धुँवागफ - जाँडवार्ता

फेसबुकमा साथीले एउटा भिडियो शेयर गरेको रहेछ । कुनै देशमा बालबालिका प्रयोग गरेर धूमपान गर्ने व्यक्तिहरू माझ चेतना फैलाउने गज्जबको तरिका अपनाइएको रहेछ । मैले पनि केही साथीहरूलाई मेसेज मार्फत त्यो भिडियोको लिंक दिएँ ।
Best Video Against Smoking

हेरिसकेपछि एकजना महिला साथीको जवाफ तुरुन्त आयो

"हेरेँ"
"कस्तो प्रभावकारी हुन्छ है? हाम्रो तिर पनि यसो गर्न पाए त..."
"हो त्त... मलाई पनि अहिल्यै छोडूँ छोडूँ भयो"

म एकछिन अवाक् भएँ । नपत्याउँदो मान्छेबाट चुरोट पिउने गरेको कुरो आयो ।
 जिस्किएको होला भन्ठानेँ

"हाहाहा..छोड्नलाई पहिले शुरु त गर"
"होइन, म खान्छु.."
म अझै जिस्किँदै थिएँ "हाहा..अरूले पिउँछन्, तिमी खाँदी रै'छौ"
"हाहाहा..होइन हौ, म कहिले काँही पिउँछु, प्रोफेसनल नै त होइन नि"
"तिमी अहिलेसम्म तेश्रो केटी हौ, म चुरोट खान्छु भनेर गफ दिने"
"हाहाहा..म साँच्चिकै खान्छु नि
मलाई एकदम रहर लाग्छ....
अमिर खानको धोबीघाट हेरेपछि चस्का लागेको
तीन चारचोटी खाएँ, अनि बानी पर्ला भनेर खाइन...
कहिले काँही खान्छु "

मलाई चै अब चिन्ता लाग्यो "धत् उल्लू केटी ! चुरोटले केही राम्रो गर्दैन"
"थाहा छ"
"बरु नशा लिनै मन भए गाँजा तान...त्यसले केही साइड इफेक्ट गर्दैन"
"भो..गाँजाको त गन्धै मन पर्दैन"
"ए, त्यस्तो नशा लिन मन लागे, दारु खाउ हेहेहे"
"हेहेहे दारु त खान्छु, :P
तर त्यस्तो मात्ने गरी होइन, मार्फा मेरो फेभरेट हो"

म फेरी जिस्किने मूडमा आए
"नमात्तिने भए के खानु त? पिरो नहुने खुर्सानी टोके जस्तो"
"हाहाहा..खाएर मात्तियो भने त सबै सिक्रेट पर्दाफाश हुन्छ नि, त्यै भएर"
"धत्, नमात्तिने भए खानु बेकार छ"

उनले बचाउ गर्दै भनिन्

"एक गिलास खायो भने झुम्म हुन्छ
अर्को एक गिलास थप्यो भने फिलिलि....
अरु थप्यो भने त वाक्वाक्... बेइज्जत अरुका अगाडी...
खाएको दिन त केही हुँदैन...
तर भोली देखि कसरी मुख देखाउनू अरुका अगाडी"

मेरो तर्फबाट सामान्य सुझाव गयो  "घरमा बसेर खानु नि"
उनको रमाईलो स्पष्टिकरण थियो "ल के कुरा गर्नु, जातले पाएको नि"

मलाई भने यो कुरो पचेन "ल्या..जातको बहाना फेरी?? म पनि त आधा नेवार हुँ, खान्न क्यारे कहिले पनि"

उनको अर्को स्पष्टिकरण आयो "म खासमा एकदम सोझो मान्छे हुँ,
चुरोट चाँही धोबीघाटमा आमिर खानले खाएको देखेर खाएको
रक्सी चाँहि साथीहरूको उक्साहटमा .... फेरी आफूलाई उक्साउनै हुन्न"

मेरो हाँसो छुट्यो "हाहाहा... सोझो मान्छे अरे... यस्तालाई सोझो होइन कमजोर भन्छन् "
"हो भन्या....."
"खै, मलाई अहिलेसम्म कोइ माईका लालले मलाई दारू पिलाउन सकेका छैनन्"
"मलाई त कसैले एक्सट्रिम नउक्साएसम्म खान्न"
"मेरो त गर्लफ्रेन्डले नि सकिन...कोशिश गरेकी थिई, उल्टै गालामा खाईन् दनक्... :P"
"हाहाहा...अलि अलि पनि नखाने मान्छे त के काम हौ??"
मेरो दिमाग घुम्यो फेरी "ए..त्यसो भए म काम नलाग्ने मान्छे है??"
"मैले त्यसो भन्न खोज्या होइन"
"अनि के त? जड्याहाहरूको कुरा नै जड्याहा, धरमराउँदो"
"धत्, त्यसो नभन्नू.. म जड्याहा होइन । मान्छेले जड्याहा नै भन्न थाले अब"
"ल ल... जड्यहा होइन............... पार्ट टाइम जड्याहा"
"होइन क्या, पार्ट टाइम पनि होइन...कहिले काँही...
कहिलेकाँही को नि कहिलेssssssssssss काँहीssssssssssss"
"खुप..."

"म कन्सियस छु, टेस्ट गर्ने मात्र हो, त्यस्तो झल्लू हुने गरी खा'को छैन.....खाँदिन"
"त्यै त म भन्छु..झल्लु नै नभएपछि खानुको के मजा?"
"धत्, हुन्न .. झल्लू भएपछि आफूलाई होइन अरुलाइ मज्जा हुन्छ"
"खै होला, मलाई के थाहा र?? :P"
"मलाई थाहा छ...अरु झल्लू हुँदा मजा लुट्या छु "
"ल....भो अब सकाउँ कुरा, अब यो सबै कुरा समेटेर एउटा ब्लगपोस्ट तयार गर्छु"
"के रे?? लाssssssssss मान्छेले उल्ल्याई उल्लयाई सबै कुरा ओकाले त :("

"हाहाहा...ब्लगपोस्टको टाइटल के राखुँ?? जाँडवार्ता?? :P"
"जे सुकै राख्नू............"

मेरो डाक्टर विरामी छ (गजल ७८)

यता दुख्यो उता दुख्यो दुःखको नै कहानी छ
म त सँधै छु विरामी मेरो डाक्टर विरामी छ

सपना किन्दा निद्रै गयो किनबेच भो अचम्मको
पत्थरको सिरान सित्तै दिने उही व्यापारी छ

काँध माथी पाइला राख्दै टाउकोमै टेक्ने भयो
माथी पुगी भन्दैछ उ, आकाश छुन त बाँकी छ

थाह पत्तो नपाएर आफ्नै घर सल्काएछ
खेलाउँदा आगो भन्थे यो मान्छे चै आँटी छ

सुकेका ती पातहरू चर्को हल्ला गर्दा रैछन्

मच्चिएको हावा हुरी पनि यिनको नै साथी छ

Cartoon Courtesy: Rajesh KC

बिहे नगर्ने? (कथा)

उ घरको एकमात्र छोरो, अनि सबैको प्यारो । उमेरले भर्खरै २५ बसन्त काटेको र स्थायी जागिरे भई कमाईधमाई पनि राम्रै भएको । घरको मान्छेको एउटै चिन्ता, उसको जिन्दगी एउटा बाटोमा लागिसकेको थियो मात्र यो बाटोमा साथ दिने एउटा सहयात्रीको कमी थियो । घर परिवारका सबैजना उसको बिहे गर्न आतुर थिए, उसले भने किन हो बिहे गर्ने इच्छा नै देखाएन । हरेक चोटी बिहेको कुरा उठ्दा आलटाल गर्थ्यो । कहिले हाँसेर उडाउँथ्यो, कहिले भने झर्किएर टार्थ्यो । परिवारको सबैको एउटै शंका के रह्यो भने पक्कै उसको प्रेमिका छ । घरका मान्छेका तर्फबाट जासुसी पनि भयो तर पक्का कुरा थाहा भएन । उसले साथी पनि चिनाएका दुई तीन युवतीमाथि शंका गरियो तर ती मध्ये प्रेमिका को हो भन्ने विश्वस्त हुन कोही पनि सकेनन् ।

घरपरिवार बिहे गर्न बारम्बार प्रस्ताव राख्ने, उ भने बारम्बार प्रस्ताव सार्ने । द्वन्द्व चलि नै रह्यो र उत्सर्ग तिर बढ्दै थियो । यस्तै एकदिन घरका मान्छेले घेराबन्दी गरे उसलाई ।


"हैन बिहे नगर्ने?"
उसले कुरा टार्न खोज्यो " अँ.. गर्ने "

"गर्ने भए गरिहाल् न त, पढाई सकियो, जागिर पक्का भयो, उमेर ढल्किँदो छ, केलाई कुरिराछस् त"
"केहीलाई पनि कुरेको होइन, मलाई बिहे गरुँ जस्तो लाग्यो भने भनिहाल्छु नि तपाईँहरूलाई .. कति किचकिच गर्न सक्नु भएको होला के तपाईँहरू"
"हैन..बहाना नपार त...कि तैलें मन पराएको मान्छे छ भने भन्, हामी हेरि कुरा ..."
उसले बिचमै कुरा काट्यो "त्यस्तो कहीँ कोही छैन, यो लभसभको चक्करमा चैं म छैन"
"अनि त्यसो भए हामीले हेरेको केटी मध्ये एउटा छान् न त..."