प्रेमका मसी उडी गए सादै रहे मनका पाना।
कथा आफ्नो खोजी हिड्नु जिउनलाई भो बहाना॥
पाईला मेरा लम्की दिन्छन् उजेलीको झल्को देखि ।
बाटो मेरो अल्झाउँछन् सम्झनाका तानाबाना॥
जब जब झल्किदिन्छ नौनी सरी मन कोमल ।
हात हातमा छुरा लिई पालो कुर्छ यो जमाना ॥
पिडा पनि प्यारो नै छ जानु हुन्न मुटु छाडी ।
परेलीको डिल माथी कोरिएको छ सिमाना ॥
मुहारमा हाँसो लिई उदाउँछ सबिन तर।
अधेँरी मै रहिदिन्छ दिलको यो तहखाना ॥
November 22, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Popular Posts
-
खै के झोँक चल्यो, दाह्री काटी दिएँ । काट्नै पर्ने बाध्यता त थिएन, पाल्ने रहर पनि थिएन । हुन त पालेको हैन, नकाटेको मात्र थियो । काटिदिएँ...
-
धर्ती आकाश भुल्छु, बादल बन्छु । सुख दुख भुल्छु, पागल बन्छु ।। पैताला र शिरको भेद भुल्छु । चालमा ताल दिन्छु, पायल बन्छु ।। सोच्छु एक थरी, हुन...
-
हिड्नु अनि लड्नु, लडेपछि उठ्नु टुक्रा भएपनि, एक हुन जुट्नु रेखै रेखा जालो भरिएछ हात जालो विच किन हासोँ रेखा छुट्नु आसुँमात्र दिन्छ जमानाले स...
-
जति जति काट्दै फाल्यो उति धेरै पलाउँछ । नकाटेर बसुँ भने झनै साह्रो चिलाउँछ ।। दिकदार लागेर म फँडानी जो गर्न खोज्छु । भन्छिन् उनी केटा तेरो ...
-
छाँतीको जेल कमजोर भयो आफ्नो मान्छे नै दिलचोर भयो ओत लाग्नलाई पुगे म जहाँ त्यहिँ झन् वर्षा घनघोर भयो बुनेथ्यौं कथा, चुपचाप हाम्ले, दुनियाँ जल...
No comments:
Post a Comment