तिमी बिनाको रात (गजल ८०)

तिमी बिनाको जब रात आउँछ
भित्तालाई नि खूब बात आउँछ

मिठ्ठो लाग्दैछ मलाई यो जिन्दगी
आजकाल तिम्रो, मात्र याद आउँछ

आँखा खोलेर सपना बिच्काउँछु
त्यो सँगै जीवन रेट्ने मात आउँछ

फूलका सपना रच्ने आँखाहरूमा
फूल झरे पछि बरसात आउँछ

मलाई अब बोलाउँदा याद राख्नु
'एकतारे' नाम 'श्री' पश्चात आउँछ

भीडमा याद मेटिन्न रै'छ (गजल)

भीडमा याद मेटिन्न रै'छ
भीडमा साथ भेटिन्न रै'छ

कहाँ सकें त्यो दिल तोड्न
आफ्नै घर तोडिन्न रै'छ

आफू हेर्छु मुसुक्क हाँस्छु
ऐनामा आफै देखिन्न रै'छ

अरु रूँदा सम्झाउँथे खूब
आफू दुख्दा हाँसिन्न रै'छ

एक्लै दुख्दा बुझ्दैछ मनले
सबै दुःख बाँडिन्न रै'छ

यता आवोस् कि उता जावोस्
दोबाटोमा अडिन्न रै'छ

फूल सँगै पलाए पनि
काँडा भने ओईलिन्न रै'छ

संसार सँग भिड्न सक्छु म
आफै सँग सकिन्न रै'छ

आजादीको कैदी भएँ म
खुल्ला भई उडिन्न रै'छ

था' भो चित्त दुखेको मेरो
त्यसै गजल लेखिन्न रै'छ

खर्च कति गरिस् एकतारे?
त्यसै ताली पाइन्न रै'छ

छोटो कविताः किशोर पहाडी

छाम्छु −
आफ्नो छातीको देब्रेतिर
ढुकढुक ढुकढुक,
ढुकढुक ढुकढुक...
को त्यहाँ हृदयअगाडि
उभिएर
ढोका ढकढक गरिरहेछ हँ ?

– किशोर पहाडी

छोट्याईएको एउटा लामो प्रेमकथा

एकादेशमा...
एउटा केटा थियो
एउटी केटी थिई
केटाको कोही थिएन
केटीको दाई थियो
..

..
..
..
..
..
..
..
कथा सक्काईयो ।

धुँवागफ - जाँडवार्ता

फेसबुकमा साथीले एउटा भिडियो शेयर गरेको रहेछ । कुनै देशमा बालबालिका प्रयोग गरेर धूमपान गर्ने व्यक्तिहरू माझ चेतना फैलाउने गज्जबको तरिका अपनाइएको रहेछ । मैले पनि केही साथीहरूलाई मेसेज मार्फत त्यो भिडियोको लिंक दिएँ ।
Best Video Against Smoking

हेरिसकेपछि एकजना महिला साथीको जवाफ तुरुन्त आयो

"हेरेँ"
"कस्तो प्रभावकारी हुन्छ है? हाम्रो तिर पनि यसो गर्न पाए त..."
"हो त्त... मलाई पनि अहिल्यै छोडूँ छोडूँ भयो"

म एकछिन अवाक् भएँ । नपत्याउँदो मान्छेबाट चुरोट पिउने गरेको कुरो आयो ।
 जिस्किएको होला भन्ठानेँ

"हाहाहा..छोड्नलाई पहिले शुरु त गर"
"होइन, म खान्छु.."
म अझै जिस्किँदै थिएँ "हाहा..अरूले पिउँछन्, तिमी खाँदी रै'छौ"
"हाहाहा..होइन हौ, म कहिले काँही पिउँछु, प्रोफेसनल नै त होइन नि"
"तिमी अहिलेसम्म तेश्रो केटी हौ, म चुरोट खान्छु भनेर गफ दिने"
"हाहाहा..म साँच्चिकै खान्छु नि
मलाई एकदम रहर लाग्छ....
अमिर खानको धोबीघाट हेरेपछि चस्का लागेको
तीन चारचोटी खाएँ, अनि बानी पर्ला भनेर खाइन...
कहिले काँही खान्छु "

मलाई चै अब चिन्ता लाग्यो "धत् उल्लू केटी ! चुरोटले केही राम्रो गर्दैन"
"थाहा छ"
"बरु नशा लिनै मन भए गाँजा तान...त्यसले केही साइड इफेक्ट गर्दैन"
"भो..गाँजाको त गन्धै मन पर्दैन"
"ए, त्यस्तो नशा लिन मन लागे, दारु खाउ हेहेहे"
"हेहेहे दारु त खान्छु, :P
तर त्यस्तो मात्ने गरी होइन, मार्फा मेरो फेभरेट हो"

म फेरी जिस्किने मूडमा आए
"नमात्तिने भए के खानु त? पिरो नहुने खुर्सानी टोके जस्तो"
"हाहाहा..खाएर मात्तियो भने त सबै सिक्रेट पर्दाफाश हुन्छ नि, त्यै भएर"
"धत्, नमात्तिने भए खानु बेकार छ"

उनले बचाउ गर्दै भनिन्

"एक गिलास खायो भने झुम्म हुन्छ
अर्को एक गिलास थप्यो भने फिलिलि....
अरु थप्यो भने त वाक्वाक्... बेइज्जत अरुका अगाडी...
खाएको दिन त केही हुँदैन...
तर भोली देखि कसरी मुख देखाउनू अरुका अगाडी"

मेरो तर्फबाट सामान्य सुझाव गयो  "घरमा बसेर खानु नि"
उनको रमाईलो स्पष्टिकरण थियो "ल के कुरा गर्नु, जातले पाएको नि"

मलाई भने यो कुरो पचेन "ल्या..जातको बहाना फेरी?? म पनि त आधा नेवार हुँ, खान्न क्यारे कहिले पनि"

उनको अर्को स्पष्टिकरण आयो "म खासमा एकदम सोझो मान्छे हुँ,
चुरोट चाँही धोबीघाटमा आमिर खानले खाएको देखेर खाएको
रक्सी चाँहि साथीहरूको उक्साहटमा .... फेरी आफूलाई उक्साउनै हुन्न"

मेरो हाँसो छुट्यो "हाहाहा... सोझो मान्छे अरे... यस्तालाई सोझो होइन कमजोर भन्छन् "
"हो भन्या....."
"खै, मलाई अहिलेसम्म कोइ माईका लालले मलाई दारू पिलाउन सकेका छैनन्"
"मलाई त कसैले एक्सट्रिम नउक्साएसम्म खान्न"
"मेरो त गर्लफ्रेन्डले नि सकिन...कोशिश गरेकी थिई, उल्टै गालामा खाईन् दनक्... :P"
"हाहाहा...अलि अलि पनि नखाने मान्छे त के काम हौ??"
मेरो दिमाग घुम्यो फेरी "ए..त्यसो भए म काम नलाग्ने मान्छे है??"
"मैले त्यसो भन्न खोज्या होइन"
"अनि के त? जड्याहाहरूको कुरा नै जड्याहा, धरमराउँदो"
"धत्, त्यसो नभन्नू.. म जड्याहा होइन । मान्छेले जड्याहा नै भन्न थाले अब"
"ल ल... जड्यहा होइन............... पार्ट टाइम जड्याहा"
"होइन क्या, पार्ट टाइम पनि होइन...कहिले काँही...
कहिलेकाँही को नि कहिलेssssssssssss काँहीssssssssssss"
"खुप..."

"म कन्सियस छु, टेस्ट गर्ने मात्र हो, त्यस्तो झल्लू हुने गरी खा'को छैन.....खाँदिन"
"त्यै त म भन्छु..झल्लु नै नभएपछि खानुको के मजा?"
"धत्, हुन्न .. झल्लू भएपछि आफूलाई होइन अरुलाइ मज्जा हुन्छ"
"खै होला, मलाई के थाहा र?? :P"
"मलाई थाहा छ...अरु झल्लू हुँदा मजा लुट्या छु "
"ल....भो अब सकाउँ कुरा, अब यो सबै कुरा समेटेर एउटा ब्लगपोस्ट तयार गर्छु"
"के रे?? लाssssssssss मान्छेले उल्ल्याई उल्लयाई सबै कुरा ओकाले त :("

"हाहाहा...ब्लगपोस्टको टाइटल के राखुँ?? जाँडवार्ता?? :P"
"जे सुकै राख्नू............"

मेरो डाक्टर विरामी छ (गजल ७८)

यता दुख्यो उता दुख्यो दुःखको नै कहानी छ
म त सँधै छु विरामी मेरो डाक्टर विरामी छ

सपना किन्दा निद्रै गयो किनबेच भो अचम्मको
पत्थरको सिरान सित्तै दिने उही व्यापारी छ

काँध माथी पाइला राख्दै टाउकोमै टेक्ने भयो
माथी पुगी भन्दैछ उ, आकाश छुन त बाँकी छ

थाह पत्तो नपाएर आफ्नै घर सल्काएछ
खेलाउँदा आगो भन्थे यो मान्छे चै आँटी छ

सुकेका ती पातहरू चर्को हल्ला गर्दा रैछन्

मच्चिएको हावा हुरी पनि यिनको नै साथी छ

Cartoon Courtesy: Rajesh KC

बिहे नगर्ने? (कथा)

उ घरको एकमात्र छोरो, अनि सबैको प्यारो । उमेरले भर्खरै २५ बसन्त काटेको र स्थायी जागिरे भई कमाईधमाई पनि राम्रै भएको । घरको मान्छेको एउटै चिन्ता, उसको जिन्दगी एउटा बाटोमा लागिसकेको थियो मात्र यो बाटोमा साथ दिने एउटा सहयात्रीको कमी थियो । घर परिवारका सबैजना उसको बिहे गर्न आतुर थिए, उसले भने किन हो बिहे गर्ने इच्छा नै देखाएन । हरेक चोटी बिहेको कुरा उठ्दा आलटाल गर्थ्यो । कहिले हाँसेर उडाउँथ्यो, कहिले भने झर्किएर टार्थ्यो । परिवारको सबैको एउटै शंका के रह्यो भने पक्कै उसको प्रेमिका छ । घरका मान्छेका तर्फबाट जासुसी पनि भयो तर पक्का कुरा थाहा भएन । उसले साथी पनि चिनाएका दुई तीन युवतीमाथि शंका गरियो तर ती मध्ये प्रेमिका को हो भन्ने विश्वस्त हुन कोही पनि सकेनन् ।

घरपरिवार बिहे गर्न बारम्बार प्रस्ताव राख्ने, उ भने बारम्बार प्रस्ताव सार्ने । द्वन्द्व चलि नै रह्यो र उत्सर्ग तिर बढ्दै थियो । यस्तै एकदिन घरका मान्छेले घेराबन्दी गरे उसलाई ।


"हैन बिहे नगर्ने?"
उसले कुरा टार्न खोज्यो " अँ.. गर्ने "

"गर्ने भए गरिहाल् न त, पढाई सकियो, जागिर पक्का भयो, उमेर ढल्किँदो छ, केलाई कुरिराछस् त"
"केहीलाई पनि कुरेको होइन, मलाई बिहे गरुँ जस्तो लाग्यो भने भनिहाल्छु नि तपाईँहरूलाई .. कति किचकिच गर्न सक्नु भएको होला के तपाईँहरू"
"हैन..बहाना नपार त...कि तैलें मन पराएको मान्छे छ भने भन्, हामी हेरि कुरा ..."
उसले बिचमै कुरा काट्यो "त्यस्तो कहीँ कोही छैन, यो लभसभको चक्करमा चैं म छैन"
"अनि त्यसो भए हामीले हेरेको केटी मध्ये एउटा छान् न त..."

Addiction: लत

'डिँगडँग्' '

डिँगडँग्'

तीनचोटी सम्म पनि डोरबेल बजाउँदा ढोका नखोलिए पछि प्रदीपको दिमागको तापक्रम पानी उम्लिने विन्दूमा पुगिसकेको थियो । त्यो ताप जम्मै मानौं उ डोरबेलको स्वीचमा पोख्दै थियो र लगातार थिच्या थिच्यै थियो । अफिसमा काम भ्याई नभ्याई थियो । खाजासम्म खाने फुर्सद थिएन । बल्ल तल्ल ६ बजे हाकिम निस्किएपछि अफिस छोड्ने मौका पाएको थियो । घर पुग्ने हतारमा बाटोमा ट्राफिक सिग्नल वेवास्ता गर्दा झन्डै कार्वाहीमा परेको थियो । अनि घर पुग्नै लाग्दा टोल नै झलमल्ल देख्दा खुशी पनि भएको थियो । आज जाने बित्तिकै आमाले खाजा खुवाउने छिन् अनि  आरामले किचेनमा पाक्दै गरेको खानाको सुगन्ध लिँदै क्रिकेट हेर्न पाइनेछ सोच्दै ढोकासामु पुगेको थियो । तर ढोका खोलिनमा भएको विलम्बले गर्दा उसको सबै उत्साह मरेर भोक र रिसले दिमागमा राज गर्दै थियो । उ लगातार डोरबेल थिच्दै थियो, त्यतिकैमा भित्रबाट ढोका खुल्यो । 

'कस्तो केटा छ यो? एकछिन पर्खन सक्दैन, के पागल जस्तो घन्टी बजाई रा?'

आमाको मुखबाट गाली खानु पर्दा उसको रिसमा झन् पेट्रोल थप्पियो र उ दनक्क बल्यो

'ढोका खोल्न यत्ति बेर लाग्छ? तरिका हुन्छ नि यार.... मान्छे काँ के मूडमा आएको छ, घर बाहिर उभ्याइदिने??'

छोरोको रिस देखेर आमाले केही बोलिनन् । बोल्ने कुरा पनि भएन । प्रदीप सरासर आफ्नो कोठमा पस्यो, झोला ओछ्यानमा फाल्यो र सकेसम्म बल लगाएर ढ्याम्म ढोका लगाएर ओछ्यानमा पल्टियो । रिस अझै उम्लिँदै थियो भित्रभित्रै । 

'यी आईमाईहरूको काम छैन, दिनभरी गफ गर्यो, टिभी हेर्यो , आराम फर्मायो । मान्छे याँ दिनभरी गधा झै जोतिन्छन्, के थाहा यिनीहरूलाई? थाकेर आउँदा ढोकामा उभ्भिनु पर्दा कस्तो हुन्छ के थाहा??'

रिसको तीव्र घोडाले तानेर प्रदीपको दिमाग कुद्न थाल्यो । आमाको नराम्रो बानी जति जम्मै केलाउन भ्याई सकेको थियो उसले यो समयमा । सोच्दा सोच्दै उसको पेट बटारिएर आयो ।

'आमाले यति बेर सम्म त खाजा बनाई सकिन् होलीन् । तर कस्ती बूढी भने.. सोध्न पनि सोधिन के खाने भनेर? अब उही पाउरोटी ल्याउने त होली नि..तर पाउरोटी त मैले बिहान ल्याएकै छैन, बुढीले आफै केही ल्याउने हैन । पक्कै फुल चिउरा खुवाउने भइन्... कि त्यही कुकीज र चिया हो आजको भाग...'

मुर्मुरिँदै सोच्दै थियो उ, भित्र पेट आन्दोलनको उत्सर्गमा पुगेको थियो । खपी नसक्नु भएपछि प्रदीप उठ्यो, ढोका खोल्यो र भान्छा तिर लाग्यो । भान्छामा बत्ति सुद्धा बलेको रहेनछ । सँगैको कोठाबाट टिभीको आवाज आउँदै थियो । उ ढोका खोलेर भित्र पस्यो । भित्र आमै एकटक टिभीको स्क्रिनमा हेरीरहेकी थिइन् । प्रदीप एकछिन उभिइरह्यो । केही बेर पछि आमाले उ उभिइरहेको थाहा पाइन् ।

'ए बाबु, लुगा फेरिस्? अबको ब्रेकमा तलाईँ चिया पकाइदिउँला भनेको.. तँ भने लुगा पनि नफेरी बस्या छस्..जा, लुगा फेर म चिया पकाइदिन्छु...'

क्यामेरा (कथा)

"तिमी पनि म सँगै हुने भइदिए कति रमाईलो हुन्थ्यो है मन?" कुराको प्रसङ्ग एक्कासी मोड्दै माया बोलिन्
मन एकटक मायालाई हेरि रहेको थियो, मात्र  "अँ..." भन्यो
"तर पिर नगर, म सँधै तिम्रो मन भित्र हुन्छु नि है मन"
मायाको यो मायालु बोलीले भित्रै सम्म छोयो मनलाई, मात्र मुसुक्क हाँस्यो अनि सुस्तरी भन्यो "लाटी.."
माया भने आफ्नै कल्पनाको उडानमा थिई
"म युरोपको विभिन्न देशमा पुग्नेछु, अनि त्यहाँ देखिएका रमाईला राम्रा दृश्यहरू यो आँखा भरी कैद गरी ल्याउनेछु, अनि म फर्किएपछि हामी दुवै एकपटक फेरी जाउँला ती ठाउँहरूमा "

मायाको यो अस्वाभाविक कल्पनाको उडान देखि देखि मन मख्ख पर्दै थियो । मन र मायाको जोडीमा मन अलि भावुक र काल्पनिक पाराको हो भने माया भने अलि यथार्थपरक थिइन् । वर्षौं सम्म समाजिक क्षेत्रमा काम गरेको अनुभव संगाली सकेकी मायाको एकपटक  सीमा काटेर विदेशको घुमाई गर्ने रहर भन्ने बल्ल तल्ल पुरा हुँदै थियो । पासपोर्टमा भिसाको ठप्पा लाग्ने बित्तिकै मानौं मायाको पखेटा पलाएका थिए । खुट्टा भूँईँमा थिएन ।  बगैंचामा डुल्ने पुतली झै माया रंगिबिरगीं तरंग छर्दै डुल्दै थिइन् भने त्यो पुतली समाउन पछि पछि कुद्ने बालक झै मन बनेको थियो । उ झनै खुशी थियो ।

"लाटी... ती दृश्यहरू कैद गर्न मनका आँखा चाहिन्छ र? एउटा क्यामेरा लिएर जानु नि?"
एक्कासी मायाको अनुहार उत्रियो "क्यामेरा?...क्यामेरा त म सँग छैन नि मन । के गर्नु?"

एक दिनः तीन घटना

घटना १ - दुर्घटना वा षडयन्त्र 

छिमेककी आन्टी एकाबिहानै घरमा आईपुगिन् । आमा चिया लिएर कोठामा पस्नु मात्र भएको थियो । मभने सुत्या जस्तो गरी ओछ्यानमै गुट्मुटिएको थिएँ । आन्टी हत्तपत्त आउँदिनन्, आए पछि पक्कै पनि केही ठूलो कुरा (उनका लागि) लिएर आउँछिन् । मलाई भने ति आन्टीका कुरा उत्पात उल्टापुल्टा लाग्छन् । नकारात्मक बाहेक केही सोच्नै नसक्ने । आन्टीको हस्याङ्गफस्याङ्ग र आतुरी हेर्दा आज पनि पक्कै केही उल्का भएको छ भन्ने लाग्दै थियो ।  आमाले ढोका खोलेपछि भित्र पस्ने बित्तिकै वहाँको मुख पनि खुलिहाल्यो ।
"थाहा छ मेरी बुहारीले तातो पानी जिउ माथी खन्याई नि"
मेरो नलाग्या निद्रा पनि उड्यो, जुरुक्क उठेँ । आमाले सोध्नुभयो "ओहो ! कसरी नि? अनि धेरै पोल्यो त? हस्पिटल लग्यो?"
आन्टीले मुख बंग्याउँदै भनिन् "ह्या..के को हस्पिटल लानु, हातमा अलिकति परेको छ । पानी उमाल्दै थिई ताप्केमा, पल्टाइ नि तेस्ले, ठिकै छ अहिले त । गोल्भेडाँ पिसेर लगाई आफै.."
आमालाई अझै पनि ति भाउजूको माया लाग्दै थियो "हैन त्यति गरेर हुन्छ त? क्लिनिक सम्म त लैजानु पर्ने कि?"
आन्टी झर्किइन् "तेस्लाई के डाक्टरकाँ लानु? दसैंमा घरको काम गर्नु पर्ला भनि जानीजानी घोप्टाएकी तेस्ले"
मलाई खपिनसक्नु भयो "काँ आन्टी, कसैले जानीजानी ति उम्लेको पानी आफ्नो जिउमा खन्याउँछ, नचाहिने कुरा..."
आन्टीले मतिर फर्किएर आँखा मुख नचाउँदै भनिन् "तिमी जस्ता फुच्चेहरूलाइ के थाहा? आईमाइहरूले के के गर्छन् भनेर, अस्ती प्रतिज्ञाले पनि यस्तै त गरेकी थिई"
म तिर्मिराएँ..को प्रतिज्ञा??
यसो आमा तिर हेरेँ, आमैले कुरो बुझिन् अनि ति आन्टी झै आँखा मुख नचाउँदै बोलिन्
"त्यो क्या स्टारपलसमा आउँछ नि 'प्रतिज्ञा....', त्यसकी हिरोइन् क्या..."


घटना २ - सेक्सी गजल

रत्नपार्क तिर तुफान शान्त 'नेपाल' र म मुकुन्दे दाईको भाषण सुन्न भनि लाग्दै थियौं ।

हुस्सू भईएछ (गजल – ७७)

कस्तो हुस्सू भईएछ,
आफू के हो भुलिएछ

हिँड्दै जाँदा एक्लै भएँ
ओहो ! बाटो छुटि्टएछ

फूलले छुँदा चोट लाग्यो
शायद प्रेममा गलिएछ

घर कता बेघर कता
आफैं सीमा मेटिएछ

एकतारे मिठो बज्यो !
फेरी तार छेडिएछ

हुनुपर्छ (गजल - ७६)

संसार कहाँ चाहिन्छ र? एउटा खास हुनुपर्छ

माया दिँदा माया पाउने जिउँदो आश हुनुपर्छ

तिम्रा हरेक सवालको सही जवाफ पाउने छौ

मैले सत्य बोलेकोमा तिम्रो विश्वास हुनुपर्छ

झरेको त्यो पात सरी हुँ जहाँ पनि पुगिदिन्छु

उडाएर बोकी लाने मन्द बतास हुनुपर्छ

मायाको यो घर सामु अडिएको छ घाईते मुटु

यही घरमा पीडाको नै वसोबास हुनुपर्छ

न त हुन्छ वाहवाही, न त भन्छन् बहुत खुब
मेरा गजल, गजल नभै मेरो बकवास हुनुपर्छ

लौ ! वैरागी शेरहरू फेरी फुर्न  थालेका छन्

'एकतारे' प्रेममा परी फेरी निराश हुनुपर्छ

जहाँ पनि पुगिदिन्छु

त्यो शानदार "डाबर च्यवनप्राश" चौका....

[ बेहतरिन स्ट्रोक, फिल्डरको बिट किया..लेकिन बाउन्डरीलाइनपे फिल्डर तैनाथ,कोई रन नहीँ..

बहुत बढिया शाट...सिधे फिल्डरके हातो में

शानदार स्ट्रोक..और ए गेदं हावामे, बाउन्ड्री लाईन के बाहर.....की तरफ..और ए शानदार फिल्डिङ...

और ए बेहतरिन गेदं, अफस्टंप के बाहर टप्पा खाके अन्दर कि तरफ आती हुई, और उतनी हि बेहतरिन स्ट्रोक बल्लेबाज की । गेंद हवा मे लहराती हुई फिल्डर कि तरफ, फिल्डर मुस्तैद तैनाथ... और ए आउट....
लेकिन....गेदं फिल्डर के हातो के बिच से होते हुए बाउन्ड्रीलाइन के बाहर..चार रन.. ]

श्रीलंकामा अहिले टी ट्वेन्टी विश्वकप चल्दैछ । क्रिकेटको रोमांच उत्सर्गमा छ । क्रिकेट प्रेमी संसार सबैको आँखा टिभीमा जमेको छ हरेक साँझ । हाम्रो देशमा भने दुइटा च्यानलबाट प्रत्यक्ष प्रसारण हुँदैछ यो विश्वकपको । एउटा स्टार क्रिकेट अर्को चाँही इएसपिएन । मेरो घरमा स्टार क्रिकेट सफा आइरहेको छैन, त्यही भएर बाध्य भएर इएसपिएन मै हेर्न परेको छु । सोच्नु होला, च्यानलमा के छ? क्रिकेट हेर्न पाए पुगिहाल्यो नि, तर च्यानलमै छ जे छ । स्टार क्रिकेटमा कमेन्ट्री अँग्रेजीमा छ भने इएसपिएनमा हिन्दीमा आउने गरेको छ । अब भन्नु होला, खेल हेर्न पाए पुगी हाल्यो नि, भाषामा के छ? कुरा भाषाको होइन, कुरा कुरा कै हो । हिन्दी कमेन्टेटरहरूको कमेन्ट्री गर्ने शैली यस्तो ढर्राको छ कि, कि त तपाइँलाई रिस उठ्छ, कि त हाँसो उठ्छ । स्वाद आउँदैन कमेन्टरीको । कमेन्ट्री भनेको हुँदै गरेको खेलमा समिक्षात्मक टिप्पणी गर्नु हो, जुन की अँग्रेजी कमेन्टेटरहरूले बखुबी गर्छन् । हिन्दी कमेन्टेटरहरू भने अझै पनि रेडियोमा कमेन्ट्री गर्या झै गर्छन्, अर्थात खेलको प्रत्यक्ष प्रसारण! यो हिन्दी कमेन्ट्रीले भने झलझलती पुराना दिनहरू याद दिलाए । ती दिनहरू जब जिन्दगीमा क्रिकेट बाहेक केही हुँदैन थियो । 

माया के मा छ? (गजल ७५)

कस्ले भन्छ? चोखो माया हाँसो फुल्ने बातमा छ
माया त त्यो हराएको मुस्कानको आघातमा छ

बिलायौ कि हामी कतै चकमन्न घाम हुँदा
हाम्रो मनको उज्यालो त औंसीको त्यो रातमा छ

मुना मदन लैला मजनू आदि अनेक जोडी सँगै
हाम्रो नाम पनि भाबी इतिहासको खातमा छ

ज्योतिषिको खल्ती भारी देखेपछि थाहा भयो
आजभोलि धेरैको नै दशा साढेसातमा छ

भाग्य, कर्म, ग्रहदशा दोष अनेक किन देखुँ?
म नै लेख्छु मेरो लेखा जे छ मेरै हातमा छ

दुःख पनि सुखै देख्छ, पिडा पनि मिठो भन्छ
'एकतारे' सँधै सँधै पिरतीको मातमा छ l

ला !! बर्बाद हुन्छ..

वर्षौं देखि विदेश बसेर काम गर्दै गरेको छोरो चेतेले एकदिन घरमा फोन गरेछ । फोन चेतेको बाउले उठाए छन् ।

चेतेः बा !! म घर फर्किँदैछु ।

बाः हो र? ल राम्रो भयो । तर तेरो त छुट्टी मिल्दैन भन्थिस्, एक्कासी घर आउँछु भन्दैछस् त

चेतेः होइन बा, म नफर्कि भएन । .... म धेरै बाँच्दिन अब

बाः ला..के कुरा गर्छस? त्यस्तो कुरा नगर.... के भयो र तलाईँ?

चेतेः .... बा! मलाई एड्स भएको छ ।

बाः राम राम!! के सुन्न पर्यो...

चेतेः हो बा, मलाई एड्स लागिसक्यो । अब म धेरै दिन बाँच्दिन, जति दिन बाँच्छु घरमै बिताउन चाहन्छु ।

बाः हुन्न हुन्न केटा...तँ यता आउनु हुन्न । तँ यता आइस भने बर्बाद हुन्छ....

चेतेः किन र बा?

बाः तँ यता आइस भने पुरा गाउँ बर्बाद हुन्छ छोरा, तँ यता आउनु हुन्न...

चेतेः गाउँ बर्बाद?? कसरी हुन्छ र?

बाः अब सुन कुरो? तँ यता आइस भने तैलें यो रोग तेरो स्वास्नीलाई सार्छस् ।
तेरो स्वास्नीलाई रोग लाग्यो भने तेरो साथीलाई सर्छ ।
तेरो साथीलाई रोग सर्यो भने हाम्रा घराँ काम गर्नी नोकर्नीलाई सर्छ ।
अनि त्यो नक्कलीलाई रोग सरेसी मलाई नि सर्छ...
अब मलाई सरेसी त पुरै गाउँलाई सर्छ...
हुन्न बाबु हुन्न, तँ यता आउनै हुन्न....


(मैले यो ठट्टाकाण्ड साप्ताहिकबाट सारेको, साप्ताहिकले कहाँबाट सार्यो मलाई थाहा भएन है )

अन्तरवार्ता (भाग ३)

यो घटनाको वर्णन शुरू गर्नु भन्दा पहिले अघिल्लो भागहरूको वेलिविस्तार पनि पढ्नु होला । अन्यथा खल्लो लाग्नेछ ।
अन्तरवार्ता भाग १
अन्तरवार्ता भाग २

अघिल्लो घटनाबाटै क्रमशः
====================

केटीको मोबाइलमा मेसेज टोन आउँछ, पढ्छे, हतार हतार जवाफ टाइप गर्छे । केटो यसो नदेखे झै गर्दै केटीको मोबाइल चियाउन खोज्छ, सक्दैन । अलि घाँटी तन्काउँछ फेरी देख्दैन..यता उता हेर्या जस्तो गर्छ ।

केटी(आँखा तर्दै) ओ सर, के हेर्या तेसरी घाँटी तन्काइ तन्काइ, प्राइवेसी भन्ने नि केही चिज हुन्छ नि
केटोः केही होइन...यसो के लेख्यौ भनेर हेर्या नि हेहेहे
केटी (रिसाउँदै):  जे पायो त्यै हैन है...अर्काको कसलाइ के लेख्या हुन्छ किन हेर्न पर्यो । हामीले तपाइँको केही सोधिखोजी गर्या छम्? हजुर कुन कुन मेडमलाई गफ लडाउनु हुन्छ कैले सोध्छम्? हजुरको गर्लफ्रेन्ड नै होलिन् को को, हामीले कैले पत्ता लाउँछम् हँ? फेरी किन अरूको चै बढ्ता सोधीखोजी हँ??
केटो अवाक् हुन्छ, बोल्नलाई केही शब्द पाउँदैन ।
केटीः ल म हिँडे, काम पर्यो ।
केटोः .... पख न एकछिन
केटीः मेरो काम पर्यो क्या...ल बाई । बिल तिर्ने तिम्रै पालो हो है आज...
 केटी उठ्छे र ओर्लिने भर्याङ्ग तिर लाग्छे ।

*****

केटी रेस्टुरेन्ट बाहिर पुगेकी मात्र हुन्छ, उसको फोन बज्छ । यस्सो हेर्छे, उठाउँदिन । एक घन्टी सकिने बित्तिकै फेरी पनि फोन आउँछ, घन्टी टुट्न लागेको मात्रै हुन्छ उठाउँछे ।

केटीः हजुर..
फोनको अर्को तिर कुनै केटो हुन्छ (यो फरक केटो हो है, अर्थात केटो नं. २)

केटोः के हो? मेसेज रिप्लाई पनि छैन, फोन् पनि उठ्दैन त ।

केटी (अलि झर्किँदै) रिप्लाई गरेको छु त, अनि भन्ने बित्तिकै फोन उठाउन पाइन्छ र सँधै । म गाडीमा थिएँ, याँ मान्छेको हात हल्लाउनै नमिल्ने गरी भिड थियो गाडीमा

केटोः ए ए, अनि कता छौ ।

केटी (यसो दायाँ बायाँ हेर्दै)ः कता हुनु नि, घर जान लागेको बाटोमा छु । गाडीमा थिएँ भनिन, उल्टै शंका गर्नुहुन्छ के तपाईँ त..

त्रिशुली किनार हुइँकिदाँ -४

त्रिशुली किनार हुइँकिदाँ -१
त्रिशुली किनार हुँइकिदाँ - २
त्रिशुली किनार हुँइकिँदाँ - ३ 

भन्दा अगाडी....

लगभग वेत्रावति पुग्नै लाग्दा एउटा एपाचे बाइकले बाटो छेकुँला झै गरी आयो । तिनजना एउटा बाइकमा, भर्खरका केटाहरू...शंका लाग्यो कतै केही गर्ने त होइनन् भनेर । आफ्नो भने नराम्रो बानी छ, बाटोमा साइड दिएन भने ओभरटेक गरी अगाडी पुगेपछि बाटो छेक्दै जिस्काउने । शायद केटाहरूलाइ कुनै ठाउँमा त्यस्तै गरियो कि...विपिनले फोटो खिँच्दै थिए, केटो नजिकै आएर केही भन्दै थियो । हेलमेटले पुरै अनुहार ढाकिएकोले उसले बोलेको केही पनि सुनिएन । म झ्याप्पै रोकिएँ, अनि बल्ल उसले भनेको सुनियो । उसको कुरा सुनेपछि एकचोटी त हाँसो नै उठ्यो आफू प्रति..बेकारमा नानाभातीँ सोचेकोमा । ति भाईहरू घुम्न निस्केका रहेछन्, अगाडी प्रहरीको चेकजाँच हुँदो रहेछ । पुल पारीसम्म लिफ्ट दिन भनेका रहेछन् । अब आफू कहाँ छु, थाहा छैन, कहाँ पुगेर बस्ने हो पनि थाहै छैन के भन्नु? ल बस न त भनेर लिएर हिँडियो उसलाई पनि । तर लगभग २०० मिटर गुडेपछि नै हाम्रो गन्तव्य पुगिसकेका थियौं । अर्थात वेत्रावती बजार पुगियो...

ठूला कुरा (गजल - ७४)

ठूला ठूला कुरा बोलियो बाइ
ठूलै मान्छे पो त बनियो बाइ

हात उठाउँदा घामै छेकेछु बरै
कुन्ना कुन्ना आकाश नापियो बाइ

खोक्दा पनि ताली बज्दैछ हरे!
बहिराको संगत गरियो बाइ

चार भित्ता माथि गजुर हालेँ
यो लोकको देउतै भइयो बाइ

रिसाउनेले लाए अनुहार कालो
दिनमा नै रात देखियो बाइ

तपाइँ नै भन्नुस् न

हिजो साँझ एउटा साथी कहाँ पुगेको , खाना बनाउने तरखर हुँदै रहेछ बुढाबुढीको
प्रस्तुत छ उनिहरू विचको सम्वाद जस्ताको तस्तै

लोग्नेः आज खानामा के बनाउँछौ त बुढी
स्वास्नीः तपाइँ भन्नुस् न के बनाउने? म त्यही बनाउँला

लोग्नेः उही दालभात तरकारी बनाउन न त
स्वास्नीः ह्या..कति त्यही मात्र खानु

लोग्नेः त्यसो भए आज रोटी बनाउन त
स्वास्नीः अनि बच्चाहरूलाई के खुवाउनु नि?

लोग्नेः अँ..पराठा बनाउ न त
स्वास्नीः अलि हेभी हुँदैन?

लोग्नेः म चिकेन लिएर आउँछु नि त त्यसो भए
स्वास्नीः भो..आज सोमवार, मासु खानु हुन्न

लोग्नेः रेस्टुरेन्टबाट लिएर आउँछु नि त
स्वास्नीः कति बाहिरको मात्र खानु?

लोग्ने (झर्किँदै)ः त्यसो भए वाइवाइ उमालेर खुवाउ आज
स्वास्नीः हुँदैन...त्यसले पेट भर्छ त? अनि त्यो हाइजेनिक पनि त हुन्न


लोग्ने (रिसाउँदै)  ए मेरी हजुरआमा...त्यसो भए के बनाउँछौ, बनाउ यार..
स्वास्नीः तपाइँ भन्नु न के बनाउने??

अन्तरवार्ता (भाग २)

यो कथा शुरू गर्नु भन्दा अगाडीको भाग RECAP (अन्तरवार्ता (भाग १)) गरि हालुँ, अन्यथा केही नबुझिएला :)


(अघिल्लो भागको केटो पात्र फेरी दोहोरिएको छ, तर केटी पात्र भने बेग्लै हो)

व्यस्त सडक भरी गाडीहरूको ओहोर दोहोर छ । पाँच तल्ले भवनको छतमा रहेको रेस्टुरेन्टमा एक जोडी टेबलमा बसेका छन् । चियाको चुस्की सँगै शायद मिठो गफगाफ चल्दैछ । मन्द मन्द मुस्कान छरिएको छ दुवैको मुहारमा, अनि बेला बेलामा मज्जाले हाँस्छन् दुवैजना । मानौं, संसारको सबै पीरहरूबाट मुक्त छन् र यो क्षण उनीहरूको खुशी चरमसीमामा छ ।



अचानक कुरा गर्दा गर्दै केटोले खल्ती छाम्छ । फोन आएको रहेछ, भाइब्रेसन मोडमा रहेकोलेरिंङ्गटोन सुनिएन ।

केटाः  एकछिन है त (भन्दै उठेर अलि पर कुनातिर लाग्छ)

केटीको अनुहार खुम्चिन्छ, तर केटो फोनतिर कुरा गर्दै टाढिन्छ ।

केटो प्रसन्न मुद्रामा फोनमा वार्ता गर्दैछ, उ बोल्ने भन्दा बढी सुन्ने काम बढी गर्दैछ फोनमा । केटी एकतमास केटोले फोनमा कुरा गरिरहेको हेर्दैछे । उसको अनुहारमा तनाव छ, शायद फोनको उतापट्टी बोल्ने मान्छेको कल्पना गर्दैछे । कुराकानी छिट्टै सक्कियो र केटो उही मुस्कान अनुहारमा पोत्दै टेबलतिर फर्कियो ।

केटीः क्या हो सर, कुरा त साह्रै मिठो थियो जस्तो छ नि उतातिरबाट..
केटोः ए..अँ...साथी थियो
केटीः मैले को थियो भनेर सोधेँ र, स्पष्टीकरण दिनलाई??

घ्यान्टाङ्ग घिस्सी ट्वाक्ः सापारु भक्तपुर

लूः यथार्थपरक पात्रहरू रहेको फिल्मी स्क्रिप्ट

"लू" पढियो । म कुनै समीक्षक होइन र पुस्तकको समिक्षा गर्नसक्ने गरी ज्ञान पनि आर्जेको छैन । एउटा सामान्य  पाठकको रूपमा लागेको कुरा लेख्दैछु । विशेष गरी यो उपन्यासको चर्चा बढी नै भएकोले । लू पढ्न धेरै समय लाग्यो । साथी जनक सँग किताब लिएको लगभग एक महिनाको समयमा बल्ल तल्ल भ्याइयो । एक त त्यसै पढ्न भनेपछि जाँगर नचल्ने, त्यसमाथि किताबले पनि अगाडी पढ्न घच्घचाउन सकेन ।

"लू" पश्चिम तराईको ऐना हो । यसले नेपालगञ्ज देखि नवलपरासी क्षेत्रसम्मको अवधि भाषी जनजिवन प्रस्टरूपमा देखाउँछ । त्यहाँको भाषा, रहनसहन, बोलीचाली र सामाजिक यथार्थताको स्पष्ट, सरल र सहज शैलीमा बयान गरेको छ । मेरो किशोरावस्था पश्चिम तराईकै कपिलवस्तुमा बितेको हुँदा उपन्यास पढुन्जेल मलाई उही परिवेशमा डुलाइ रह्यो । रेडियोलाल, बजरंगी, इलैया, हरदेइ, कमला, नुसरत, करीम आदि पात्रहरू सजिव बनेर आँखा अगाडी आए । आफू हुर्केको परिवेशमा रहेका पात्रहरू सँग तुलना गर्न पुगिएछ पढुन्जेल ।

भारतमा नक्कली कपिलवस्तु

(यो समाचार मैले लेखेको होइन, तर सबैको जानकारीमा आउनुपर्छ जस्तो लागेर बाँडेको मात्र  हुँ – एकतारे)

भारत सरकारले कपिलवस्तु भारतमा रहेको भनी प्रचारप्रसार तथा निर्माण कार्य तीव्र पारेकोे छ । नेपाल भारत सीमानाअन्तर्गत उत्तर प्रदेश राज्यको सिद्धार्थनगर जिल्लास्थित पिपरहवा भन्ने स्थानमा उक्त नक्कली कपिलवस्तु निर्माण गरेको हो । कपिलवस्तुको भन्सार नाका चाकरचौडाको तीन किमि दक्षिण एक दरबार निर्माण गरिएको छ । प्राचीन कला तथा संस्कृतिको नक्कल गरी भारतीय पुरातत्वविदहरूको सहयोगमा उनीहरूले नेपालको जस्तै देखिने कपिलवस्तु निर्माण गरेका छन् ।

अलिगढवा र पिप्राहवामा बनाइएका नक्कली कपिलवस्तु अझै निर्माण विस्तार भइरहेको छ । त्यहाँ रहेका ठुल्ठूला बोर्डमा राजा शुद्धोधनको दरबार र भगवान् गौतमबुद्धले २९ वर्ष बिताएको स्थल भनेर लेखिएको छ । सुर्खीचुना, इँटाको धुलो र चाक्लो इँटाबाट अझै दरबार निर्माण कार्य भइरहेको छ । केही वर्षयतादेखि भारतले यस क्षेत्रलाई ‘कपिलवस्तु’ नामकरण गरी व्यापक भौतिक पूर्वाधारको विकास गर्नुका साथै त्यहाँ अन्र्तराष्ट्रिय विमानस्थल समेत निर्माण कार्य सुरु गरेको छ ।

खै त माया

Pablo Picasso, Girl Before a Mirror. 1936.

उनिले सोधिन्  "खै त तिम्रो माया?"
मैले भनेँ  "ऐना हेर देख्नेछौ"
उनिले ऐना हेरिन् र भनिन्
"खै देखिएन त, ऐनामा त मात्र मेरो अनुहार देखियो"
म केही बोल्नै सकिन

(कथाको पाठः ट्युबलाइटहरू सँग् लभ नगर्नु :P)

पहिचान

मेरो पहिलो पहिचान
म एउटा जन्तु
त्यसपछिको पहिचान
म एउटा मानिस
त्यसपछि
म एक पुरुष
त्यसपछि......के हुँ?
अझै मैले
पत्ता लगाउन सकेको छैन

हाइवे हेरे पछिः अतिसम्मोदवर्धन

हाइवे हेरे पछिः 

- अतिसम्मोदवर्धन 

सर्वप्रथम म कुनै चलचित्र समीक्षक वा अझ भन्दा चलचित्रको उल्लेख गर्न लायक दर्शक पनि होइन । त्यसैले पाठकहरूले मेरो यस लेखोटमा अभिव्यक्त कुराहरूले समग्र नेपाली चलचित्रको तुलनात्मक मापदण्डलाई कुनै पनि रूपमा अभिव्यक्त गर्दैनन् भन्ने बुझिदिनुहोला । आजको मेरो “हाइवे” दर्शन, नितान्त मेरा वैज्ञानिक एवं कला संस्कृतिप्रेमी अग्रज समीरमणि दीक्षितको नेपाली चलचित्रलाई भेटी चढाऔं भन्ने आह्वानको पालना एवं र सहृदयी सूरज अर्यालको मित्रवत् प्रस्ताव (यसमा यातायात सुविधा संलग्न छ है! ) को फलस्वरूप थियो ।

Indian Ocean Live!!

I wasn't great fan of Indian Ocean until Peepli Live was released. When I heard their songs in that movie, I looked for their music albums and became their FAN instantly. When I saw Avas Karma's post about their performance in Kathmandu, I jumped off my chair. Got my passes from Indian Cultural center and asked my friends to company me. Sad to say it was only Santosh to join me in the hall.

Indian Ocean are an Indian rock band formed in New Delhi in 1990. They are considered to be the pioneers of fusion rock genre in India. The musical style of the band can be at best classified as fusion music. Some music critics describe the band's music as "Indo-rock fusion with jazz-spiced rhythms that integrates shlokas, sufism, environmentalism, mythology and revolution".

Indian Ocean comprise of:
Susmit Sen (guitar)
Amit Kilam (drums, percussions and vocals)
Rahul Ram (bass guitar and vocals)

Himanshu Joshi (vocals)

Tuheen Chakravarty (tabla and other percussion )

The evening was full of raw energy and my camera is always thirst for this..here are few snaps of them from tonight's concert.

हरियो चुरा (कथा)

आज अचम्म भयो ।

साँच्चिकै हुनु नसक्ने काम भयो ।

सामान्यतया मनले मायालाई कम्तीमा पनि आधा एक घन्टा कुर्न पर्थ्यो । आज त माया पहिले नै पुगीसकेकी रहिछ । मनले टाढाबाटै मायाको अनुहार नियाल्यो, कतै कुर्न परेकोमा रिस त छैन भनी । मायाको अनुहारमा मिठो मुस्कान थियो । मन ढुक्क भयो अनि हतार हतार पाइला चाल्यो माया तिर । 

नजिक पुग्यो अनि मुस्कुराउँदै बोलायो मायालाई  । मनलाई देखेर मायाको मुस्कान झनै उज्यालो भएर आयो । अँगालो नै हालुँला झै गरी हुत्तिदै आई मनको नजिक अनि गालामा विस्तारै प्याट्ट हान्दै भनिन् 

"कति कुराएको हँ? "

मनले केही बोलेन, उ एकटक हेरिरह्यो मायाको अनुहारमा । मायाको अनुहारमा आज विशेष चमक छ, यस्तो खुशी दुर्लभ हुन्छ मायाको आँखामा । आज पक्कै केही विशेष हुनुपर्छ ।

अचानक मायाको  आवाजले उसको तन्द्रा टुट्यो

"हैन कसरी हेरेको के? लाजै लाग्ने गरी... हिन भित्र क्याफेमा बसुँ..मलाई भोक लागेको छ "

=***=

क्याफेको एककुनामा रहेको सोफामा बस्ने बित्तिकै मायाले मनको हात च्याप्प समाई हाली । सामान्यतया भिडभाडमा नजिक बस्न पनि संकोच मान्ने मायालाई आज अप्ठेरो पनि लागेन । उसले आफ्नो दायाँ हात मनको काखमा राख्दै भनि

"मन हेर त मेरो हातमा...."

मनले मायाको हातमा आँखा पुर्यायो । मायाको हत्केला मेहँदीका रंगीन बुट्टाले कुँदिएका रहेछन् । मनका नजर एकछिन त्यहीँ अडिए । कालिगढले बडो जतन र मेहनतका साथ मन्दिरमा रहेको काठमा कुँदेका उत्कृष्टतम बुट्टा जस्ता कतै सिधा कतै घुमाउरा रेखाहरू मायाको हातमा बडो जतनका साथ कुँदिएका थिए । मनले ती बु्ट्टाहरूमा केही भेटाउन खोज्यो, प्रस्ट भएन उ । फूल जस्तो, फल जस्तो, विरुवा जस्तो, लहरा जस्तो..अल्मलियो मन ती बुट्टाहरुमा...

अन्तरवार्ता (कथा)

==============================

"जानम देख लो मिट गइ दूरियाँ..मै यहाँ हुँ, यहाँ हुँ, यहाँ हूँ यहाँ...."
केटोको मोबाइलमा हिन्दी फिल्मको एउटा रोमान्टिक गीतको रिंगटोन बज्छ
केटोले यसो नम्बर हेर्छ, हत्त न पत्त फोन उठाउँछ
"हेलो"
उताबाट केटीको आवाज "फोन उठाउन यत्ती बेर लाग्छ?"
"हेहेहे, रिंगटोन सुनेको नि"
"कता हो? "
यता उता हेर्दै " म 'फलाना' ठाउँमा"

उज्यालो (कविता)

मलाई जिस्काउँदै
मुस्कुराइ हेर्यौ 
मानौं जून उदायो
तिम्रो दुई आँखाहरू
झिल्मिल सितारा झै
चम्किए
एक्कासी
झल्मलायो मेरो अँधेरी मन

तिमी गएपछि पनि 
धेरै बेर
आकाश हेरी बसेँ
उस्तै जून र ताराको
प्रतिक्षामा
बादलले छोपेको आकाशमा
उज्यालो कसो गरि हुन्थ्यो र?

तिमी को हौ? तिमी के हौ? (कविता) - विक्रम सुब्बा

कविताः तिमी को हौ? तिमी के हौ?

कवि विक्रम सुब्बा, तस्विर साभारः जोतारे धाइबा

 

- विक्रम सुब्बा


तिमीलाई पहिलो चोटि देखेपछि
मेरा हराएका घाम जून भेटे जस्तो लाग्यो
तर तिमीले भन्यौ
यी त मेरा आँखा हुन्..


मेरो सपना पनि हराएको थियो,
हेर्दै लाँदा त्यो पनि तिमीमा भेटे जस्तो लाग्यो
तर फेरि तिमीले भन्यौ
यो त मेरो शरीर हो ..
मेरो आफ्नो फैलावट हो


मेरो संगीत हराएको थियो,
अचानक एक दिन
तिम्रो ढुकढुकीमा भेटेजस्तो लाग्यो
तर तिमीले प्रमाणसहित भन्यौ
यो त मेरो हृदय बोलेको हो


त्यसै गरी
मेरो खुशी पनि हराएको थियो
हेर्दै जाँदा त्यो पनि
तिम्रा ओठहरुमा अल्झिएको पाएँ
तर फेरि तिमीले भन्यौ
यो त मेरो मुस्कान हो

अब म के भनौं
अब म के सोचौँ
तिमी मेरो अमूल्य सम्पतिको थुप्रो हौ?
कि मेरो सानो देशको मेरो सानो झुप्रो हौ?
भन...भन...
तिमी को हौ? तिमी के हौ?

=================

कवि विक्रम सुब्बाको यो कविता त्यती बेला मन परेको थियो, जति बेला म कविता भनेपछि एक कोस पर भाग्थें । यस्तो छोयो मनमा कि अहिलेसम्म गढेर बसेको छ ।

कयौं ठेस लागोस् (गजल-७३)

जति बेला कालो मैलो बादलले आकाश घेरोस्
त्यही बेला घामले नि मलाई जिस्काइ देवोस्

ईश्वर खोज्दै मन्दिर मै धाएकोछु आजभोली
जो चै मेरो हुँदै हैन मन भित्र कहाँ भेटोस्


मन एउटै लाख करोड टुक्रा पारी छरेपछि
रातभरी एक्लै तारा गन्न गाह्रो किन नहोस्

ती आवारा गल्लीहरूमा फेरी एक्लै हिँड्न पाउँ
जहाँ मूलबाटोसम्म पुग्न कैयौं ठेस लागोस्

म के हुँ?

प्रश्नै प्रश्नको सांग्लोले जिवन बेरिएको रहेछ
बाँच्नलाइ जवाफ चाहिँदो रहेछ
प्रश्न देखि वाक्क लागेपछि
बाँच्नै देखि वाक्क भइदो रहेछ

अनि
लाग्छ वैरागी बनुँ, सबै छोडी हिँडु
हावाले सोध्ला फेरी " म के हुँ?"

अनि
लाग्छ हुलाकी बनुँ,  राम्रो खबर बाँड्दै हिडुँ
बिहानीले सोध्ला फेरी " म के हुँ?"


फेरी
लाग्छ यात्री बनुँ, बाटो खोज्दै हिडुँ
जिन्दगीले सोध्ला फेरी "म के हुँ?"

सुर्ती चुरोट खाने नै हो त?

चुरोट पिउनु हुन्छ?

सुर्ती, खैनी सेवन गर्नु हुन्छ??

यदि गर्नुहुन्छ भने अब होशियार हुनुहोस् । मिति २०६८ वैशाख २६ गते नै प्रमाणीकरण भएर कार्यान्वयनमा आईसकेको सूर्तीजन्य पदार्थ (नियन्त्रण र नियमन गर्ने) ऐन, २०६८ अनुसार सार्वजनिक स्थलमा सूर्तीजन्य पदार्थ सेवन गर्नेहरूलाइ नेपाल प्रहरीले हिजो (२०६९।०३।१३) देखि कार्यवाही शुरू गरेको छ ।

सबैभन्दा पहिले सूर्तीजन्य पदार्थ अन्तरगत के-के पर्दो रहेछ बुझौं ।

पैतालाको डोब

यात्रामा बाटो हराएको बेला
एक जोडी पाईलाको डोब भेटेँ
नियालेर हेर्दा ति डोब भित्र
केही बांगो, केही सोझो
रेखाहरू देखिए
ति रेखाहरू
मेरो हत्केलाका रेखाहरू जस्तै नै लागे

डोबहरू पछ्याउँदै जाँदा
केही फूलका बुटाहरू भेटिए
ती बोटका पात अनि फूल
सुकिसकेका रहेछन्

तर बिउ भने बाँकी रहेछ
त्यो बिज पलाउने छ
बर्षात पाए पछि
अनि फेरी रंगीचंगी हुनेछ
मैले हिँडेको बाटो पनि

Letting off steam with Abhaya & The Steam Injuns

My sister was asking since yesterday that if I'd go for a concert with her or not. I wasn't sure but I had nothing to do this friday evening so decided to go for a concert. I was checking out Facebook and I saw Fearless Abhaya's post about today's concert of her in Russian Cultural Center. Oh my God!! that was same  concert, I didn't spend much time to ask few of my friends to come along with me, and to add a fun it was free entry. So Me, Janak, Sarose and Bipin gathered outside Russian Cultural center. To our surprise, the watchman didn't allowed us to enter without the pass. We thought it was a free entry concert. That was partial true as we didn't  have to pay but we had to get a pass issued by the organizer, Indian Cultural Center. As we waited for my sister, the poor watchman showed some mercy to us and said that we can enter without the pass. We were about to return and he was the one rescued us. 

The concert started late. It was supposed to start at 5.30 PM sharp but they were almost hour late. There came Abhaya with a bang!! Janak had brought the Camera and It was fun Clicking! I wanted to post the picture tonight so asked him to lend me the memory card. And when he denied my request I instantly decided to bring my camera. When the band had a break, I ran (literally ran) for my camera, which i left at my shop at bagbazar. I ran from Kamalpokhari to Bagbazar and gathered my gears..and ran back again to the hall..

It was fun clicking and rocking together.. here are few snaps! enjoy and feel Abhaya Rocking you!!

उज्यालो बढे झै भयो आज झन् झन्

बेतुक ही बेतमलब हँस ले हम
क्यूँ ना हम इस लम्हे मे जी लें हम
चलो बाँट ले हम जिन्दगी
जरा आज यूँ कर ले
कहो क्या खयाल है??

कहिले विना खुशी, विना काउकुती, विना कुनै कारण हाँस्नु भएको छ??

भन्छन् नि खुशी खोज्दै बाँच्नु पर्छ, खुशी भएर बाँच्नु पर्छ । तर धेरैजसो मान्छे दुःखी भएरै बाँच्छन् । खुशी सुटुक्क आएर छोएर जाँदा पनि गुनासो रहन्छ तिनीहरूको, छोएर गएको खुशी किन सँगै रहेन भनेर । तिनीहरू जान्दैनन् यसरी छोएर जाने खुशीसँग रमाउन जान्यो भने यो फेरी फेरी आउँछ अनि सँधै साथ रहन्छ । मेरो मनको भने ठेगान छैन, कहिले यही धेरैजसोको भिडमा हराउँछ, कहिले धेरैजसो मध्य अपवाद बनेर खुशी भइरहन्छ त्यसै त्यसै ।

आज पनि यस्तै दिन आएको छ । किन खुशी छु, मलाई पनि थाहा छैन । विहान बाइक हुइँक्याउँदा हुइँक्याउँदै त्यसै मन प्रसन्न भएर आयो विना कारण । अफिस पुग्ने बित्तिकै पुरानो साथी समीरको फोन आयो । एक्लो जिवनको खुशीयाली अन्त्य गर्दै दाम्पत्य जीवनको चुनौती झेल्ने आँट गरेको रहेछ साथीले, अनि म चै साक्षी बनिदिनु पर्ने भयो । तर ठ्याक्कै त्यही दिन कार्यालयको प्रतिनिधित्व गर्दै एउटा सेमिनारमा जानु पर्ने भएकोले जान्न त भनेँ । फोन राख्या मात्रै थिएँ, अर्को साथीको निम्तो याद आयो  । भोली रातो मछिन्द्रनाथको  रथ लगनखेलबाट तानेर जावलाखेल लाने अरे, अर्थात भोलीको चार दिन पछि भोटो देखाउने, अर्थात सार्वजनिक विदा । लौ साथीको जन्त जाने त लेखेरै आएको रहेछ । मेरो जन्मदिनको दिन साथीले एउटा अर्को खुशी भेटाउने भयो । म त्यसै खुशी ।

ताराहरू

ति रातहरू पनि रात नै थिए
जब हामी दुइ
बेग्ला बेग्लै छतमा
ताराहरू गन्दै हुन्थ्यौं
गन्दा गन्दै हामीले गन्ती भुल्थ्यौं
अनि ती ताराहरू
गनेर  कहिले सकेनौं हामीले

अहिले पनि एक्लै यो छतमा
लम्पसार सुतेर ताराहरू गन्छु
अहिले गन्ती भुल्ने गरेको छैन
तरपनि
गनेर कहिले सकिएन ताराहरू
मैले एक्लै गनेर सकिएन यी ताराहरू
यो रात अझै पनि रात नै छ

खबर (कविता)

पश्चिम तिरको झ्यालबाट 
पर्दाको मसिनो पर्खाल पन्छाउँदै 
एउटा तातो हावाको लहर
कोठा भित्र पसेर
मेरो गालामा थप्पड हान्दै 
सुनाउँदैछ तिम्रो खबर

चित्र - विचित्र

एउटा रमाइलो साँझ, धरहराको फेदमा...केही रमाइला मनहरूको साथ

धरहराको फेदमै अस्ताउँदै अर्को एउटा तातो दिन

म त राम्री छु :)

ब्रो त टुइटराँ गइसक्यौ

कति फोटो खिँच्छ मोरो..

जोक्कर (कविता)

यस्सो.....
आफ्नो अनुहारमा
अनेक थरिका
रंग रोगन पोत्यो,
आफूलाइ जोकर बनायो 
अनि
ऐना हेर्दै हाँस्यो...
यसै त्यसै रमाइलो बनाइएको छ
यो जिन्दगी

Photo Source: http://www.kozoklix.com/tag/makeup/

कुन राम्रो ? प्रहरी, सशस्त्र वा सेना (ठट्टा)

(यो विशुद्ध हास्य प्रयोजनका लागि काल्पनिकतामा आधारित कथानक हो । अन्यथा लिएर गम्भिर हुन नपाइ :))
सेना, शसस्त्र प्रहरी, र प्रहरी बीच को सबभन्दा उत्कृष्ट भन्ने कुरामा बिबाद भएछ अनि प्रधानमन्त्रीले यो बिबाद सुल्झाउन एक किसिमको परिक्षा लिने विचार गरेछन " भोलिपल्ट उनले ३ वटा घना जंगलमा ३ वटा खरायो छोडेछन् अनि सेना, शसस्त्र प्रहरी र नेपाल प्रहरीलाइ एक-एक जंगलबाट खरायो खोजेर ल्याउन पठाएछन् |

सबैभन्दा पहिले प्रहरी आएछन, खालि हात | त्यस जंगलमा खरायो छोडेकै छैन भन्ने निष्कर्ष सहित |

दोश्रोमा शसस्त्र प्रहरी जंगलभरि खरायो नभेटे पछि बन नै डढाएर प्रफुल्ल मुद्रामा आएछन,

तेस्रोमा सेना एउटा निर्ममता पुर्बक कुटाइ खाएर थला परेको स्याल बोकेर आएछन र प्रधानमन्त्री सामु पेश गरेछन | स्याल पिडाले चिच्याऊँदै भनेछ, "हो हो हजुर, म खरायो हूँ, म खरायो हूँ |"

(जिमेल बज्जका ठूलेबाट साभार...)

उमेर र सपना

क्ररिब ४ वर्ष अगाडी कोरिएको यो गन्थन...
=======================
५ वर्षे सबिन
............

रसबरी, जेरी स्वारी,
स्कूल नजाने,
बासँग बाइकमा घुम्ने,

१० वर्षे सबिन
..............
मःम,
खेलौना मोटर, साइकल,
स्कूलबसमा घुम्ने,
टिफिन टाइममा चोर पुलिस, रेस्लिङ,

हुनेवाली र तिनका दाजु

मेरो बहिनी छैनन्, बहिनी र दाजु विचको माया कस्तो हुन्छ भन्ने पनि राम्ररी बुझ्न पाएको थिइन मैले । तर आज एउटा घटना पछि चै स्पष्ट भएँ, बहिनीका लागि दाजुहरूले के सम्म गर्दा रहेछन् । फिल्ममा, यथार्थमा देखिरहेको कुरा चै हो यो, एउटा दाजुले बहिनीलाइ लभ गर्ने केटोलाइ कहिले रूचाएन । आफ्ना हजार गर्लफ्रेन्ड होस्, बहिनीलाइ चै कुनै केटोले जिस्काउन सम्म पनि हुँदैन । दाजु मर्न मार्न तयार हुन्छन् । 

प्रवेश निषेध (कविता)

याद छ ?

एअरपोर्टको उत्तरी कुनाको त्यो डाँडा

जहाँ हामी भेट्थ्यौ,

अनि रमाउँथ्यौ 

बाग्मतिको बांगो टिंगो डोबमा मर्किँदै

बौद्धनाथको दुई आँखालाई नमन गर्दै 

पश्चिममा पशुपतिनाथलाई छोएर आएको

बतासमा शितल हुँदैँ

शहरको छिर्के मिर्के सौन्दर्य नियाल्थ्यौं 

त्यहीँ बसेर हामी

धर्ती छोडेर आकाशको उँचाइ छुन 

हवाइजहाजहरू त्यहीँबाट छुट्थे 

धर्तीको अग्लो होचो 

स्थायीत्वलाइ त्यागेर

बादलको मनपरी स्वरूपमा ढल्न

ति विमानले कयौलाइ बोकेर जान्थ्यो

आजकल त्यो डाँडामा 

चारैतिर काँडेतार लागेको छ

सिपाहीहरूले कब्जा गरेपछि 

त्यो डाँडामा

हामीलाई प्रवेश निषेध छ