त्यागको घोषणापत्र

जाडोको मौसम, रापिलो घाम तापिरहेको हामी जोडी । मिठा वात हुँदै थिए, वात कतिबेला वादविवादमा परिणत भयो, होसै भएन । एक्कासी उनी उठिन र घोषणा गरिन करिमा स्टाइलमा " अब देखी म तिमीलाइ कहिल्यै भेट्दिन, I don't want to see you anymore"। आकाश खस्यो, धरती भास्सियो । कुरा बुझ्नै सकिन मैले, चित्त दुखाउने म रिसाउने उनि? कँहाको न्याय हो यो? " म गएँ .... " मेरो मौनताले झन आगोमा घिउ थाप्ने काम गर्यो ।

" I swear to god, i'll never meet you"
"I've no concern With you..."
"I don't need you at all ..."
"You know more than me, ..."

धाराप्रवाह आरोप र त्यागको घोषणा हुँदैथियो । आसुँले आँखा धमिलियो, चित्त भास्सियो । विना गल्तिको कत्रो सजाय । मुखमा ताल्चा लागेको थियो । "you don't understand me at all...." उताबाट थप घोषणा हुँदै थिए । म भने पिडा सागरमा निस्सासिँदै थिएँ । जवाफमा बोली फुरेन, नोटबुक उठाएँ, उनको सबै घोषणालाइ लिपिवद्ध गरेँ र ५ बुँदे घोषणापत्र तयार गरेँ । उनको अघि तेर्साएँ । झम्टेर लिइन उनले र सहिछाप ठोकिन त्यसमा ।

मलाइ घर पुर्याइदेउ । आदेश आयो । चुपचाप उठेँ र पछि लागे । चोकमा छुटिँयौ र आआफ्नो कोठा तिर लाग्यौ ।
कोठामा पुगेको मात्र थिँए । मोबाइलमा एसएमएस आयो ।

"Sory, sory, sorrryyyyyyyy"
अलि साँस आयो, हुदय गती मत्थर भयो, निर बाढी रोकियो । फोन बज्यो ।
"रिसाएको?" प्रश्न आयो, हरे प्रभु म बबुराको के आँट रिसाउने?
"छैन"
"सरी"
"ठिकै छ"
"मैले साँच्चिकै भनेको होला त? घोषणा नै गरेको त हैन नि"
"के थाहा"
"सरी"
"साँच्चिकै नभनेको भए, नभनि दिए हुन्थ्यो नि"
"रिस उठ्यो नि, के गर्नु त?"
अब चै मैले माफ माग्नु पर्ने भयो, मैले बुझेँ, अनि मुटुमाथी ढुंगा राखेर बोले
"Sorry, i'm really sorry"
"हिहिहिहिहिह....ल अब नरिसाउ है, भोली फेरी घाम ताप्न जानु पर्छ"

हरे इमोशनल अत्याचार !!!! घाम भन्दा त उनको रिसनै तातो होला, मैले ताप्ने त त्यही रिस पो हो । डायरी उठाएँ र एउटा कविता कोरेँ । शायद भोली फेरी अर्को लेख्ने "प्रेरणा" मिल्नेछ ;)

"ढुंगा हान्यो, पहाड बनी खस्यो मनमा ।
आगो बाल्दै, नयन तीर धँस्यो मनमा ।।
हेर्दा हेर्दै, पाइला मोडी फर्की हिँड्यौ ।
एकान्त यो, नासुर भइ फस्यो मनमा ।।"

गजल

जति डुब्यो, त्यती गहिरो
जता तान्यो, त्यहीँ पहिरो

पाइला चल्यो, धर्ती भास्सिन्छ
भाग्य पापी, खन्छ खोइरो

उडन खोजेँ, खोलेँ पखेटा
जता हेर्यो, त्यतै कुहिरो

सनइ धुन, कति सुरिलो
नसुन्ने म, छु कि बहिरो ?

बाटो विच देख्छु तगारो
पछि हेरेँ , खेद्ने धुइरो


२०६६ पुष ८, बुधवार, विहान ८३०

म आत्महत्या गर्दैछु

म आत्महत्या गर्दैछु
किनकी,यो बचाई कठिन बन्दैछ
रहर र खुशी विहिन बन्दैछ
पिडामा दुखी हुन छाडिसकेँ
पिडामै रम्ने बानी पालीसकेँ
यस्तो त हैन जीवन
हुनु पनि हुँदैन जीवन
त्यसैले
म आत्महत्या गर्दैछु

म बाँचेर आत्माको हत्या गर्दैछु
किनकी,
मेरो जीन्दगीले
भावशून्य बनी यान्त्रिकता रोज्दैछ
सखदुख नभोगी एकोहोरो बन्दैछ
परिभाषाभन्दा बाहिर गई,
मेशीनमा परिणत हुँदैछ
खिया लागेको थोत्रो शरिर बिसाउँदैछु
म आत्महत्या गर्दैछु

म अन्तिम पत्र लेख्दैछु
मनको कालो कागजमा पोत्दैछु
असन्तुष्टि र चित्त दुखाइ पोख्दैछु
त्याग्ने संघारमा पुग्दा पनि
मौन भइ चिस्सिनु पर्नेमा
आफ्नो महत्व जोख्दैछु
स्वार्थसँग टाँस्सिएर,
देह त्याग गर्दैछु
म आत्महत्या गर्दैछु ।

२०६६ पुस २, शुक्रवार

पाप गर्न मन लाग्यो

देखेर यौवन तिम्रो, एउटा पाप गर्न मनलाग्यो ।
आफ्नै बनाई, अधरमा सहिछाप गर्न मनलाग्यो ।।

बसन्तको पर्खाईमा उजाड भएको होला रन वन ।
मायालुको पर्खाईमा मुर्झाइ गएको होला तन मन ।।
ब्यूताउन त्यो मन, मायाको राप सार्न मनलाग्यो ।
आफ्नै बनाई, अधरमा सहिछाप गर्न मनलाग्यो ।।

योवनको भोको ठानी रिसाउने पो हो कि ।
साथ दिने वाचा, यतिमै बिसाउने पो हो कि ।।
सात जुनी दास हुने, सराप पाउन मन लाग्यो ।
अग्नी साक्षी राखी योवन वलिदान गर्न मनलाग्यो ।।

Monday, December 14, 2009 at 2:02pm