जन्मिना साथ मरेको एक कृषक

- लक्ष्मण गिरी
(तिलौराकोट, कपिलवस्तु


+२ पढ्ने ताकाको कुरा हो। क्यालेन्डरमा वि.स. २०५९ चैत्र थियो । १० कक्षासम्म कृषि पढेको थिएँ । सामान्य धान, गहुँ लगाउन भन्दा बेमौसमी तरकारी खेती गरे फाईदा हुन्छ भन्ने सोचेर घरकै वरिपरि ४ कठ्ठा खेतमा तरकारी खेती गर्न सुरिएँ । अलिअलि अनुभव, सीप, ज्ञान थियो तर पैसा थिएन । के गर्ने?

ओ पहाडिन!

ओ पहाडिन!

तोहार हमार कौन कौन चीज मिलत है?
मन मिलत है
सोच मिलत है
भविष्य कय योजना मिलत है
नाहीँ मिलत है तो
खाली ई नाम कय पिछे आय वाला नाम

पिताजी से जब भेट भए रहा
तब बडे सम्मान से हम
"बुवा नमस्ते" किहे रहेन
ऊ कुछ नाहीँ बोलिन् रहेँ
तूँ ही बाद मे बतायो कि
उ गुस्सा होइ गए रहेँ
"किन मधिसे रोजिस्?"
कहत रहेँ

दाह्रीका कुरा

खै के झोँक चल्यो, दाह्री काटी दिएँ ।

काट्नै पर्ने बाध्यता त थिएन, पाल्ने रहर पनि थिएन । हुन त पालेको हैन, नकाटेको मात्र थियो । काटिदिएँ ।
मायालुले बारम्बार भन्ने गर्छिन्, दाह्री काट्नुस् । 'पैले दाह्री नपाल्दा तपाइँ राम्रो देखिनु हुन्थ्यो, आजकाल त फोहोरी हुनु हुन्छ ।' अब उसलाइ मेरो पारा के थाहा, मान्छे त म सरसफाइ गर्ने हुँदै हैन । कुन दिन उसको आँखा र मन झुक्किएको थियो र मलाइ सफा देखिन्, खै?

भित्री मनको इच्छाले उनीलाइ रिझाउन दाह्री काटेको पनि हुनसक्छ, तर उनीसँग भेटघाट नभएको पनि धेरै भएको छ । आज दाह्री काटेर आजै भेट हुने सम्भावना पनि थिएन । तर जे होस्, यो अनुहार उसैका लागि मात्र पनि त हैन । मेरो चिल्लिएर राम्रो भएको अनुहार अरूलाइ पनि मनपर्न सक्छ नि त ।

मेरो मन तँ पत्थर बन्

"चिया चिसो भो"
सारा संसारको पीर एकतरफ, आमाको चिया चिसो हुने चिन्ता एकतरफ ।

बिहान बिहानै पाँच बजे चिया पकाएर खुवाउने आमालाई के थाहा, छोरो भर्खरै निँदाएको हो ।
आजकाल निँद्रा हराएको छ । रातभर के के खेल्छ दिमागमा । मलाई आफैंप्रति बडो फूर्ति थियो कि जत्ति सुकै तनाव भएपनि निदाउन सक्छु । हुन पनि जस्तो सुकै तनावपूर्ण अवस्थामा पनि निदाउँथे र आनन्द हुन्थ्यो । तर आजकाल के भएको छ? निद्रा गायब छ । एक शेर लेखिएको थियो गफैगफमा ।

'तिमी आएपछि यी भित्ता भित्ता बोल्नेछन्
राखेका छन् अनिँदा रातका कथाहरू साँचेर'

भित्ताहरू अब चैं साँच्चिकै बोल्लान् ।