सपनाका बोझ थाम्ने त्यही काख सिरान थियो
बिसाएछु जीवन त्यहीँ जहाँ मेरो चिहान थियो
अँधेरोमा खोजेँ खुबै ज्योतीका ति झिल्काहरू
थाकि जब आँखा चिम्लेँ आँगनीमै विहान थियो
मिसिएर सागर बन्न चट्टान चिरी बहेका थ्यौ
उर्लिएका खोली सुके जब नजिक दोभान थियो
लक्ष्य नयाँ भेटाउँदै चल्नु थियो निरन्तर
विसाएछौ यात्रा शायद हतारको थकान थियो
उभिएथ्यो एक्लो द्रोही हरूवाको जमातमा
सगरमाथा सरी अटल त्यो त आत्म सम्मान थियो
– एकतारे, २०६८।०३।१६
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Popular Posts
-
एउटा रमाइलो साँझ, धरहराको फेदमा...केही रमाइला मनहरूको साथ धरहराको फेदमै अस्ताउँदै अर्को एउटा तातो दिन म त राम्री छु :) ब्रो त ...
-
मानापाथी भरि हेरेँ, किलोधार्नी जोखी हेरेँ । सुखभन्दा दुखै बढी, आखाँबाट पोखी हेरेँ ।। कैले सँगै बगी हेरेँ, कैले तर्किएर बसेँ । आवेगको बा...
-
खै के झोँक चल्यो, दाह्री काटी दिएँ । काट्नै पर्ने बाध्यता त थिएन, पाल्ने रहर पनि थिएन । हुन त पालेको हैन, नकाटेको मात्र थियो । काटिदिएँ...
-
धर्ती आकाश भुल्छु, बादल बन्छु । सुख दुख भुल्छु, पागल बन्छु ।। पैताला र शिरको भेद भुल्छु । चालमा ताल दिन्छु, पायल बन्छु ।। सोच्छु एक थरी, हुन...
-
छाँतीको जेल कमजोर भयो आफ्नो मान्छे नै दिलचोर भयो ओत लाग्नलाई पुगे म जहाँ त्यहिँ झन् वर्षा घनघोर भयो बुनेथ्यौं कथा, चुपचाप हाम्ले, दुनियाँ जल...
No comments:
Post a Comment