मेरो मन तँ पत्थर बन्

"चिया चिसो भो"
सारा संसारको पीर एकतरफ, आमाको चिया चिसो हुने चिन्ता एकतरफ ।

बिहान बिहानै पाँच बजे चिया पकाएर खुवाउने आमालाई के थाहा, छोरो भर्खरै निँदाएको हो ।
आजकाल निँद्रा हराएको छ । रातभर के के खेल्छ दिमागमा । मलाई आफैंप्रति बडो फूर्ति थियो कि जत्ति सुकै तनाव भएपनि निदाउन सक्छु । हुन पनि जस्तो सुकै तनावपूर्ण अवस्थामा पनि निदाउँथे र आनन्द हुन्थ्यो । तर आजकाल के भएको छ? निद्रा गायब छ । एक शेर लेखिएको थियो गफैगफमा ।

'तिमी आएपछि यी भित्ता भित्ता बोल्नेछन्
राखेका छन् अनिँदा रातका कथाहरू साँचेर'

भित्ताहरू अब चैं साँच्चिकै बोल्लान् ।

गुनासो

"नयाँ आउने सरहरू लाइनमा बस्नुस्, लाइन् नमिच्नुस् त"
"यसका लागि नि लाइन बस्न पर्ने हो?"
"हिजो अपरेसन गरेकाहरू लाइनमा बस्न पर्दैन"
"बहिनी एकछिन है, म यहीँ छु"
"टोइलेट कता हो"

 बिसौं मान्छेहरूको भीडमा सयथरि कुराकानी । म भने एकोहोरो मोबाइलमा टुइटर हेरिबसको थेँ ।

"ओइ!"
टाढा कतै सम्बोधन भएको थियो, टाउको एक्कासी उतैतिर घुम्यो । कानले हैन, मनले आवाज चिन्यो । हो उही हो ।
भर्याङ छेउमा उभिएर हाँसिरहेकी थिइन् । मस्त मोटाइछे । कपाल लामो भएछ, रङ्गीन भएछ । तर चिनेँ ।

मैले उसको स्वरूप चिन्ने हैन रहेछ । मेरो मनले उसको उपस्थिती अनुभूति गर्ने रहेछ ।

"के हेरिराख्या? लभ पर्ला फेरि" पहिले पनि मैले एकोहोरो हेरिरहँदा यस्तै भन्थी ।

Social Media Fever

मान्छेहरू सामाजिक सञ्जालमा आफ्ना बारे धेरै कुरा बाँड्छन् । केहि त यतिविध्न लिप्त हुन्छन् कि, जिन्दगीका हरेक क्रियाकलाप समाजिक सञ्जालमा नराखि बस्नै सक्दैनन् ।

उदाहरणका लागिः कुनै दिन रमाइलोका लागि रेस्टुरेन्टमा गए भने त्यहाँ जानु अघि लुगा छान्ने, लुगा लगाएपछि, जाँदैगर्दा बाटोको, पुगेपछि मेनुको, खानाको, पेयपदार्थको, त्यहाँको वातावरणको, सङ्गीत बजाइरहेको, त्यसमा झुमिरहेको फोटो यत्रतत्र हाल्छन् । फेसबुक, फेसबुक स्टोरी, इन्स्टाग्राम, इन्स्टा स्टोरी, व्हाट्सएप स्टेटस, टुइटर, स्न्यापच्याट आदिइत्यादी सबैठाउँमा उनिहरू के गरिराखेका छन् भन्ने कुराको पलपल खबर पाइन्छ । उनिहरू कतै घुम्न जाँदैछन् भनेपनि यस्तै पलपलका खबर पाइन्छ । प्याकिङ गर्दा देखि गन्तव्यमा पुगुञ्जेलसम्म, यात्रा शुरू गरेदेखि घर नफर्किएसम्मका हरेक क्षणका तस्वीर जताततै पोखिरहेका हुन्छन् । कुनै सामाजिक अवसर जस्तै विवाहमा सहभागि भएका छन् भने त कुरै नगरौं । त्यो समारोह सकिएको हप्तौंसम्म त्यसका तस्वीर बाँडिएका हुन्छन् । हेरिसाध्य छन् र? 

सपनाका कुरा

फोटो र ब्लगको कुनै सम्बन्ध छैन

अस्ती देखेको सपनाका कुरा गर्छु ।

ठाउँ चिनिन तर अमेरिका हुनुपर्छ । किनकी म अनुज र अभिसँग थिएँ । मेरो पछाडी एउटा भव्य भवन पनि थियो । अनुजको कलेजको भवन हुनुपर्छ । त्यो अनुजकै कलेज हो भनेर भन्न चैं सक्दिन किनकी मैले उसको कलेज देखेको छैन । त्यो ठाउँ अमेरिकै हो भनेर ठोकुवा पनि गर्दिन, किनकी अमेरिका पनि मैले देखेको छैन । मैले चिनेको अनुज र अभि हो र उनिहरू अहिले अमेरिकामा छन् । 

अनुजको डेट जानुपर्ने भएकोले म घर फर्किने सुरसारमा थिएँ । ठ्याक्क कलेज पारी ठूलो फ्लाइओभर थियो । म घर जाने बाटो त्यही फ्लाइओभर हुँदै जानुपर्ने थियो । अनि मेरो घर चैं त्यो कलेज भवनबाट नजिकै देखिने गाउँमा थियो । यसो बिचार गरियो । फ्लाइओभर उक्लिएर गाडी चढ्नु भन्दा लखर लखर हिँडेर घरजाँदा बेस हुन्छ । समस्या के भने घर र कलेज बीचमा खेतै खेत छ । म हिँड्न रूचाउन्न, सबैलाई थाहा छ । तर सपनामा भने हिँड्न तम्सिएँ ।