जति डुब्यो, त्यती गहिरो
जता तान्यो, त्यहीँ पहिरो
पाइला चल्यो, धर्ती भास्सिन्छ
भाग्य पापी, खन्छ खोइरो
उडन खोजेँ, खोलेँ पखेटा
जता हेर्यो, त्यतै कुहिरो
सनइ धुन, कति सुरिलो
नसुन्ने म, छु कि बहिरो ?
बाटो विच देख्छु तगारो
पछि हेरेँ , खेद्ने धुइरो
२०६६ पुष ८, बुधवार, विहान ८३०
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Popular Posts
-
एसएलसी दिनेवित्तिकै छुट्टीमा मैले सुखसागर पुरा पढी भ्याएको थिएँ । त्यसले त मलाई पुरै नास्तिक बनायो, तर जीवन बुझ्ने तरिका पनि सिकायो । अहिले ...
-
मनको कुनामा तह मिलाई वरी पट्याएर राखेका यादहरू पत्रपत्र फुकाएर फैलाउन खोज्दैछ जूनले अब रातको प्रहरमा झल्यास्स उज्यालो हुनेछ बिजुली चम्...
-
मलाई बिहे मनपर्दैन । मैले यो भन्दा खेरि संसार रिसाओस् मतलब भएन, मेरी श्रीमति रिसाउनु भएन । खासमा मलाई बिहे मन नपरेको हैन । मन नपरेको भए ब...
-
मलाइ थाहा छ मेरो यो कविता पढेर तिमी मुसुमुसु हाँस्दैछौ यो विहान मेरो झ्यालबाट चियाएर घाम हाँसे जस्तै Photo Courtesy Martibaru, Fli...
-
तस्वीर : सन्तोष पोखरेल ट्विटरमा भर्खर एकजना नानी आएकी छन् । उमेरमा मभन्दा कम छिन् । उनको हिसाबमा धेरै कम, मेरो हिसाबमा अलिकता मात्र क...
No comments:
Post a Comment