यात्रा थालि पाईला उठे सङ्घारमै गोधुली छ
रात परे के नै भयो साथ दिने जुनेली छ
साजगाज बिनापनि गाउनै छ जीवन गीत
सँगसँगै रमाउने एकान्तको सुसेली छ
पिर वेथा हरी दिन सँधै कहाँ सकुला र
लाज पचाई आँखा मेरा छोपीदिने परेली छ
के रिस गरुँ देउतासँग उसले दिएको जूनीलाई
सुखदुख रमाउने यो मन उसकै कोसेली छ
सगर नाप्छु भन्छ कैले सागरमा डुब्छ कैले
आफ्नो मनको चाह यौटा नसुल्झिने पहेली छ
अँधेरीको चादर ओढी सुस्ताई दियो जगत सारा
अनि मात्र थाहा भयो "सबिन" भित्रै उजेली छ
Monday, October 4, 2010 at 10:42am
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Popular Posts
-
ओ पहाडिन! तोहार हमार कौन कौन चीज मिलत है? मन मिलत है सोच मिलत है भविष्य कय योजना मिलत है नाहीँ मिलत है तो खाली ई नाम कय पिछे आय...
-
जति डुब्यो, त्यती गहिरो जता तान्यो, त्यहीँ पहिरो पाइला चल्यो, धर्ती भास्सिन्छ भाग्य पापी, खन्छ खोइरो उडन खोजेँ, खोलेँ पखेटा जता हेर्यो, त्यत...
-
मानापाथी भरि हेरेँ, किलोधार्नी जोखी हेरेँ । सुखभन्दा दुखै बढी, आखाँबाट पोखी हेरेँ ।। कैले सँगै बगी हेरेँ, कैले तर्किएर बसेँ । आवेगको बा...
-
बोलाए हुन्थ्यो त म हाजिर हुन्थे सेवामा सम्झनै गरे हुन्थ्यो त मुस्कुराउँदै आउँथे यादमा तिम्रो र मेरो ईच्छा एकै भएपछि गुनासो के रह्यो ति...
-
How lonely can a person get in a big city? Among millions of people its hard to find friend. Here are few moment I captured during my ...
No comments:
Post a Comment