Punctuality

बल्लतल्ल राती अबेर थेसिस प्रस्तावना सक्काइयो । फेब्रुअरी १८ मा अहिलेसम्मको प्रस्तुतीकरण गर्नुपर्ने मिति तोकिएको छ तर आफूले सिन्कोसम्म भाँचिएको छैन । दिमागमा धेरै कुरा छन् तर त्यसलाई चट्ट मिलाएर तार्किक क्रमवद्धतामा उन्न सकिएको छैन । तर जे होस् केही त काम देखाउनु पर्यो, नत्र प्राध्यापक महोदयले हुर्मत लिन्छन् । ईमेलमा प्रस्तावना सँगै भेटघाटको समय पनि मागियो ।  साथै शुक्रवार यो प्रस्तावना स्वीकृत गर्ने अन्तिम दिन हो भनेर समेत सम्झाइयो ।

६ बजे सुतेको मान्छे १० बजे नै निद्रा खुल्यो, अर्धचेतन दिमागले पहिलो काम ईमेल हेर्नुपर्छ भन्यो । छेवैमा रहेको ल्यापटप खोलियो र ईमेल हेरियो । एउटा मात्र नयाँ ईमेल रहेछ त्यो पनि प्रोफेसरको नै ।
ईमेलमा छोटो सन्देश थियो । "Proposal seems ok. Drop by my office at 11.30 AM" ।


ला बर्बाद ! हत्त न पत्त उठियो । नुहाइ धुवाइ गरियो । महिनाको एकपटक खुर्किने दाह्री एकहप्ता पुरानो नहुँदै ताछियो । छात्रवासको लबीमा रहेको कम्प्यूटरबाट हतार हतार प्रस्तावना छापियो । यति गर्दा गर्दै बिहानको ११.१५ भईसकेको रहेछ । कोरियाका प्राध्यापकहरू समयको एकदम पक्का हुन्छन् । एक मिनेट पनि ढिलो भएको रुचाउन्नन् र ढिलो हुनु भनेको आफ्नो छवि खराब बनाउनु हो भनेर कोरियामा पाईला टेके देखि नै सुन्न परेको छ, अब नकुदी भयो त?

हिँड्दा २० मिनेट लाग्ने बाटो कुद्दा त ५ मिनेट पनि नलाग्दो रहेछ । लिफ्ट चढ्न कुर्न सट्टा भर्याङ्ग उक्लन सजिलो लाग्छ मलाई, पाँच तल्ला चढ्दा त साँस फेर्न नि मुश्किल हुँदो रहेछ ।  प्राध्यापकको कार्यकक्ष अगाडी पुगेर घडी हेरेँ, ठिक्क ११.३० बजेको रहेछ । लामो साँस फेर्दै, आफ्नो काँधमा आफैले धाप मारेँ...ठूलै काम गरिस् एक्तारे ! ढोका ढक्ढक्याउन हात बढेको मात्र थियो, ढोका माथीको सानो झ्यालमा अँध्यारो देखेँ । अर्थात भित्र बत्ती बलेको छैन, अर्थात गुरुबा पाल्नु भएको छैन । ल राम्रो ! अब उनी ढिलो, म चाँडो...।

अब कुर्नुको उपाय रहेन । लगभग १५ मिनेट पछि करिडोरको अर्को कुनामा साथी टियारा झुल्किइ । उसलाई मैले ईमेल हेर्ने बित्तिकै काकाओ (कोरियन मोबाइल मेसेन्जर एप)मा खबर पठाएको थिएँ कि ११.३० मा समय पाइयो भनेर । उ आफ्नो दूतावास (इन्डोनेसिया) मा राहदानी नवीकरण गर्न गएकी थिइ, काम बीच मै छोडेर आइछ । दुईजना भएपछि समय कट्न त सजिलो हुने नै भयो सोचियो ।

अब करिडोरमा बस्ने ठाउँ भएन, भुइँ मै थचक्क बस्यौ दुवै । अनि उही प्राध्यापकको कुरा काट्न थाल्यौं । कुरा गर्दा गर्दै १२.१५ भईसक्यो, गुरुबा झुल्किन्नन् । फोन गरुँम भनेर टियारालाई सोधेँ, उसले नगर भनी । अब सिधै फोन् गर्दा के सोच्ने हुन् बुढाले, बरु इमेल नै गरुम् ठिक होला भनि । त्यसो भए १२.३० सम्म कुरम् अनि ईमेल लेखुँला भन्ने सहमती भयो । तर गुरुबा १२.४५ सम्म पनि झुल्किएनन् । अब त लेख्नै पर्यो । अलि नरम भाषामा लेख है भनि टियाराले । हुनपनि हो, अँग्रेजी फिल्म हेर्दै सिकेको अँग्रेजी अलि ठाडो नै हुन्छ । "Dear Professor, Please let me know if you'll come to your office anytime today" कुरा मिलाएर लेखियो ।


अनि दुवैजना खाना खान तिर लागियो । खाना खाउन्जेल पनि ५/५ मिनेटमा मोबाइलमा ईमेल हेरियो । तर गुरुबाको जवाफ आएन । खाना खाईवरी चिया पिएर एकघन्टा बात मारिसक्दा पनि गुरुबाले जवाब दिएनन् । अब त रीस पनि उठ्न थालिसक्यो, कति हेपेको यार !!

आखिरमा ३.०० बजे मोबाइलमा इमेल आएको घन्टी टिरिङ्ग बज्यो । गुरुबाको नै रहेछ सन्देश । यस्तो लेखिएको थियो

"I am out of town. Tomorrow is the only day you can meet me. Let me clarify: Feb7, 11:30am."


हरे !! बुढाले त शुक्रवार ११.३० पो भनेका रहेछन् पहिलो ईमेलमा । हामीले बिहीबार भन्ठान्यौं , अनि कुर्यौं । तर गल्ती त ती गुरुबाको नै हो, ११.३० भनेर समय दिएपछि दिन खुलाउनु पर्दैन??

टियारा भन्दै थिई यी बुढाहरूलाई झन् प्राध्यापक भनेर सम्मान दियो, झनै हेप्ने । अबदेखि यस्तो सभ्य, नरम पाराले ईमेल नलेख तँ । ठाडै भन्, तैले मिति लेखिनस् र हामी कुर्दैछौं भनेर...

अनि मैले पनि ईमेल धस्काएँ

"Sorry Professor, you didn't mention the date in your previous email. I thought it was today and I was waiting for you since 11.30 AM. I'll be on time tomorrow.
See you!!"