Social Media Fever

मान्छेहरू सामाजिक सञ्जालमा आफ्ना बारे धेरै कुरा बाँड्छन् । केहि त यतिविध्न लिप्त हुन्छन् कि, जिन्दगीका हरेक क्रियाकलाप समाजिक सञ्जालमा नराखि बस्नै सक्दैनन् ।

उदाहरणका लागिः कुनै दिन रमाइलोका लागि रेस्टुरेन्टमा गए भने त्यहाँ जानु अघि लुगा छान्ने, लुगा लगाएपछि, जाँदैगर्दा बाटोको, पुगेपछि मेनुको, खानाको, पेयपदार्थको, त्यहाँको वातावरणको, सङ्गीत बजाइरहेको, त्यसमा झुमिरहेको फोटो यत्रतत्र हाल्छन् । फेसबुक, फेसबुक स्टोरी, इन्स्टाग्राम, इन्स्टा स्टोरी, व्हाट्सएप स्टेटस, टुइटर, स्न्यापच्याट आदिइत्यादी सबैठाउँमा उनिहरू के गरिराखेका छन् भन्ने कुराको पलपल खबर पाइन्छ । उनिहरू कतै घुम्न जाँदैछन् भनेपनि यस्तै पलपलका खबर पाइन्छ । प्याकिङ गर्दा देखि गन्तव्यमा पुगुञ्जेलसम्म, यात्रा शुरू गरेदेखि घर नफर्किएसम्मका हरेक क्षणका तस्वीर जताततै पोखिरहेका हुन्छन् । कुनै सामाजिक अवसर जस्तै विवाहमा सहभागि भएका छन् भने त कुरै नगरौं । त्यो समारोह सकिएको हप्तौंसम्म त्यसका तस्वीर बाँडिएका हुन्छन् । हेरिसाध्य छन् र? 

सपनाका कुरा

फोटो र ब्लगको कुनै सम्बन्ध छैन

अस्ती देखेको सपनाका कुरा गर्छु ।

ठाउँ चिनिन तर अमेरिका हुनुपर्छ । किनकी म अनुज र अभिसँग थिएँ । मेरो पछाडी एउटा भव्य भवन पनि थियो । अनुजको कलेजको भवन हुनुपर्छ । त्यो अनुजकै कलेज हो भनेर भन्न चैं सक्दिन किनकी मैले उसको कलेज देखेको छैन । त्यो ठाउँ अमेरिकै हो भनेर ठोकुवा पनि गर्दिन, किनकी अमेरिका पनि मैले देखेको छैन । मैले चिनेको अनुज र अभि हो र उनिहरू अहिले अमेरिकामा छन् । 

अनुजको डेट जानुपर्ने भएकोले म घर फर्किने सुरसारमा थिएँ । ठ्याक्क कलेज पारी ठूलो फ्लाइओभर थियो । म घर जाने बाटो त्यही फ्लाइओभर हुँदै जानुपर्ने थियो । अनि मेरो घर चैं त्यो कलेज भवनबाट नजिकै देखिने गाउँमा थियो । यसो बिचार गरियो । फ्लाइओभर उक्लिएर गाडी चढ्नु भन्दा लखर लखर हिँडेर घरजाँदा बेस हुन्छ । समस्या के भने घर र कलेज बीचमा खेतै खेत छ । म हिँड्न रूचाउन्न, सबैलाई थाहा छ । तर सपनामा भने हिँड्न तम्सिएँ । 

बिहानी

आजकाल राती चाँडो निद्रा लाग्छ । चाँडो सुतेपछि चाँडै उठिन्छ । म पछिल्लो केही महिनादेखि सूर्यभन्दा पहिले उदाउँछु । उदाउँछु नै त भन्न नमिल्ला, उठ्छु । तर आज भने म सूर्यभन्दा पहिले उदाएँ ।

बिहान ६ बजे नै स्कुटर लिएर घर बाहिर निस्किएँ । काठमाण्डुबाट अझैपनि हिमाल देखिँदो रहेछ । भलै तुँवालो, धूलोले आकाश धमिलो होस्, हिमाल भनेको हिमालै रहेछ । कालो ढुङ्गाको थुप्रोमाथि सेतो हिमालको ढिस्कोको आफ्नो अस्तित्व देखाएर हामीलाइ हाम्रो हैसियत सम्झाउन छाडेको रहेनछ ।

गफ

हिजो भर्खर आफ्नो एउटा अन्तरवार्ता हेरियो । अनि अस्ति भर्खर फेसबुकमा लाइभ गजल वाचन गरियो । यही बीचमा रेडियोमा पनि कुराकानी गरेर आइयो ।

रमाइलो कुरा के भने, अन्तरवार्तामा चैं 'म बोल्न लजाउँछु' भन्दो रैछु । गफाडी भइएछ । निर्धक्क बोल्दैछु, फेरि 'बोल्न अप्ठेरो लाग्छ' भन्दै रहेछु । आफ्नो गफाडीपन चिन्दैछु बल्ल । मेरा वरिपरी हुनेलाइ थाहा होला, म कति बकबक गर्छु भनेर । मलाइ आजकाल चुप लागेर बस्न गाह्रो हुन्छ, कोही अगाडि पर्यो भने फतरफतर बोल्न मात्र मनलाग्छ ।