।<br />
<br />
शायद त्यो भेटमा गुनासो रहने
छैन । नरहोस् पनि । <br />
<br />
जिन्दगीमा हिँडीरहनु पर्छ ।<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dxolUi2iZlI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dxolUi2iZlI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<a class="_58cn" data-ft="{"tn":"*N","type":104}" href="https://www.facebook.com/hashtag/%E0%A4%AE%E0%A4%BE%E0%A4%AF%E0%A4%BE%E0%A4%95%E0%A5%8B%E0%A4%B8%E0%A4%BE%E0%A4%A4%E0%A4%AB%E0%A4%A8%E0%A5%8D%E0%A4%95%E0%A5%8B?source=feed_text&story_id=10154998553681640"><span class="_5afx"><span class="_58cl _5afz"></span><span class="_58cm"></span></span></a></div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-72874881325455438332017-12-21T21:29:00.001-08:002017-12-21T21:29:26.410-08:00Social Media Fever<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://eaglestrategies.files.wordpress.com/2016/03/internet-addiction-feature.jpg?w=660" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="660" height="160" src="https://eaglestrategies.files.wordpress.com/2016/03/internet-addiction-feature.jpg?w=660" width="320" /></a>मान्छेहरू सामाजिक सञ्जालमा आफ्ना बारे धेरै कुरा बाँड्छन् । केहि त
यतिविध्न लिप्त हुन्छन् कि, जिन्दगीका हरेक क्रियाकलाप समाजिक सञ्जालमा
नराखि बस्नै सक्दैनन् ।<br />
<div class="js-tweet-text-container">
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
<br /></div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
उदाहरणका लागिः कुनै दिन रमाइलोका लागि रेस्टुरेन्टमा गए भने त्यहाँ जानु अघि लुगा छान्ने, लुगा लगाएपछि, जाँदैगर्दा बाटोको, पुगेपछि मेनुको, खानाको, पेयपदार्थको, त्यहाँको वातावरणको, सङ्गीत बजाइरहेको, त्यसमा झुमिरहेको फोटो यत्रतत्र हाल्छन् । फेसबुक, फेसबुक स्टोरी, इन्स्टाग्राम, इन्स्टा स्टोरी, व्हाट्सएप स्टेटस,
टुइटर, स्न्यापच्याट आदिइत्यादी सबैठाउँमा उनिहरू के गरिराखेका छन् भन्ने
कुराको पलपल खबर पाइन्छ । उनिहरू कतै घुम्न जाँदैछन् भनेपनि यस्तै पलपलका खबर पाइन्छ । प्याकिङ गर्दा
देखि गन्तव्यमा पुगुञ्जेलसम्म, यात्रा शुरू गरेदेखि घर नफर्किएसम्मका हरेक
क्षणका तस्वीर जताततै पोखिरहेका हुन्छन् । कुनै सामाजिक अवसर जस्तै विवाहमा सहभागि भएका छन् भने त कुरै नगरौं । त्यो
समारोह सकिएको हप्तौंसम्म त्यसका तस्वीर बाँडिएका हुन्छन् । हेरिसाध्य छन्
र? </div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
मान्छेका जिन्दगी उनिहरूले सामाजिक सञ्जालमा बाँड्ने तस्वीर भएको छ । जे
हुन्छ, त्यो सामाजिक सञ्जालमा देखिन्छ । यसरी हेर्ने हो भने त जेका तस्वीर
सञ्जालमा बाँडिदैन, त्यो त उनिहरूको जिन्दगीमा हुँदैहुन्न? खाएको, लाएको, घुमेको तस्वीरले त्यो घटना भइरहेको प्रमाणित गर्दछन् ।
शौचालयका, स्नानघरका तस्वीर त आउन्न त । तिनिहरूले हग्दैनन् होला त?
नुहाउन पनि नुहाउँदैनन् होला है?
तस्वीर आउन्न त ।
हुन त "I don't give a shit" भन्छन्, Shit नदिएकै होला नि त । नत्र तस्वीर आउँथ्यो ।</div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
<br /></div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
कतिका प्रेमसम्बन्ध हुन्छन्, कतिका हुँदैनन् । हुनेका जोडीका तस्वीर
आउँछन्, नहुनेका आउन्नन् । दशठाउँ घुमेको, खाएको तस्वीर देख्दा यदि जोडी
देखिँदैन भने तीनका जोडी छैन भन्ने बुझम् त?
भए त तस्वीर आउँथ्यो होला । तस्वीर देखिन्न त । च्व च्व च्च! बिचरा एक्लो
मन कति दुःखी होला? है? </div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
<br /></div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
हर्हराउँदो उमेर, कल्कलाउँदो जोवन ।
यौनजीवन झन् के होला? कति छट्पटिएका होलान् । कति गुम्साएर राखेका होलान्
आफूलाई । यौन क्रियाकलापमा संलग्न हुन नपाएका हुन् कि हुन नचाहेका हुन्?
नचाहेका हुन् भने त के भन्नु तर हुन नपाएका पनि होलान् ।
भएका भए त तस्वीर आउँथ्यो नि, तस्वीर आउन्न त । </div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
<br /></div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
कुरो यत्ति हो । तिमीहरूले दिनरात सामाजिक सञ्जालमा जीवनघटना बाँडीरहँदा हामीले बुझ्ने भनेको यही यत्ति हो ।
जे देखाउँदैनौ, त्यो तिम्रो जीवनमा छैन ।
माया लाउँछ के तिमीहरूको । </div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
<br /></div>
<div class="TweetTextSize js-tweet-text tweet-text" data-aria-label-part="0" lang="ne">
जाउँ गएर जिन्दगी भेटाउ । * Go! Get a Life. </div>
</div>
<div class="stream-item-footer">
<div class="ProfileTweet-actionCountList u-hiddenVisually">
<span class="ProfileTweet-action--reply u-hiddenVisually">
<span class="ProfileTweet-actionCount" data-tweet-stat-count="2">
<span class="ProfileTweet-actionCountForAria" data-aria-label-part="" id="profile-tweet-action-reply-count-aria-943869224706965504"><br /></span></span></span><span class="ProfileTweet-action--favorite u-hiddenVisually"><span class="ProfileTweet-actionCount" data-tweet-stat-count="6"><span class="ProfileTweet-actionCountForAria" data-aria-label-part="" id="profile-tweet-action-favorite-count-aria-943869224706965504"></span>
</span>
</span>
</div>
<div class="ProfileTweet-actionList js-actions" role="group">
<div class="ProfileTweet-action ProfileTweet-action--reply">
</div>
</div>
</div>
<div class="ProfileTweet-action ProfileTweet-action--retweet js-toggleState js-toggleRt">
</div>
<div class="ProfileTweet-action ProfileTweet-action--retweet js-toggleState js-toggleRt">
</div>
<div class="ProfileTweet-action ProfileTweet-action--favorite js-toggleState">
</div>
<div class="ProfileTweet-action ProfileTweet-action--favorite js-toggleState">
</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-72302156975067646842017-12-19T19:22:00.002-08:002017-12-19T21:58:59.528-08:00सपनाका कुरा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true">
<div class="" data-block="true" data-editor="5b4k3" data-offset-key="8j60h-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8j60h-0-0">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://2.bp.blogspot.com/-qMJ2ZLdldGE/WjnXBhQYncI/AAAAAAAAsi4/EvwmNcllvAAlFiiKSoC6QSJ6DYPzIcmSwCLcBGAs/s1600/Udi%2BJaa%2BChari_LQ.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-qMJ2ZLdldGE/WjnXBhQYncI/AAAAAAAAsi4/EvwmNcllvAAlFiiKSoC6QSJ6DYPzIcmSwCLcBGAs/s320/Udi%2BJaa%2BChari_LQ.jpg" width="212" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">फोटो र ब्लगको कुनै सम्बन्ध छैन</td></tr>
</tbody></table>
<span data-offset-key="8j60h-0-0"><span data-text="true">अस्ती देखेको सपनाका कुरा गर्छु ।</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="5b4k3" data-offset-key="a0rgn-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="a0rgn-0-0">
<span data-offset-key="a0rgn-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="5b4k3" data-offset-key="gtjj-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="gtjj-0-0">
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">ठाउँ चिनिन तर अमेरिका हुनुपर्छ । किनकी म अनुज र अभिसँग थिएँ । मेरो पछाडी एउटा भव्य भवन पनि थियो । अनुजको कलेजको भवन हुनुपर्छ । त्यो अनुजकै कलेज हो भनेर भन्न चैं सक्दिन किनकी मैले उसको कलेज देखेको छैन । त्यो ठाउँ अमेरिकै हो भनेर ठोकुवा पनि गर्दिन, किनकी अमेरिका पनि मैले देखेको छैन । मैले चिनेको अनुज र अभि हो र उनिहरू अहिले अमेरिकामा छन् । </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="gtjj-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="gtjj-0-0">
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">अनुजको डेट जानुपर्ने भएकोले म घर फर्किने सुरसारमा थिएँ । ठ्याक्क कलेज पारी ठूलो फ्लाइओभर थियो । म घर जाने बाटो त्यही फ्लाइओभर हुँदै जानुपर्ने थियो । अनि मेरो घर चैं त्यो कलेज भवनबाट नजिकै देखिने गाउँमा थियो । यसो बिचार गरियो । फ्लाइओभर उक्लिएर गाडी चढ्नु भन्दा लखर लखर हिँडेर घरजाँदा बेस हुन्छ । समस्या के भने घर र कलेज बीचमा खेतै खेत छ । म हिँड्न रूचाउन्न, सबैलाई थाहा छ । तर सपनामा भने हिँड्न तम्सिएँ । </span></span><br />
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true"></span></span><br />
<a name='more'></a><span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span>
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">तौलिहवा बस्दा खेतै खेत कुदेको झैं अमेरिकाका खेतैखेत कुदियो । आलीआली हिँड्दा-हिँड्दै बाटोमा कुलो आयो । कुलोमा पानी बगेको देखिएन किनकी कुलोभरि साना साना गोही आराम गरी तैरिरहेका थिए । साथी को थियो याद भएन तर पक्कै जुले हुनुपर्छ । किनकी "गोही खाएर टन्नै छन् दाइ, यिनीहरूले केहि गर्दैनन्" भन्दैथियो । गोहीबारे यति जान्ने अरू साथी कोही छैनन् मेरा । गोहीको जिउमा फुत्तफुत्त टेक्दै कुलो पार गरियो । </span></span><br />
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span>
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">अब अर्को अचम्म भयो । कुलो तर्ने बित्तिकै आँखाले भ्याउनेसम्म काउली बारी देखियो । काउली भने अचम्मको आकारको । नाबालक शिशुजस्तो आकारका काउली । टाउको, शरिर र खुट्टाको डल्लोजस्तो । टाउकोमा दुइटा कालो धब्बा, आँखाजस्तै । अनि ओँठको चिरा पनि । बालकलाई टोपी लगाइदिएजस्तो झुप्प पातहरू । अचम्मको काउली अरे । त्यो काउली स्याहार्दै बसेका एकजोडी चाइनिज रहेछन् । बाटो सोधियो, वास्तै गरेनन् । अनि फेरि चाइनिजमै बाटो सोधियो । उसले चाइनिजमै जवाफ दियो । तर जवाफ चैं बुझिएनछ । </span></span><br />
<br />
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">त्यसपछि काउलीबारि पार गर्ने सोच आयो, तर पाइला टेक्ने ठाउँ छैन । अब भर्खरको बच्चाजस्ता काउली, कसरी पैँताला टेक्नु? भो भनेर त्यो काउली बारी छलेर हिँड्न थालियो । अलिपर हिँडेपछि धानखेत आयो । धानखेतमा पाइला हाल्यामात्र थिएँ, कालोकालो जुका खुट्टाभरि । स-साना हैनन् फेरि, लामालामा । सर्पजस्ता लहरीलहरी पौडी खेल्ने जुका! झस्केर बिउँझिए । </span></span><br />
<br />
<span data-offset-key="gtjj-0-0"><span data-text="true">सपना सकियो । सपना न हो । जे पनि देख्न पाइन्छ । देखियो, सकियो । </span></span></div>
</div>
</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-42431180340323553932017-12-10T18:10:00.002-08:002017-12-10T18:11:15.703-08:00बिहानी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true">
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="bvt3t-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bvt3t-0-0">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-6NOyEu4f2TY/Wi3o4KeuJrI/AAAAAAAAsTY/J8ak0UrneMQ-bkNw1L22t0OCZ9GUOjDUwCLcBGAs/s1600/IMG_20171211_065822389_HDR.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-6NOyEu4f2TY/Wi3o4KeuJrI/AAAAAAAAsTY/J8ak0UrneMQ-bkNw1L22t0OCZ9GUOjDUwCLcBGAs/s400/IMG_20171211_065822389_HDR.jpg" width="400" /></a><span data-offset-key="bvt3t-0-0"><span data-text="true">आजकाल राती चाँडो निद्रा लाग्छ । चाँडो सुतेपछि चाँडै उठिन्छ । म पछिल्लो केही महिनादेखि सूर्यभन्दा पहिले उदाउँछु । उदाउँछु नै त भन्न नमिल्ला, उठ्छु । तर आज भने म सूर्यभन्दा पहिले उदाएँ । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="9mj1q-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9mj1q-0-0">
<span data-offset-key="9mj1q-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="7ij23-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7ij23-0-0">
<span data-offset-key="7ij23-0-0"><span data-text="true">बिहान ६ बजे नै स्कुटर लिएर घर बाहिर निस्किएँ । काठमाण्डुबाट अझैपनि हिमाल देखिँदो रहेछ । भलै तुँवालो, धूलोले आकाश धमिलो होस्, हिमाल भनेको हिमालै रहेछ । कालो ढुङ्गाको थुप्रोमाथि सेतो हिमालको ढिस्कोको आफ्नो अस्तित्व देखाएर हामीलाइ हाम्रो हैसियत सम्झाउन छाडेको रहेनछ । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="3frc0-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3frc0-0-0">
<span data-offset-key="3frc0-0-0"></span><br />
<a name='more'></a><span data-offset-key="3frc0-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="8lrdg-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8lrdg-0-0">
<span data-offset-key="8lrdg-0-0"><span data-text="true">सूर्योदय अझैपनि खुलेरै देखिने रहेछ । दिनको पहिलो झुल्काले दिने उर्जा बेग्लै हुन्छ । चिसो मौसममा पारिलो घाम आँखामा बिझाउँदा सपनाबाट तङ्ग्रिन नसकेको मन जुरूक्कै हुँदोरहेछ । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="e8emt-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="e8emt-0-0">
<span data-offset-key="e8emt-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="5s7sl-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5s7sl-0-0">
<span data-offset-key="5s7sl-0-0"><span data-text="true">राजधानीका बाटोमा बिहानै कलेज जान गाडी कुर्ने अल्छि नअल्छि किशोरकिशोरी, युवाको जमात अझै पनि हुँदो रहेछ । उनिहरूको अनुहारमा कलेज, स्कूल गएर साथीहरूसँग रमाइलो गर्ने उत्साह, दिक्कलाग्दो कक्षाकोठाको माहौल, वृत्तिको तनाव आदिइत्यादी पालैपालो झुल्किन्छन् तर उमेरको जोशले यी सबै भाव छोप्दा रहेछन् । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="15r56-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="15r56-0-0">
<span data-offset-key="15r56-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="8u6ss-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8u6ss-0-0">
<span data-offset-key="8u6ss-0-0"><span data-text="true">बिहान बिहानै ट्राफिक प्रहरीको अनुपस्थितिको फाइदा उठाउँदै तछाडमछाड गर्ने ट्रिप्पर, लामोदूरीका सवारी, निजी सवारी उस्तै रहेछन् ।</span></span><span data-offset-key="8u6ss-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="8u6ss-0-0"><span data-text="true"> राजधानी </span></span> हर्न निषेधित हुनुभन्दा पहिले कस्तो थियो भनेर बुझ्न बिहानै बाटोमा निस्किन पर्ने रहेछ । नियम पालना आफैबाट नहुने रहेछ । नेपाली अराजक छन्, अराजकता नै रूचाउँछन् । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="bkl9v-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bkl9v-0-0">
<span data-offset-key="bkl9v-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="f9qov-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="f9qov-0-0">
<span data-offset-key="f9qov-0-0"><span data-text="true">खासमा बिहानी पहिलोपटक देखेको पनि हैन, तर धेरै पछि भोगेको चैं हो । जीवनले परिवर्तन माग्दो रहेछ, मागेको रहेछ । धेरैदिनसम्म बिहानी नदेखेको यो मनमाथी आज सूर्यको किरण पर्दाखेरि बेग्लै खुशी अनुभूति भइरहेछ । परिवर्तन चाहिँदो रहेछ । भलै यहि घाम दिनदिनै आँखामा परिरहँदा दिक्क लाग्ने होला, अहिलेलाइ यो बिहान बडो आनन्ददायी छ । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="dsa13-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="dsa13-0-0">
<span data-offset-key="dsa13-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="aqhlh" data-offset-key="ddih0-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ddih0-0-0">
<span data-offset-key="ddih0-0-0"><span data-text="true">म एकछिन रमाउँछु है त । </span></span></div>
</div>
</div>
<br /></div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-16154918881057564382017-12-04T02:36:00.001-08:002017-12-04T02:36:04.549-08:00गफ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_5pbx userContent _22jv _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_5kf">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zpvQo6Gw6V8/WiUk5MZixSI/AAAAAAAAsC4/p0hd468NGqIbl6AP-YF4BMCVjumbB_S6QCLcBGAs/s1600/cca713c85d227fba44f602c3d7864ac5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="319" data-original-width="400" height="318" src="https://4.bp.blogspot.com/-zpvQo6Gw6V8/WiUk5MZixSI/AAAAAAAAsC4/p0hd468NGqIbl6AP-YF4BMCVjumbB_S6QCLcBGAs/s400/cca713c85d227fba44f602c3d7864ac5.jpg" width="400" /></a>हिजो
भर्खर आफ्नो एउटा अन्तरवार्ता हेरियो । अनि अस्ति भर्खर फेसबुकमा लाइभ गजल
वाचन गरियो । यही बीचमा रेडियोमा पनि कुराकानी गरेर आइयो ।<br />
<br />
रमाइलो
कुरा के भने, अन्तरवार्तामा चैं 'म बोल्न लजाउँछु' भन्दो रैछु । गफाडी
भइएछ । निर्धक्क बोल्दैछु, फेरि 'बोल्न अप्ठेरो लाग्छ' भन्दै रहेछु । आफ्नो
गफाडीपन चिन्दैछु बल्ल । मेरा वरिपरी हुनेलाइ थाहा होला, म कति बकबक गर्छु
भनेर । मलाइ आजकाल चुप लागेर बस्न गाह्रो हुन्छ, कोही अगाडि पर्यो भने
फतरफतर बोल्न मात्र मनलाग्छ ।<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
एकजना निर्देशकले अर्का एकजना
निर्देशकसँग भेट गराए । यी दुवै निर्देशक चैं गफ लाउन खप्पिस भनेर कहलिएका
हुन् फेरि । हुन त निर्देशकले कथा भन्न पाएपछि अगाडि बस्नेले सुनेको छ छैन
वास्ता नगरी बोल्न थाल्छन् । फिल्म भनेकै त्यही हो । निर्देशकले एकसुरमा
आफ्ना कुरा देखाइरहने, दर्शक चुप लागेर हेरिरहने । भलै, पछि मनपरेन भन्न
पाउलान् । ती भेटिएका निर्देशकसँग चलचित्रका बारे कुरा भयो । नेपाली
चलचित्रमा के कमी छ भनेर विश्लेषण सुनाउनु भयो । केहि बेर त चुप लागेर
सुनेँ । तर म बोल्न थालेपछि उहाँ पनि लगभग ५ मिनेट सुनेरै बस्नु भयो । गफ
चर्कै लगाइएछ ।<br />
<br />
कहिलेकाँही कक्षामा पढाउन, सिकाउन जान्छु । लगभग ४५
मिनेट बोल्दा मुख सुक्छ, घाँटी दुख्छ, फोक्सोले आराम माग्छ । तर गफ लाउन
थालेपछि दिनभरि बोल्दो रहेछु ।<br />
<br />
मेरो सुन्ने बानी छुटेछ । सुन्न
भन्दा बोल्न बढी रूचाउने भएछु । मेरो पढ्ने बानी पनि छुटेछ । किताब खोल्ने
बित्तिकै निद्रा लाग्छ । त्यही भएर त हो, जति तनावमा बाँचेपनि राती सुतेकै
हुन्छु ।<br />
<br />
गफाडी भइएछ । <br />
अलिकति लेख्छु भन्दा पनि कति लामो भइसकेछ ।</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-86683755058735087392017-11-19T21:52:00.004-08:002017-11-19T21:52:58.575-08:00सुनौं <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-D-rpDQNm5kM/WhJtg09cn9I/AAAAAAAArk0/L2CLWChO6MU1OYyjrIPqI4S_oWQpBO3EQCLcBGAs/s1600/IMG_20170401_141445429-01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="604" data-original-width="403" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-D-rpDQNm5kM/WhJtg09cn9I/AAAAAAAArk0/L2CLWChO6MU1OYyjrIPqI4S_oWQpBO3EQCLcBGAs/s320/IMG_20170401_141445429-01.jpg" width="213" /></a>सबै भेद विभेद भन्दा पर बसेर<br /> आऊ हामी सुनौं एकअर्कालाई<br />
<br />
न तिमीलाई म बुझ्ने कर होस्<br /> न मलाई तिमी बुझ्ने कर रहोस्<br />
<div class="text_exposed_show">
<br />
बस्,<br />
तिमी सुनाउ म सुन्छु<br /> म सुनाउँ तिमी सुन्नु<br />
<br />
हामी खुलौं एकअर्का सँग<br />
<br />
आउ एकछिन सँगसँगै हिँडौं<br />
<br />
मिसाउँ हाम्रा बाटाहरू<br /> र मेटाउँ दोबाटो</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-11786615926910853162017-11-03T10:09:00.001-07:002017-11-03T10:09:19.252-07:00त्यो भोली आयो<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
हिजो देखि नै मन ठाउँमा थिएन । अस्थिर । जिन्दगीमा के-के हुने हुने ।
घुमिफिरी उस्तै परिस्थिति बारम्बार आइदिने । पटक पटक भोगेपछि त बानी
हुनुपर्ने हो तर झनै पहिलेको पीडा सम्झेर मन तर्सिदिने । सम्हाल्नै गाह्रो ।
धन्न निद्रा चैं लाग्छ र त सुतुन्जेल आनन्द हुन्छ ।<br />
<br />
बिहानै
झिसमिसेमा निद्रा खुल्नेगर्छ । पूरै जागा हुनुभन्दा पहिलेका केही घन्टा बडो
तनावपूर्ण हुन्छ । मन छटपटी रहेको हुन्छ, सपना पनि देखिरहेको हुन्छ । के
यथार्थ हो, के भ्रम हो छुट्ट्याउन नसकिने । तर बिहान भएपछि धेरै कुरा ठीक ह<span class="text_exposed_show">ुन्छ । घाममा जादू छ । अँध्यारो हटाउँछ । हुन त घाम नहुनु नै अँध्यारो हो । अँध्यारोमा घाम देख्न सक्नु पर्ने रहेछ । आराम हुन्छ । </span><br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="text_exposed_show">
मलाइ ल्याङ ल्याङ मनपर्दैन । सिधा कुरा, सिधा काम । नौटङ्की पनि रूच्दैन ।
स्पष्ट कथन, स्पष्ट व्यवहार । आनन्दले नौटङ्कीमा फँसायो । रेडियो नाटकमा
एउटा पात्र बनिदिनुपर्ने भयो । अवधीमा बोल्नुपर्ने भएकोले नाइँ भन्न
मनलागेन । एक कोशिश त पक्कै गर्नुपर्छ । गइयो, बोलियो, भ्याइयो । राम्रो,
एकदम राम्रो भयो भन्न सक्दिन तर ठिकै भयो । धेरैपछि अवधी बोलियो । मजा
लाग्यो ।<br />
<br />
आजै अनिलको भिडियो पनि आयो । सम्पादन भएर आएको अन्तिम
श्रव्यदृश्यमा चित्त बुझेन । तर मैले चित्त नबुझाएर अब के गर्नु? लिरिकलका
लागि फोटो खिँच्न पसेको थियौं गर्दागर्दै भिडियो भइसक्यो । मुख्य कुरा के
भने भिडियो बनाउन एकपैसा पनि खर्च गरिएन । उत्पादन खर्च भनेको जम्माजम्मी
२० खिल्ली चुरोट थियो । केटाहरूले उसैपनि चपाइ हाल्थे । हर्कदाइको सहयोग
अविस्मरणीय छ । सुजता मख्ख छे उसको भिडियो आयो भनेर । अर्को पालि अनुहार
पनि आउँछ है, नरिसाए ।<br />
<br />
सनुप दाइले गज्जब गाउँछन् । कल्याणले सङ्गीत
पनि मलाइ मनपर्ने खालको गरेको छ । सुशान्त मेरा लागि सर्वोत्तम अभिनेता
भयो । गिटार बजाएर मुख चलाउन नदिइ गीत गाउन लाउँदा उसका अनुहारमा आएका भाव
गीतसँग गज्जब मेल खाएका छन् । गीत राम्ररी बुझेको छ, मनपराएको छ उसले ।
देखिन्छ स्पष्ट ।<br />
<br />
अनिलको लेखन मनपर्छ मलाइ । कैलेकाँही गुरू भइ
टोपलिन पनि पाइन्छ । धेरैजसो पहिलो पाठक हुन पाइन्छ । दीपकजीले भन्थे
साथीभाइ बीच एकअर्काको रचनाबारे आलोचनात्मक छलफल हुनुपर्छ । हामी गर्छौं,
लेख्न एकदम सजिलो पनि हुन्छ र नतीजा चित्तबुझ्दो पनि हुन्छ ।<br />
<br />
अर्को
चोटी धेरै कुरा सुधार्नु छ । क्यामेरा चलाउन सिक्नु छ । टन्नै फुटेज
बटुल्नु छ । सफरदाइलाइ कति सकस भयो होला, बुझ्न सक्छु । उनि धन्यवादका
पात्र हुन् । साथ सदा रहोस् । आजदेखि मनिषले ल्याङ गर्ने छैनन् ।<br />
<br />
त्यो भोली आयो ।<br />
<br />
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/d86KXmFsi2A/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/d86KXmFsi2A?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br /></div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-39029426549846141892017-10-06T21:54:00.000-07:002017-10-06T21:54:05.204-07:00गजल १०७<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
बतास चल्दा जहाँ-जहाँ छेकिएको थियो<br /> ठिक त्यहीँ हाँगा सिधा देखिएको थियो<br />
<br />
त्यो प्रेमपत्र आगोले नि जलाएन आखिर<br /> "मन सागर हो" त्यसमा लेखिएको थियो<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="text_exposed_show">
त्यही नाम फेरि लेख्न हात चल्न थाले<br /> बालुवामा लेखेको नाम मेटिएको थियो<br />
<br />
हामी हिँड्दा-हिँड्दै सानो कुरा भुलिएछ<br /> हिँड्ने साथी कहाँनिर भेटिएको थियो</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-3465570861933839842017-10-06T21:52:00.003-07:002017-10-06T21:52:27.568-07:00गजल १०६<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_5pbx userContent _22jv _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_295">
एक हातमा फूल अर्कोमा छुरी छ<br /> ऊ सँग नै अँगालिन मञ्जुरी छ<br />
<br />
टाढा हुँदा माया हुन्छ त्यसैले त<br /> सँगै हिँड्दा छुटिन कै आतुरी छ<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
आयो-गयो, गयो-आयो जिन्दगी यो<br /> बाँच्नलाई नि साँस फेर्न जरुरी छ<br />
<br />
सम्बन्ध र दिल सँगै टुट्यो हेर<br /> कोरिएको सीमारेखा सिन्दूरी छ<br />
<br />
रातका बेला धिपधिपै जली दिन्छु<br /> निभ्नै हुन्न आज झनै हावाहुरी छ<br />
<br />
अचानोमा कुदिएको छ मेरै छवि<br /> उसको सिरमा मेरो जस्तै खुकुरी छ</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-12609138468091304412017-10-02T07:51:00.000-07:002017-10-02T08:05:40.990-07:00त्यैँ लाउँला चोखो पियार - ५<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-P27OFTsHAb8/WdJOhUaOqLI/AAAAAAAAp54/34KDtqunBjMwYViTcC2kX6rsYqcj-QWeACLcBGAs/s1600/IMG_20170930_094001560.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://4.bp.blogspot.com/-P27OFTsHAb8/WdJOhUaOqLI/AAAAAAAAp54/34KDtqunBjMwYViTcC2kX6rsYqcj-QWeACLcBGAs/s400/IMG_20170930_094001560.jpg" width="400" /></a></div>
दशैं गयो । सक्कियो । नेपालीको एकहप्ते चुमचुम सक्कियो । <br />
<br />
काठमाडौं आजदेखि फेरि जाग्यो । बिहानै देखि कोटेश्वर चोकमा जाम थियो । तर धूलो अझै उडिसक्या छैन । आज पानी परेपछि भएको हिलोले भोली बिहान धुलाम्य बनाउने चैं पक्का छ ।<br />
<br />
सदा झैं दशैं मनाइएन । नमनाउने खासै केही कारण छैन । बच्चै देखि मनाइएन, ठूलो भएपछि झन् मनाउने कारण पनि चाहिएन । मामाघरमा दक्षिणा दिने चलन छैन । पैसा नआउने दशैं बच्चालाई के स्वाद? अँ मासु टन्नै खान पाइन्थ्यो । तर नेवारको घरमा मासु नभएको अवसर विरलै हुन्थ्यो । <br />
<a name='more'></a><br />
अनुजले रातदिन पढ्नु छ भनेर टुइट गरेको गर्यैछ । त्यसले जे गरेनि चाहिने भन्दा बढी गर्छ । तर जो सँग जे छ, त्यहि सो-अफ गर्ने न हो । टीकाको दिन सबैका टीका लगाएको फोटो सो गर्दै थिए, अष्टमी नवमी तिर खसी काटेको, मासु पकाएको फोटो छ्याप्छ्याप्ती । दशैंमा पढ्ने किताबको फोटो पनि देखियो । टुइटेले मजाक उडाए, मजाक उडाउनेलाई लक्षित गरेर पढन्तेले पनि जवाफ फर्काए । कुरा उही न हो, जो सँग जे छ त्यही सोअफ गर्ने हो । मेरो घरमा ७ वटा कुकुर छन् । यो दशैंमा कुकुर कै फोटो हालियो । इन्स्टाग्राम, फेसबुक, टुइटर जततातै कुकुरको फोटो ।<br />
<br />
दशैं भन्नु पट्यार लाग्दो विदा, बन्द शहर, परिवार र आफन्तजनमा व्यस्त साथीभाइ । पोहोर वाक्क लागेर "दशैं भनेको राज्यले थोपरेको पर्व हो" भन्ने तर्क दिँदै फेसबुकमा स्टेटस राखिया थियो । थुप्रै दुश्मन कमाइयो त्यो बेला । यो पालि त्यति पनि जाँगर चलेन । विदा घोषणा हुने बेलामा के-के न गरौंला झैं लाग्या थियो । केही गरिएन । यसपाली दारू धेरै खाइयो । दशैं लागेपछि अल्छिले छोप्दो रहेछ ।<br />
<br />
साथी भेटेको बेला गिटार बजाउन लगाइयो, तीनथान जति फेसबुक लाइभ हानियो । रमाइलै भयो मेरा लागि । कमैले हेरे । बालै हो । मनलागे हेरिहाल्लान् । अझै वाल मै छ । साथीले हामी सँगै बसेर बनाएका दुइचार वटा गीत सल्टाएछ । तर मैले पैसा पाउने नपाउने ठेगान छैन । पैसाकै लागि काम गर्ने त हैन, तर गीतकारलाई हेप्यो भन्ने जस्तो पर्यो भने गीत-सीत दिइन्न । जाबा पाँच दश हजार कमाउने बाटो अरू पनि छन् हाम्रा । <br />
<br />
भोली देखि अफिस खुल्छ । जान जाँगर छैन । काम गर्ने जाँगर पनि छैन । आधिउधी जनता आउन्नन् अफिस । मायालु फर्किसकिन् । उसको पनि दशैं सकियो । अब भेटघाट हुन्छ । उसको साथीको पनि लभ परेछ । खै किन हो, कत्ति खुशी लाग्यो-लाग्यो । मन बुरूक्क उफ्रेर "ट्रिट दिन्छु" भन्दिएँ । ठमेल तिर जानु पर्ला । त्यही छ के रमाइलो त...<br />
<br />
लैजाऊ घुमाउन मलाई ठमेल बजार<br />
त्यैँ लाउँला चोखो पियार .....<br />
<br /></div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-54186859727345249272017-09-23T22:19:00.000-07:002017-10-02T08:27:43.595-07:00त्यैँ लाउँला चोखो पियार - ४<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true">
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="ckqc2-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ckqc2-0-0">
<span data-offset-key="ckqc2-0-0"><span data-text="true">हिँड्नका लागि कहिल्यै हिँडिएन । गुड्नकै लागि भने धेरै चोटी गुडियो । अरू त के हुनु? लक्ष्य त साथीसँग भेटघाट मात्र थियो । पोखरा जाने कुरा थियो, तारतम्य मिलेन । मान्छे पनि थिए, बाइक पनि थिए, समय पनि थियो । एउटो लाइसेन्स मिलेन । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="7p1sf-0-0">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-kK2hvkT-gwM/Wcc-_9AecII/AAAAAAAApUM/uLEcvOGtBBwbiLOqSDp2SJ5f3DLKk5BxgCKgBGAs/s1600/IMG_20170923_111230887_HDR.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://3.bp.blogspot.com/-kK2hvkT-gwM/Wcc-_9AecII/AAAAAAAApUM/uLEcvOGtBBwbiLOqSDp2SJ5f3DLKk5BxgCKgBGAs/s320/IMG_20170923_111230887_HDR.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p1sf-0-0">
<span data-offset-key="7p1sf-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="fl6el-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fl6el-0-0">
<span data-offset-key="fl6el-0-0"><span data-text="true">हाइवे, हाइवे जस्तो रहेन । ओभरटेक गरम् खाल्डोमा जाकिने डर, नगरम् बाह्र चक्के र टिप्परको चिप्लेकीरे पारामा परिने । धूँवाधुलो मजाले खाइयो । काठमाडौंबासीले धेर गनगन नगरे हुन्छ, हाइवेबासीले उनारू भन्दा कैयौं गुणा बेसि धुँवाले टपिङ गरिएको धूलो खान्छन् । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="a54r1-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="a54r1-0-0">
<span data-offset-key="a54r1-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="63lj8-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="63lj8-0-0">
<span data-offset-key="63lj8-0-0"><span data-text="true">गोरखा पुगियो । थाकियो, सुतियो । बिहानै गोरखा दरबार हेर्न जाने कुरा भयो ।</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="fvo7u-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fvo7u-0-0">
<span data-offset-key="fvo7u-0-0"></span><br />
<a name='more'></a></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="3356m-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">होटलको कोठामा निद्रा लाग्दैन । बिहान ४ बजे निद्रा खुल्दा कता कता पुगेजस्तो हुने । साह्रै सफा ठाउँमा शरिर सुत्न मान्दैन । आफ्नो कोठाको छताछुल्ल वातावरण आँखाले बढी रूचाउँछ । दरबार केमा जाने भन्ने कुरा उठ्यो । जम्मा १ घन्टाको पैदल यात्रा, हिँडेरै जानुपर्छ भनियो । मर्दी बेसक्याम्प पुग्न हिँड्नपर्ने मान्छे, जाबो एक घन्टा नहिँड्ने कुरै भएन । सुशान्त हिँड्न रहर गर्दैन, बाइकमा जाम् भन्दै थियो, मानिएन ।पुरञ्जनले त ठाडो उकालो छ दाइ भनेकै हो । सकिन्छ, हिँड्नुपर्छ भनेरै हिँडियो । </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">उकालो त उकालै रहेछ । ठाड्डै । कसले हो भन्थे, गोरखा दरबारको भर्याङ्ग हजार खुड्किले छ भनेर । त्यो मोरोले नि सय दुइ सय गनेपछि अल्छि लागेर ठाडै हजार छ भन्द्या हुन पर्छ । नत्र हजार भन्दा बढी नै छ खुड्किलो । बाटोमा अघिअघि केही थान मोटिभेसन भेटिएर मात्र हो, नत्र उकालो उक्लिन्न थेँ होला । बिचबाटै फर्केर बाइक लेर आउँजस्तो नि भएकै हो, तर इजेतको सवाल छ । उता इशदाइले टुइटरमा मर्दि हाइक्याम्प पुगिस् भनेर जिस्काउँदै थिए, इजेत सम्हाल्नै परो । </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">उक्लदाँ उक्लदैँ वाक्वाकी लाग्यो । लेक लाग्यो कि भनेर शङ्का पनि भयो । जाबो ३ हजार फिटमा लेक लाग्दैन, लाग्नु पनि हुँदैन । बिहान खाली पेटमा ठेलेको चिया बिस्कुट हुनपर्छ । त्यही बेला हिजो बेलुकाको सेकुवा र छोयलाले पनि बल गर्यो । पसिना त छुटेकै थियो । शरिर नै बाहिर आउन खोज्छ त बा । कस्तो सकस हो यो उकालोको? अङ्ग्रेजहरू गोरखा हान्न आएका भए उकालो देखि तर्सिएर फेदि मै बस्थे होलान् । अनि कुर्थे होलान् "गोर्खे हो, कहिले त तल झर्न पर्ला नि तिमारूलाई" भन्दै !</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">गोरखा दरबार चैं भव्य रहेछ तर सानो रहेछ। यैँ दरबार, यैँ मन्दिर, यैँ अर्को मन्दिर । पहाडको टुप्पामा बनाउने ठाउँ पनि त थिएन होला । पृथ्विनारान त्यसै उपत्यका हान्न गएका हैनन् । अहिले ढुङ्गा छापेर टाँसेर आकर्षक बनाएका रहेछन् । बादल फाट्ला र हिमाल हेरम्ला भन्या, बादल खुलेन । अलि तल अर्को मन्दिरको टुँडाल हेर्न थालियो । यो टुँडालमा यौनासन कुँद्ने चलन पक्कै पनि कुनै दबङ्ग राजाले चलाएको हुनुपर्छ । "लु हेर जनता हो, तिम्रा राजा कति बब्बाल छन्" भनेर आफ्नो कीर्ति चारै तिर फैलाउने उद्देश्य हुनुपर्छ । टुँडालमा टोलाइ रहँदा यस्सो बिचार आयो, "हामी फरएभर अलोनहरूले मन्दिर बनाए र त्यसमा टुँडाल राखे भने कस्ता कस्ता एलोनासन हाल्दा हुन्?"</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">अलि पर शिव पाइला रहेछ, त्यसलाई सीतापाइला भन्ने दुइजना भेटिए । ऊ बेला देखि नै सीतापाइला सुनेको अरे तर बोर्ड चैं शिव पाइला भनेर लेख्या रहेछ । सीतापाइलामा एउटा मूर्ति रहेछ । त्यसमा मान्छेहरूले धूप बाल्दा रहेछन् । धूप त बाल्ने तर धूपको खोल दुइपाइला पर रहेको डस्टबिनमा फाल्न पनि अल्छि लाग्ने रहेछ । अल्छिहरूको कमी छैन जहाँ गएपनि भेटिन्छन् । </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">गोरखामा घुम्ने ठाउँ नरैछ । घुमघाम सकियो । १२ बजे गोरखाबाट गुडेको मान्छे ७ बजे कलंकी पुगियो पनि ।</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">तस्वीर थुप्रै खिँचियो, कामलाग्ने तस्वीर खिँचियो । नत्र गोरखा किन गएको भन्ने प्रश्नको उत्तर आफै सँग नहुने रहेछ । गोरखा नगइ नहुने ठाउँ हैन रहेछ, गए हुने ठाउँ पनि भन्दिन । एकपटक पनि गोरखा नगएको मान्छे भनिएर मर्दा पनि खासै घाटा नहुने रहेछ । त्यो शुक्रबार बरू ठमेलतिर डुलेको भए आज ज्यान दुख्दैन थियो होला...</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">लैजाऊ घुमाउन मलाई ठमेल बजार</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3356m-0-0">
<span data-offset-key="3356m-0-0"><span data-text="true">त्यैँ लाउँला चोखो पियार । </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="1arip-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1arip-0-0">
<span data-offset-key="1arip-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f32vo" data-offset-key="58gm9-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="58gm9-0-0">
<span data-offset-key="58gm9-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-63106253792546382472017-09-13T23:00:00.006-07:002017-09-13T23:01:56.076-07:00त्यैँ लाउँला चोखो पियार - ३<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"मोटाउनू भएछ ।"<br />
<br />
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-uRXRs5y6mMw/WbobCQB3u2I/AAAAAAAAo2k/r2zN5REms0EySc90zep7DkrWj591GP9qwCLcBGAs/s1600/C4KCXv4WIAARFrM.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="837" data-original-width="720" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-uRXRs5y6mMw/WbobCQB3u2I/AAAAAAAAo2k/r2zN5REms0EySc90zep7DkrWj591GP9qwCLcBGAs/s320/C4KCXv4WIAARFrM.jpg" width="275" /></a> हिजोआज सुन्यासुन्यै छु । साँच्चिकै मोटाएँ कि
भन्ने भ्रम भइसक्यो । २० वर्षको उमेरसम्म ४५ केजीको थिएँ । एकचोटी हेभी
छलाङ लिएर ५४ केजी पुगेँ । कोरिया गइयो । दारू खाइएन । तर साथीहरूको बङ्गुर
सीतन टन्नै खाइयो । ६७ केजी भइयाथ्यो । जिम पनि गरियो । पाखुराका मासु
बटारिएर तनक्क हुँदा आत्मरतिमा पनि रमाइयो । अहिले ६५ छु । धेरै होइन ।<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
देश फिरेपछि साँझको भात खान छाडियो । भोक नलाग्ने हैन, अल्छि लागेर हो ।
खानै अल्छी लाग्ने । लास्टमा खाने हुँदा भाडा माझ्न पनि अल्छि लाग्ने ।<span class="text_exposed_show"> नखानु नै आनन्द । नखादाँ पनि मोटाइने रहेछ । </span>रक्तचाप उच्च भएको छ । रक्तचाप कम भएको भ्रममा ४ वर्षजति दिमाग घुमाइयो ।
भएको चै उच्च रहेछ । रीस पनि अचाक्ली उठ्छ । झगडा नपरेको दिन हुन्न । अल्छि
बेहोरा, शरिर पनि अल्छि छ । रीस उठ्छ तर झगडा गर्न पनि अल्छि लाग्छ । <br />
भानुभक्त सरले थाइरोइडको शङ्का गरेका छन् । जचाउन जानु छ । अफिस छेउ मै
राष्ट्रिय ल्याब छ, टेकु अस्पताल छ । जान अल्छि लाग्छ । जा भन्ने पनि कोही
छैन, हिँड् जाउँ भन्ने पनि छैनन् ।<br />
<br />
भूँडी पुट्ट लागेको छ । बल्लतल्ल
टाइट टिसर्ट लाउन जाँगर चलेको थियो यो पाली । ५ वटा जति खरिद पनि गरियो ।
एकदिन अफिसमा एकजनाले डाइलग मारेपछि लाउन छाडियो । मान्छे त म फुर्तिलो नै
हुँ । अस्ति अनिलकोमा जाँदा जुत्ता लाउन साह्रै सकस भयो । उठेर खुट्टासम्म
हात पुगाएर फित्ता बाँध्थे, मरिगए सकिएन । भूँडी लाग्नु तनाव रहेछ । केही
दिन अब फित्तावाला जुत्ता लाइन्न । दशैंको सपिङ जुत्ता "स्लिप अन क्याजुअल
लोफर" हुने भयो ।<br />
<br />
दुब्लो हुँदा सबैले कति दुब्लो भएको भनि सुनाउँथे ।
बल्लतल्ल मोटाएँ, अब मोटाएकोमा पनि समस्या हुनेभयो मान्छेलाइ ।
ठाँस्नेहरू, मेरो ज्यान, म जेसुकै गरूँ । म दुब्लाउँदा मायाले "ल भाइ खाउ"
भनेर खुवाउने कमै थिए । अहिले मोटाउँदा दुब्लाउने उपाय दिने हजार छन् । <br />
<br />
यत्रा नि कुरा सुनिन्न । मेरो ज्यान, मेरो मर्जी ।<br />
<br />
लैजाऊ घुमाउन मलाइ ठमेल बजार...<br />
त्यैँ लाउँला चोखो पियार..</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-49991561755873854102017-09-13T22:58:00.003-07:002017-09-13T23:02:10.704-07:00त्यैँ लाउँला चोखो पियार - २<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-rmhGCIaI4LI/WboaJ-SOqUI/AAAAAAAAo2c/r1ZXlpGc0G4g3yd8gYjy3fVB-FiE8TcewCLcBGAs/s1600/10931234_10152534835696640_8162167253680167965_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-rmhGCIaI4LI/WboaJ-SOqUI/AAAAAAAAo2c/r1ZXlpGc0G4g3yd8gYjy3fVB-FiE8TcewCLcBGAs/s320/10931234_10152534835696640_8162167253680167965_n.jpg" width="320" /></a></div>
गजल लेख्न रहर लाग्छ । गजल लेख्न सकिँदैन । <br />
<br />
गीत सुन्न मन लाग्छ, लेख्न मन लाग्दैन । गीत लेख्न कर पनि लाग्छ ।<br />
<br />
शेर फ्याट्ट फुर्छ । शेर मिलाउन समय लाग्छ । शेर समातेर गजल बनाउन समय त
कत्ति कत्ति । के के न पहाड उचालेजस्तो गजल बनायो, साथीहरूलाइ सुनायो,
फ्याँस्स प्रतिक्रिया । नबुझेका हुन् कि मेरा भावना नै फितला, बुझ्नै
गाह्रो ।<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="text_exposed_show">
गीत सजिलै फुर्छन् । कथा
बुन्ने न हो । गीत सकाउन समय पनि लाग्दैन । धुन सुनेपछि सरररर शब्द
थुपार्यो, अनुप्रास विचार गर्यो, गीत त बन्छ । संगीत पनि हुन्छ । पैसो पनि
आउँछ कैले काँही । भिडियो नि बन्छ, हिरो हिरोनी नाची पनि दिन्छन् । हिट पनि
हुन्छ । मान्छेले गीतकारको नाम पनि याद राख्छन् कैलेकाँही । <br />
अल्छि छु । सजिलो काम गर्न मन लाग्छ । अझै भनूँ सजिलो कामलाइ गाह्रो बनाएर गर्न मनलाग्छ । मनलाग्छ हैन, काम गर्न मनै लाग्दैन ।<br />
<br />
गजल लेख्न छाडियो । गीत अलिअलि लेखिँदैछ ।<br />
<br />
लैजाउ घुमाउन मलाइ ठमेल बजार!<br />
त्यहीँ लाउँला चोख्खो पियार ।</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-161686656222383152017-09-13T22:57:00.002-07:002017-09-13T23:02:20.951-07:00त्यैँ लाउँला चोखो पियार - १ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-rmhGCIaI4LI/WboaJ-SOqUI/AAAAAAAAo2c/r1ZXlpGc0G4g3yd8gYjy3fVB-FiE8TcewCLcBGAs/s1600/10931234_10152534835696640_8162167253680167965_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-rmhGCIaI4LI/WboaJ-SOqUI/AAAAAAAAo2c/r1ZXlpGc0G4g3yd8gYjy3fVB-FiE8TcewCLcBGAs/s320/10931234_10152534835696640_8162167253680167965_n.jpg" width="320" /></a></div>
गजल कस्तो हुनुपर्छ भन्ने वादविवाद चलिरहेछ ।<br />
<br />
गजलको सिद्धान्त
यो हो भन्ने तर्क एकातिर छ । अर्काथरिले लेखेका गजल त गजल हैन भन्ने तर्क
पनि छ । आफैंले लेखेका गजल पनि गजल भएनछन् भन्ने तर्क पनि उनकै छ । गजलका
सिद्धान्तका किताब पनि छापिएकै छन् ।<br />
<br />
गजल भनेको यस्तो हुनुपर्छ
भनेर हात फाल्दै गजल घन्काउने पनि गजल कै तर्कमा छन् । वाहवाही आउनु पर्छ,
गजलले जुरूक्क पार्नपर्छ भन्ने पनि तर्क छ । जनताले रूचाएपछि गजल यस्तै
हुनुपर्छ भन्ने तर्क पनि छ । गजल सुनेर वाहवाही गर्ने ठूलै जमात पनि पछि
लाग<span class="text_exposed_show">ेकै छन् । </span><br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="text_exposed_show">
गजल गीत हो कि नारा हो?<br />
गाउन मिल्ने अनुप्रास मिल्ने दुइ हरफ गजल हो?<br />
कि मदन भण्डारीले खुलामञ्चमा दिने दनक आउने हरफहरू गजल हो?<br />
गजल लेख्ने गरेजस्तो लाग्छ । लेखिएनछ । आफूले लेखेका हरफहरू न गाईए, न जनताले वाहवाही गरे । फगत गजल लेख्छु भन्ने भ्रम पालिएछ ।<br />
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
राजन र अनन्त याद आउँछन । राजनले दाइ नभन्नू भन्छन् । म पनि त्यहि भन्छु ।
मुल्ला हुनु अघिका अनुराग याद आउँछन् । बिहे हुनुअघिका दिनेश र रविन्द्र
याद आउँछन् । निरज बिर्सनै सकिन्न । दीपकजीको खहरे मत्थर भएपछिको ढुङ्गा
बाटो भरि नै देख्छु । करूणदाइको बतासले चोट धेरै लगायो । बूँदका शेरहरू याद
आउँछन् ।<br />
भो, गजल लेख्न जानिएनछ ।<br />
<br />
लैजाउ घुमाउन मलाई ठमेल बजार, <br />
लाइ दिउँला चोखो पियार!</div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-11738413425857611142017-05-09T21:05:00.001-07:002017-05-09T21:05:10.977-07:00मेरी प्रिया एमाले<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
देशमा विकास हुँदैछ, देशको विकास हुँदैछ । अस्ती भर्खर एकजना हाकिमले नेपालीको घरघर उज्यालो पार्ने पवित्र उद्देश्यले छिमेकीसँग सोझै बत्ती खरिद गर्ने निर्णय गर्न पहल गर्नु भएको थियो । बत्ति त किन्ने, अझै बजारभन्दा तीन गुणा कम दाममा किनेर जनतालाई वितरण गर्ने अरे । त्यसै पनि उर्जाको मारमा परेका हामी, उहाँप्रति कृतज्ञ छौं, त्यसमाथि गुणमाथि गुण थपिदिने हुनुभयो ।<br />
<br />
अँ, वहाँको यो कदमको चौतर्फी आलोचना पनि भइराछ । बिनाप्रतिस्पर्धा, प्रक्रिया नपुगाई काम गरेर फाइदा लिन खोजेको आरोप लाग्यो । तथ्य, आधारहीत तथ्य, अपूरो तथ्यका आधारमा आलोचना बढी भएपछि वहाँले जवाफ दिनुपर्ने नै भयो । पत्रकार सम्मेलन गर्नुभयो । त्यहाँ वहाँमाथि लागेका आरोपका बारेमा बडो दुःखि हुँदै आँसु पुछ्दै भन्नु पर्ने भयो "म गलत हुँ भने सजाय दिनुस्"<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
मन बडो द्रवित भयो मेरो । म पनि त यस्तै हुँ । सही काम गर्न खोज्छु, आलोचना खेप्नु पर्छ । आखिर नतिजा राम्रो भए पुगेन? प्रक्रिया जे सुकै होस् ।<br />
<br />
प्रेममा जो पनि पर्छ, म पनि बारम्बार परेँ । प्रेमिका छिन्, बिहे गर्न रहर दुवैलाई छ । मलाई पनि जोश चल्यो । जे पर्ला पर्ला, नतिजा प्रमुख हो आँट्नु पर्छ ! सिधै फोन गरेँ र भनेँ "प्रिय, देशमा के के भइराछ थाहा छ नि? विधि, प्रक्रिया गौण हो, नतिजा प्रमुख हो । छाड यो बिहेसिहेको लफडा । आउ, हामी हाम्रो पिरतीको फूल फुलाउँ । सिधै छोरी जन्माउँ"<br />
<br />
उता प्रिया आश्चर्यचकित भइन् र सोधिन् "फेरि गाँजा खायो?"<br />
<br />
म त होशमा बल्ल आएको थिएँ "हेर, बिहे गर्नका लागि प्रक्रिया बडो लफडापूर्ण छ । पहिले तिम्रो घरमा फकाउ, अनि मेरो घरमा फकाउ । आमा, बाउ, दाइ, भाइ सबैलाई मनाउ । मेरो आम्दानी, हैसियत, घरबार सबैका बारे स्पष्टीकरण देउ । तिम्रो बानीव्यहोरा, शीलस्वभावदेखि लिएर चरित्रसम्मको परीक्षण हुन्छ । सबै मिलिसकेपछि बिहेखर्च जोड्न पर्छ । समाजले के भन्छ भनि सोच्नुपर्छ । धेरैको मुख थुन्न पर्छ । सबै भइसकेपछि पनि मान्छेले भोजमा खसीको मासुमा हड्डी बढी भयो भनेर गुनासो गर्नेछन् । "<br />
<br />
उतातिर मौनता छायो, म भने बोलीरहेँ । "यो प्रक्रिया झन्झटिलो र अनुत्पादक छ । यसले नतीजा राम्रै दिन्छ भन्ने के छ? आऊ सर्टकट मारम् । तिम्रो मेरो मनपरिषद्ले ठाडै निर्णय गरिसक्यो, कार्यान्वयन गरौं । झ्याम्म पिरतीको फूल फुलाउँ र तिमीले काखमा खेलाउँ । मलाई छोरी चाहिन्छ है?"<br /><br />"चुप" उताबाट मेरो कुरा च्वाट्टै काटियो । "हुँदैन त्यसो गर्न, ल धेरै सोच्ने हैन । समय आएपछि सबै कुरा हुन्छ"<br /><br />हैट् । म नतिजाको कुरा गर्छु, त्यो पनि यत्ती राम्रो नतिजाको । ऊ भने विधि मै अड्केकी छे । <br /><br />
मेरी प्रिया त एमाले रहिछिन् । उसलाई सूर्यसँग बडो प्रेम छ । सूर्य उदाएपछि भेट्छिन्, सूर्य अस्ताउनू अघि नै माइत फर्किन्छिन् । म रातीको कालो आकाशमा जूनतारा देखाउन खोज्छु, ऊ भने घामबिना मलाई भेट्दै नभेट्ने ।<br />
प्रिया, तिम्रो सूर्जे मोह रहुन्जेल कसरी फुल्छ पिरतीको फूल प्रभू?<br />
<br />
भन्न त "आफ्नो गाउँ आफैं बनाउँ हाम्रो नारा हो, सुखी नेपाली, समृद्ध नेपाल उस्कै अभिभारा हो !" भन्छिन् तर न उनले हाम्रो सपनाको गाउँ बनाउनतिर सोच्छिन्, न त म एक नेपालीको सुख र समृद्धिका बारे सोच्छिन् । उहि बुर्जुवा शिक्षा, सामन्ति संस्कारले थोपरेको विधि र प्रक्रियामा अल्झिरहने हो भने कसरी नतिजा आउँछ प्रिया?<br /><br />तिमी अब कि मलाई रोज कि त एमाले ।<br />
तिमी नभए के भो त? गिलासको सहारा त छँदैछ । <br />
<br /></div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-29058309211630731902017-05-06T00:24:00.000-07:002017-05-06T00:27:16.131-07:00कति ठूलो धनकुटा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
धनकुटा जाने सोच थिएन । एक्कासी धनकुटा जाने भइयो । धनकुटा भन्ने बित्तिकै अनन्त अनुराग याद आए । <br />
फेसबुकमा मेसेज गरियो 'धनकुटा आउँदैछौं ।' उताबाट स्वागत पनि भयो । <br />
<br />
काठमाडौं छाडेको भोलीपल्ट धनकुटा पुग्ने भइयो । धरानबाट माथी उक्लेपछि फोनमा सम्वाद भयो । <br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://3.bp.blogspot.com/-xix2Rutg_5o/WQ15vjTG6CI/AAAAAAAAkWM/v32ETeuyqwwmKmguDk19dgiRyp2D7sMKQCLcB/s1600/16386926_1235573393225499_6103966394364199968_n.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-xix2Rutg_5o/WQ15vjTG6CI/AAAAAAAAkWM/v32ETeuyqwwmKmguDk19dgiRyp2D7sMKQCLcB/s400/16386926_1235573393225499_6103966394364199968_n.jpg" width="225" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">तस्विरः रोशन परियार</td></tr>
</tbody></table>
<br />
हामी धनकुटा जान लागेका, धनकुटा बजार पो सानो छ त । धनकुटा त ठूलो पो रहेछ । हाम्रा लागि अनन्त धनकुटा बस्छन् । तर धनकुटाको कुन कुनामा भन्ने कहिल्यै सोचिएन । विदा परेर घर गएका रहेछन् । कार्यस्थल पाख्रीबास । हामी जाने धनकुटा बजार । भेट कसरी जुर्ने?<br />
<a name='more'></a>साँझ नै तोङ्बा तान्न हिले जाने सोच थियो । धनकुटामा आतित्थया गर्ने साथीले योजना तुहाइ दिए । धनकुटा बजारमै तोङबा तानियो । भोली बिहान हिलेमा साक्षात तोङबादेवको सालिक हेर्न जाने भइयो । अनन्त सरकार त्यहीबाटो हुँदै धनकुटा आउँदै रहेछन् । हामी हिलेबजार घुमिवरी भात खाएर सक्किँदा ठिक्कै आइपुगे । <br />
<br />
पाँच जना तीनवटा बाइकमा गएका थियौं, एक सिट खाली भयो । अनन्तलाई सँगै हिलेबाट धनकुटा लाने भइयो । काठमाडौंबाट सापटी मागेर लगेको ड्युक बाइकले मस्त ज्यान दुखाएको थियो । बाइकमा बस्दा नै तसरिफ दुख्ने, ढाक बाङ्गिने भइसक्या अवस्था थियो । तर अनन्त बाइकमा पछाडी बसेपछि ढाडलाई बडो आराम मिल्यो । साथीको भूँडी बढेको देखेर सँधै चिन्ता लाग्थ्यो, अनन्तले भूँडी पालेकोमा खुशी लाग्यो । म बाइक कुदाउने, ऊ पछाडी बस्दा उसको भूँडीमा मेरो ढाडले बडो मजाले अडेस लगायो । हिलेदेखि धनकुटा बहुमुखी क्याम्पससम्मको छोटो मिठो यात्रामा मेरो ढाडले बडो मजाको मसाज पायो । <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
अनन्तको परीक्षा थियो, धेरै बेर बस्न नसक्ने । मलाई बर्दिबास फिर्नुपर्ने, म पनि बस्न नसक्ने । अनन्तले धेरै बेर बस्न नपाएकोमा मन खिन्न पारे शायद, मेरो पनि मन हल्का खिन्न नै थियो तर व्यक्त गरिएन । त्यही दिन बेलुका बर्दिबास पुग्दा ढाड दुखिरहेकै थियो, अनि सोचीरहेथेँ काश अनन्तलाई सँगै ल्याउन पाएको भए ढाड दुख्दैन थियो होला । <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4417249410787116795.post-50277219191399581732017-04-28T22:37:00.000-07:002017-04-28T22:37:49.266-07:00एउटा साथीको साथले कति फरक पर्दछ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
चिया खान बाइक रोक्न लगाएँ ।<br />
पछि आउने बाइकवाला पनि रोकिए, अनि सोधे "पर्स खसेको छ कसैको?"<br />
खल्ती नछामेरै भनेँ "छैन" । अनि खल्ति छामे । थाहा भयो पर्स छैन ।<br />
यत्तिञ्जेल ती बाइकवालाले भने, "पछाडी खसेको छ, साथीले टिप्दैछन् ।"<br />
<br />
त्यत्तिकैमा साथी आइपुगे । गोजीबाट पर्स र एकथुप्रो पैसा हातमा राखिदिए ।<br />
<br />
कति खेर पर्स गोजीबाट खसेछ । त्यसमा भएको १०/१५ हजार निस्केर बाटोभरि छरिएछन् ।<br />
बाटो छेक्दै गुडेको टिप्परलाई सरापेको थिएँ । त्यही ट्रिपरको ठ्याक्क अघि पर्स खसेर पैसा उडेको रहेछ । टिप्पर ड्राइभरले गाडीबाट ओर्लेर पैसा बटुल्न अघि नै मेरो पछिपछि आएका साथीले बेलैमा रोकेर पर्स र पैसा उठाई दिए । ड्राइभरले शङ्का गरेको बेला कड्किएछन् "मेरो साथीको हो, उसको नाम सबिन सिंह हो"<br />
<br />
बिहानको घटना सम्झिँए ।<br />
<br />
चारजना दुइटा बाइकमा जाने सल्लाह थियो । एकजना नजाने भए । जम्मा एउटा बाईक ।<br />
चौथो साथीलाई जाउँ भन्ने नभन्ने दोधारमा थिएँ । खै के सोचेँ । दोश्रो साथीलाई भनेँ<br />
"बाइक मिलाउनूस् ।"<br />
<br />
बाइक नमिलेको भए, बाइक नमिलाएको भए, के के हुन्थ्यो होला? कति घाटा लाग्थ्यो?<br />
कति नाफा भयो?<br />
<br />
अहिले तीनजना मस्त गफ्फिदैँ छौं । :)</div>
Ektaarehttp://www.blogger.com/profile/11261434676050513662noreply@blogger.com0