आफै भित्र हावा लिएर फुरूंग छु
उमंगले भरिएर उफ्रिन्छु कुद्छु
आकाशै छुने गरी छलाँग मार्छु
तर गुरूत्वाकर्षणलाइ जित्न नसकी
फेरी भुँइमै थचारिन्छु
प्रहारहरूको बिचमा बजारिन्छु
खुट्टाहरूको दम्भको लडाइँमा
यो कुनाबाट त्यो कुना फालिन्छु
चारकुने परिधि भित्र घुमिरहन्छु
कैले प्रहारको अधिकताले बाहिर पुग्छु
तर मायालु हातले उचालिएर
फेरी भित्रयाइन्छु
त्यही क्रुर खुट्टाहरूको माझमा
Tuesday, June 29, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Popular Posts
-
उनीलाइ जानु थियो, गइन् । के भयो र? मलाइ थामिनु थियो, रोकिएको छु । वाचा उनले पनि गरेकी थिइनन् आखिर ! कहाँ दोष दिन मिल्यो मैले ? जसो गरी उन...
-
हजार चोट सहेर उ हाँसे जस्तो गर्छ आकाश पाताल बीचको हद नापे जस्तो गर्छ अचानोले खुकुरीलाई प्रेम त गर्न खोज्छ हरेक चोटमा ती गोदना खोपेे जस्...
-
धर्ती आकाश भुल्छु, बादल बन्छु । सुख दुख भुल्छु, पागल बन्छु ।। पैताला र शिरको भेद भुल्छु । चालमा ताल दिन्छु, पायल बन्छु ।। सोच्छु एक थरी, हुन...
-
हिड्नु अनि लड्नु, लडेपछि उठ्नु टुक्रा भएपनि, एक हुन जुट्नु रेखै रेखा जालो भरिएछ हात जालो विच किन हासोँ रेखा छुट्नु आसुँमात्र दिन्छ जमानाले स...
-
सुख दुःख अथाह यो बोकी हिँड्ने छाती छ छाती भित्रै भरिएको हावा भने भारी छ विहानीको रंगमा नि छैन कुनै उमंग निधारको पसिनामा उसै पनि लाली छ देख्न...
No comments:
Post a Comment