मेरो मन तँ पत्थर बन्

"चिया चिसो भो"
सारा संसारको पीर एकतरफ, आमाको चिया चिसो हुने चिन्ता एकतरफ ।

बिहान बिहानै पाँच बजे चिया पकाएर खुवाउने आमालाई के थाहा, छोरो भर्खरै निँदाएको हो ।
आजकाल निँद्रा हराएको छ । रातभर के के खेल्छ दिमागमा । मलाई आफैंप्रति बडो फूर्ति थियो कि जत्ति सुकै तनाव भएपनि निदाउन सक्छु । हुन पनि जस्तो सुकै तनावपूर्ण अवस्थामा पनि निदाउँथे र आनन्द हुन्थ्यो । तर आजकाल के भएको छ? निद्रा गायब छ । एक शेर लेखिएको थियो गफैगफमा ।

'तिमी आएपछि यी भित्ता भित्ता बोल्नेछन्
राखेका छन् अनिँदा रातका कथाहरू साँचेर'

भित्ताहरू अब चैं साँच्चिकै बोल्लान् ।

सपनाका कुरा

फोटो र ब्लगको कुनै सम्बन्ध छैन

अस्ती देखेको सपनाका कुरा गर्छु ।

ठाउँ चिनिन तर अमेरिका हुनुपर्छ । किनकी म अनुज र अभिसँग थिएँ । मेरो पछाडी एउटा भव्य भवन पनि थियो । अनुजको कलेजको भवन हुनुपर्छ । त्यो अनुजकै कलेज हो भनेर भन्न चैं सक्दिन किनकी मैले उसको कलेज देखेको छैन । त्यो ठाउँ अमेरिकै हो भनेर ठोकुवा पनि गर्दिन, किनकी अमेरिका पनि मैले देखेको छैन । मैले चिनेको अनुज र अभि हो र उनिहरू अहिले अमेरिकामा छन् । 

अनुजको डेट जानुपर्ने भएकोले म घर फर्किने सुरसारमा थिएँ । ठ्याक्क कलेज पारी ठूलो फ्लाइओभर थियो । म घर जाने बाटो त्यही फ्लाइओभर हुँदै जानुपर्ने थियो । अनि मेरो घर चैं त्यो कलेज भवनबाट नजिकै देखिने गाउँमा थियो । यसो बिचार गरियो । फ्लाइओभर उक्लिएर गाडी चढ्नु भन्दा लखर लखर हिँडेर घरजाँदा बेस हुन्छ । समस्या के भने घर र कलेज बीचमा खेतै खेत छ । म हिँड्न रूचाउन्न, सबैलाई थाहा छ । तर सपनामा भने हिँड्न तम्सिएँ । 

त्यैँ लाउँला चोखो पियार - ५

दशैं गयो । सक्कियो । नेपालीको एकहप्ते चुमचुम सक्कियो ।

काठमाडौं आजदेखि फेरि जाग्यो । बिहानै देखि कोटेश्वर चोकमा जाम थियो । तर धूलो अझै उडिसक्या छैन । आज पानी परेपछि भएको हिलोले भोली बिहान धुलाम्य बनाउने चैं पक्का छ ।

सदा झैं दशैं मनाइएन । नमनाउने खासै केही कारण छैन । बच्चै देखि मनाइएन,  ठूलो भएपछि झन् मनाउने कारण पनि चाहिएन । मामाघरमा दक्षिणा दिने चलन छैन । पैसा नआउने दशैं बच्चालाई के स्वाद? अँ मासु टन्नै खान पाइन्थ्यो । तर नेवारको घरमा मासु नभएको अवसर विरलै हुन्थ्यो ।

केही मिठो बात गर

कुनै गीत किन रुच्छ?
गायकको मोहक स्वर?
मन्त्रमुग्ध पार्ने संगीत?
गीतको समय,सन्दर्भ?
शब्दहरूको मार्मिकता र सान्दर्भिकता?

आजकल गीत सुन्दा दिमागमा यस्तै यस्तै कुराहरू खेल्छन्  । साँच्चै भन्नुपर्दा हरेक गीत मनपराइनुमा विभिन्न कारणहरू हुन्छन् । एउटै कारण हुन्छ भनेर ठोकुवा गर्न सकिन्न । केही गीत सुन्ने बित्तिकै मनपर्छन्, केही दिन मै वाक्क लागछन् । केही गीत भने मनपर्न समय लाग्छ तर मनपरेपछि कहिले पनि वाक्क लाग्दैन । यस्तै केही गीत मध्य कालीप्रसाद रिजालको गीत "केही मिठो बात गर" पनि पर्छ ।

Punctuality

बल्लतल्ल राती अबेर थेसिस प्रस्तावना सक्काइयो । फेब्रुअरी १८ मा अहिलेसम्मको प्रस्तुतीकरण गर्नुपर्ने मिति तोकिएको छ तर आफूले सिन्कोसम्म भाँचिएको छैन । दिमागमा धेरै कुरा छन् तर त्यसलाई चट्ट मिलाएर तार्किक क्रमवद्धतामा उन्न सकिएको छैन । तर जे होस् केही त काम देखाउनु पर्यो, नत्र प्राध्यापक महोदयले हुर्मत लिन्छन् । ईमेलमा प्रस्तावना सँगै भेटघाटको समय पनि मागियो ।  साथै शुक्रवार यो प्रस्तावना स्वीकृत गर्ने अन्तिम दिन हो भनेर समेत सम्झाइयो ।

६ बजे सुतेको मान्छे १० बजे नै निद्रा खुल्यो, अर्धचेतन दिमागले पहिलो काम ईमेल हेर्नुपर्छ भन्यो । छेवैमा रहेको ल्यापटप खोलियो र ईमेल हेरियो । एउटा मात्र नयाँ ईमेल रहेछ त्यो पनि प्रोफेसरको नै ।
ईमेलमा छोटो सन्देश थियो । "Proposal seems ok. Drop by my office at 11.30 AM" ।

सरी Sorry

महिनाको २० गते पुगेपछि मलाई लाग्छ म त क्षमाको भण्डार हुँ । जँहा जे गरेपनि, जसलाई बोले पनि सरी मागेर हैरान । अनि म पनि दानवीर कर्णभन्दा कम कँहा छु र? दिइ हाल्छु माफी ।

मलाई सबैभन्दा मिठो लाग्ने माफी मगाई एउटा महिलाको छ । हुन त म वहाँलाई चिन्दिन । दैनिक कुराकानी हुन्छ तर परिचय गर्न पाएको छैन । वँहा नेपाल टेलिकममा काम गर्नु हुन्छ । मैले प्रत्येक पटक फोन गर्ने प्रयास गर्दा कति मिठो आवाजमा बोल्छिन.."माफ गर्नुहोला, तपाईको ब्यालेन्स रकम कम भईसकेको छ..." आहा..कति मिठो भाषामा मेरो गरिबीलाई घोच्छिन तै पनि म त दानवीर....

बालुवाटारको नेपाल राष्ट्र बैंक अगाडीको एटिएम, मेरो प्यारो छ । बाटोमा पनि पर्छ र राष्ट्रिय ढुकुटी अगाडी भएकोले त्यसप्रति विश्वास पनि लाग्छ अलि बढी । तर महिनाको अन्त्यतिर उ पनि ठुस्किन्छे म सँग । कार्ड घुसायो, सबै प्रकिया पुर्यायो, अन्तमा उ पनि भन्छे..."Sorry, Your account balance is Low" अब यँहा पनि माफी दिन परिहाल्यो ।

मेरी प्राणप्रिय, जसलाई संसारले मेरो गर्लफ्रेन्ड भन्छ । तर म चाँही साथीमात्र भन्न रूचाउँछु । अब सम्बन्धमा पनि महिला पुरूष भनेर किटेर भनिराख्न पर्छ र?
कति हार्दिकताका साथ म भेटघाटको प्रस्ताव राख्छु, अनि भन्छु, बाइकमा तेल छैन..आज यसो काठमान्डौको बाटो नापौं न है...उताबाट जवाफ आउँछ...
"सरी है, हेर न मेरो कस्तो खुट्टा दुखिराछ । अनि घरमा काम पनि छ । आज नभेटुँ न है...सरी ल..नरिसाउ न है"
सबै भन्दा प्यारो मान्छेले माफी माग्दा नदिने कोही छ होला? म पनि अपवाद हैन । :P

Wednesday, April 21, 2010