जसको वयान गर्न म सक्दिन

यो संसार अजिब छ भन्थे, कोही कोही देख्दा चै साँच्चीकै संसार अजिब छ भन्ने कुरा माथी विश्वास लाग्छ । कुरो एउटा स्वप्रसिद्ध व्यक्तित्वको हो । वहाँ जहिँ तहिँ छाउनु भएको छ हाम्रो देशमा । देशको उच्च नेतृत्ववर्ग सँग वहाँको राम्रो हिमचिम छ । वहाँको बखान गर्न तिर लाग्दिन म । हजार जिब्रो भएको शेषनागले भगवान विष्णुको वखान गर्न नसके जस्तै हो । वहाँसँग ठोक्किएका दुइ साथीका दुइ फरक फरक घटना ।

०एक०

म काठमान्डू एयरपोर्टको डिपार्चर लाउन्जमा पत्रिका पढ्दै थिए । उनी पनि म सँगैको कुर्सीमा पत्रिका पढ्दै थिए । उनी पछि उठे अनि  जान लागे जस्तो गरे । अनि एक्कासी म  भएतिर आए अनि केहि नभनी केहि नसोधी मैले पढिरहेको पत्रिका मेरो हातबाट लिए, पानाहरु पल्टाए अनि मसँगैको कुर्सीमा पत्रिका छोडेर हिडें । म ट्वाल्ल परेर हेरेको हेरे भएँ ...... धन्य !!!!!

०दुइ०

हाम्रो कार्यालय अलि विशिष्ट प्रकारको छ (नामै खोलेर भन्न चाहन्न, कसैलाइ जान्ने चाहना छ भने प्राइवेटमा भनुँला) । विभिन्न राष्ट्रिय महत्वका कार्यक्रम भइरहन्छन् हाम्रोमा । हामीलाइ मोबाइलले साह्रै दुःख दिएको थियो । बेला न कुबेला बज्ने । अझै राष्ट्रिय गान बजेको बेला 'मुन्नी बदनाम' 'शिलाकी जवानी' बजिदिँदा साह्रै खल्लो हुन्थ्यो । त्यही भएर मोबाइल ज्यामर खरिद गरियो । अनि पहिलो पटक एउटा कार्यक्रममा सहभागी कसैलाइ जानकारी नै नदिइ प्रयोग गरियो । अचानक सबैको मोबाइलमा नेटवर्क हरायो । धेरैले त थाहा पनि पाएनन् । तर एकजना पत्रकार बन्धु भने मच्ची मच्ची ठूलो स्वरमा "म कार्यक्रममा व्यस्त छु, तपाइँ पछि फोन गरी सम्झाउनु होला' भन्दै कुर्लिँदै थिएँ । हामी दंगदास, हाम्रो मोबाइल बन्द गर्ने यन्त्रले काम गरेन भनेर । हत्त पत्त आफ्नो मोबाइल निकाल्यौ, हामि सबैको मोबाइलमा टावर गायब थियो । अनि ती पत्रकार बन्धुलाइ सोध्यौ, 'हजुर तपाइँको मोबाइल काम गर्या छ', उनको जवाफ थियो , 'किन नचल्नु?'

==========

अब यि दुइ घटना सुनाइ सकेपछी बढी बखान गर्नु नपर्ला र वहाँलाइ चिनि पनि सक्नु भयो होला । अझै पनि चिन्न सक्नु भएन भने टिभी खोल्नुस्, कुनै पनि समाचार च्यानल लगाउनुस् वहाँ पक्कै पनि कुनै न कुनै नेता सँग टाँस्सिएको चित्र देख्न पाउनु हुनेछ :)